OJE Music OProg's Week CD/DVD

OProg's Week CD/LP/DVD

	Asgard begon als een sneltrein met vier albums in minder dan drie jaar. Asgard - Ragnarøkkr (2020) Met name de eerste vier werken waren een mooie combinatie tussen de beginperiode van Marillion en meer folky elementen waarin de zang van Chicco Grosso een grote rol had. De productie was niet altijd even sterk maar toch wist het materiaal te pakken. Na eerder al twintig jaar terug in een nieuwe bezetting een album gemaakt te hebben is de band nu wederom terug. Van de originele bezetting is uitsluitend Albert Ambrosi nog over. De muziek heeft ook een evolutie meegemaakt. ‘Folk Prog Metal’ noemen ze het zelf, een soort folkvariant van Rhapsody. De productie is deze keer trouwens wel in orde.
	Magenta begon het oeuvre ooit met ‘Revolutions’ in 2001. Magenta – The White Witch (2022) Tussen de vier lange nummers, het had de indeling van een dubbel-lp met songs die een plaatkant hadden kunnen vullen, was ‘The White Witch’ te vinden. Het groeide uit tot een epic dat ook live indruk wist te maken. Nu, iets meer dan twintig jaar later, is het een album op zichzelf geworden. Een soort symfonie met orkestrale arrangementen van Robert Reed met daarbij fluit en oboe. Het geheel klinkt door de orkestratie iets minder direct dan origineel en zal nog moeten groeien. Wat uiteindelijk wel goed zal komen.
	Vorige week tijdens het sporten gestoken door een bij, een voorbode? Leviathan – Bee Yourself (1990) Het was verder vooral even lastig en de eerste keer. Wat een toeval dat ik enkele dagen later voor het eerst dit album op vinyl tegen kwam. Met een hoes die ik altijd heel erg leuk heb gevonden. Muzikaal is het typische neo-prog dat een kind is van haar tijd. Het kantvullende titelnummer is het hoogtepunt van het album. Het betreft een tekst over een bijenmaatschappij, die soms nogal rammelt. Echter heeft de Italiaanse band aangegeven dat het dan ook in ‘Bee-English’ is.
	Een toevalstreffer waarna ook deel II en III inmiddels aangeschaft zijn. Saga - (1974) Dit is de eerste band die de naam Saga had. Ontstaan na het opheffen van de eerste progband met de naam November. Een eenmalig werk dat ik bij toeval vond tussen het bekendere Saga. Dit betreft prachtige jaren zeventig prog uit Zweden. Ik vond deze omschrijving die ik ergens las wel mooi: “If November was Cream, then Saga is more like Jack Bruce solo”. De twee latere albums zijn oudere nummers die bijna veertig jaar later opgenomen zijn. Voor de liefhebber van dit soort werk een absolute aanrader.
	Een album dat me elke keer trok door de in het oog springende hoes. Gabiel Agudo – New Life (2020) De Argentijn Gabriel Agudo is de zanger van de Steve Rothery Band. Bij mijn weten tot op heden live en nog niet op een album. Dit is zijn eerste eigen wapenfeit waarbij hij een hoop van zijn contacten heeft laten helpen. Rothery, Nolan, Kezner om maar wat namen te noemen. Het resultaat is moderne, sterke progmuziek met als concept de innerlijke reis door de ziel. Het is een veelbelovend debuut waar wel qua articulatie en productie nog een verbetering mogelijk is. Maar zeker de moeite waard.
	Na zeventien jaar weer een nieuw album… Tears for Fears – The Tipping Point (2022) Bijna tien jaar is eraan gewerkt en in 2016 was er al een album af, gemaakt met hulp van meerdere songwriters. Uitstel door een compilatie-album veroorzaakte twijfel over het resultaat en het geheel werd teruggetrokken. Vervolgens persoonlijke problemen voor Orzabal, alsmede het overleiden van zijn vrouw en ruzie met Smith. In 2020 kwam er een hereniging werd het materiaal weer opnieuw opgepakt. Veel werd herschreven en vervangen en het resultaat is een fris album waarmee de band weer terug is aan de top.
	Dit komt al jaren regelmatig opnieuw uit. The Soft Machine –Paradiso ’69 (2021) Dit zou dan de uiteindelijke versie van het werk moeten worden. Eerdere uitgaven hadden als bron een digitale kopie van de opnames. Nu is er als bron de originele mastertape gebruikt die ooit voor de radio op is genomen. Het resultaat klinkt helder en geeft totaal niet het idee een meer dan vijftig jaar oude opname te betreffen. Het laat de band horen tussen de eerste twee albums in. Ayers is dan inmiddels vertrokken en dus horen we het trio van het tweede album.
	De eerste demo van dit album werd veertig jaar geleden gemaakt. Cyan - For King and Country (2021) Uiteindelijk zou er een tape bij SI Music terecht komen en een kleine dertig jaar geleden verscheen hier het origineel. Ik ontdekte het vrij snel en vond het altijd erg goed. Ondanks de wat simpele opname en de overheersende drumcomputer. Ook de zang van Reed kon mij, in tegenstelling tot Rob zelf, bekoren. Nu is het opnieuw opgenomen, met complete band en her en der iets aangepast om het nog meer recht te doen. De zanger is Pete Jones, die uitstekend past bij het geheel.