Pete Sinfield - Stil (1973) Ik draai nu zijn solo-album uit 1973, "Stil". Het is een fraai, dromerig album dat helaas relatief weinig waardering kreeg. Maar hij was vooral bekend van die prachtige bijdrage op de eerste vier albums van King Crimson. Ik luister al vele jaren naar zijn mooie teksten. "The Court of the Crimson King" staat er vol mee, neem alleen al het schitterende "I Talk to the Wind". Later was er ook nog "Lizard", zowel muzikaal als tekstueel een meesterwerk. En dan moet ik echt nog zijn werk voor de Italianen van P.F.M. benoemen. Hij is niet meer.
De afgelopen week was wereldwijd een roerige te noemen...
The Cure - Songs Of A Lost World (2024) Het beeld dat Robert Smith van de wereld heeft is met de titel van het album direct duidelijk. Sommige dingen veranderen niet want dit is al zijn hele carrière zo. Onveranderd is ook de muziek. The Cure is en blijft The Cure en eigenlijk zijn ze tijdloos. Met het afsluitende "Endsong' heeft de band het hoogtepunt, met een minuten durende prachtige intro, voor het einde weten te bewaren.
Ik kwam deze tegen omdat Mike Portnoy dit het album van het jaar noemde.
Blood Incantation – Absolute Elsewhere (2024) Het zal niet elke liefhebber van prog aanspreken, de band komt uit de hoek van de death en extreme metal en laat dat regelmatig duidelijk horen. Wat het geheel echter zo bijzonder maakt zijn de overgangen naar veel rustiger vaarwater. Naar Tangerine Dream met fluit en fraai toetsenwerk. En ook naar de seventies-band met dezelfde naam die als belangrijke inspiratie diende. Na meerdere draaibeurten moet het allemaal nog steeds een plek krijgen maar heel erg goed is het wel.
Ageness maakte in de jaren negentig een aantal albums.
Ageness – Songs from the Liar’s Liar (2009) Deze uit Helsinki afkomstige groep rond Tommy Erikson gaf er daarna de brui aan. Ik had wel meegekregen dat dit werk ooit uit was gebracht maar het album tot onlangs nooit tegen gekomen. Nu wel en een aantal draaibeurten verder Het klinkt nog steeds als Ageness, maar de muziek heeft net als het artwork en het logo een opfrisbeurt gekregen. De band lijkt inmiddels niet echt heel actief meer. Zou dit dan het laatste wapenfeit blijven?
Ik was in Oxford bij het graf van Tolkien...
Isildur’s Bane – Sagan om Ringen (1981) Er is geen schrijver met zo veel invloed op ‘onze’ muziek als Tolkien geweest. Dit betreft het debuut van de band. Gek genoeg bestond vooraf het idee dat het wel wat weg zou hebben van Bo Hansson die een jaar of tien eerder een gelijknamig album maakte. Dit werk klinkt echter wat moderner en al weer meer als vroege ‘neo-prog’. Overigens kocht ik in Oxford ook een CD van Mostly Autumn met daarop het nummer ‘Helm’s Deep’.
De reis van Big Big Train gaat door met dit nieuwe album.
Big Big Train - The Likes of Us (2024) Alberto Bravin is inmiddels de nieuwe zanger maar de band is verder ook continue aan verandering onderhevig. De vaste basis bestaat naast Greg Spawton uit Nick D'Virgilio en Rikard Sjöblom met daaromheen een vernieuwde band. Het geheel klinkt minder akoestisch en het heeft minder een ‘seventies-feel’. Toch is het ook weer herkenbaar als Big Big Train. Hoogtepunten tot op heden de opener ‘Light Left in the Day’ en de epic ‘Beneath the Masts’.
The spotlight by OProg
