OProg's Week CD/LP/DVD
Het uitbrengen van een box is niet meer uitsluitend voor ‘grote’ artiesten…
Mystery – Live in Poznan (2019)
Vier vinylplaten een een dubbel-cd samen met onder andere drie posters en een fraai ingebonden boek zijn de inhoud. Zoals altijd bij Mystery is ook nu de geluidskwaliteit uitstekend. De band is op dreef en laat een geweldige setlist horen, met als basis het laatste studioalbum. Het Poolse OSKAR is verantwoordelijk voor deze luxe uitgave. Er is te zien dat er niet het budget was van bijvoorbeeld Pink Floyd maar de liefde waarmee het gemaakt is compenseert dit. Tegen topklasse aan, als het dit al niet is!
Soms kan een album gemaakt zijn naar ontevredenheid van de maker…
Electric Light Orchestra – Secret Messages (1983)
Zoekende naar een nieuwe ELO stond ik ineens met deze uitgave in mijn handen. Een dubbel-LP van een jaren tachtig album. Lynne wilde van ‘Secret Messages’ een dubbelaar maken, de platenmaatschappij vond dat echter een waardeloos en overkoopbaar idee. Ondanks dat het al in zijn geheel gemaakt was werd het dat toch teruggeknipt naar één enkele plaat. Het valt me nu pas op hoe goed het origineel was en dat het prima over twee schijven verdeeld had kunnen worden zonder te vervelen.De nieuwe Opeth verschijnt zowel in het Zweeds als in het Engels.
Opeth - In Cauda Venenum (2019)
Voor sommige fans zal dat als een verrassing komen maar gek is het eigenlijk niet. Relatief veel Scandinavische progbands gingen hem voor en ook Italiaanse klassiekers verschenen regelmatig in twee talen. De mosterd komt voor Akkerfelt al jaren steeds meer uit de oude progressieve rock. Toch blijft de muziek dreigend en is de band, ondanks de hele evolutie die het meegemaakt heeft toch zichtzelf gebleven. Een nieuw hoogtepunt binnen de toch al behoorlijke uitgebreide discografie.Na jaren zoeken eindelijk een originele uitgave van dit album gevonden.
Windchase - Symphinity (1977)
Sebastian Hardie zal bij sommige progliefhebbers wel een belletje doen rinkelen. Uiteindelijk eindige het in ruzie tussen Mario Millo en Toivo Pilt en de broerst Plavsic. De laatsgenoemden kregen de naam dus moest Millo verder onder een andere naam, die van het tweede album. Ondanks een nieuwe ritmesectie is er verder weinig anders. Vaak is dit album wat mij betreft ondergewaardeerd want het is een uitstekend werk dat op dezelfde voet doorgaat. Het voelt echt aan als een derde album van Sebastian Hardie.Het derde deel van een trilogie van Nad Sylvan met als naam ‘Vampirate’.
Nad Sylvan – The Regal Bastard (2019)
Dat het een trilogie zou worden was mij om eerlijk te zijn niet bekend. De band wel, met net als voorgaande albums de aanwezigheid van Steve Hackett, waar hij voor mijn gevoel constant mee op tour is. De rest van de leden zijn ook bekenden uit de Prog, dus echt slecht materiaal maken is nagenoeg onmogelijk. Toch is het in mijn beleving het minste album van het drieluik geworden, met regelmatig wat meer standaard nummers. Maar misschien zal het met de tijd nog groeien.Ik ken Isildurs Bane voornamelijk als instrumentale band..
Isildurs Bane & Steve Hogarth - Colours Not Found In Nature (2017)
Toch schijnt het tegenwoordig zo te zijn dat ze vaker materiaal maken met zang. Inmiddels met als gastzanger Peter Hammill, maar ik ben zelf nog gebleven bij de vorige samenwerking met Steve Hogarth, De hoes alleen al is een uitnodiging tot kopen. Zes nummers met een rijke instrumentatie met elementen van Rock, traditionele muziek en Jazz. Toch zitten er nergens echt scherpe kantjes aan het luistert het geheel vooral lekker weg.Het voelde als recent dat de heruitgave van ‘Sounds of Passion’ verscheen.
Coda – What a Symphony (1996)
Maar ik zag dat het ook al weer van 2007 is dat het verscheen. Zo nu en dan ben ik weer met het materiaal van Coda bezig. Mede door het bijzondere verhaal rond de band van mislukte producties, matige drummers en failliete labels (SI Music), tot het uit de muziek verdwijnen van de componist. Het blijft intrigeren. Ik heb na jaren het interview met Erik de Vroomen in de IO pages, rond het verschijnen van dit album, weer eens gelezen. Toen waren er nog plannen, nu is er de stilte. Wat rest is deze dubbelaar als galgenplaat.Het vierde studioalbum van Bowness in vijf jaar.
Tim Bowness – Flowers At The Scene (2019)
Het werk is gemaakt volgens een inmiddels beproefd concept. Een album, niet al te lang, met compacte songs. Muzikale vrienden met bekende namen doen mee zonder direct enorm op te vallen. Het klinkt vooral als Bowness, wat ook knap is. Voor mijn gevoel is 'Flowers At The Scene' wat dynamischer dan de voorgangers. Er zal geen nieuw publiek getrokken worden maar fans zullen er van smullen.Dit nieuwe album van Joe Jackson is een veeldraaier.
Joe Jackson – Fool (2019)
Met de band waar hij ook op tournee mee is geweest is dit nieuwe werk opgenomen. Ik las al dat dit tot het betere materiaal behoort in de carrière van Jackson. Mede doordat het hoorbaar een hechte muzikale groep is. Het vorige album, ‘Fast Forward’, is bij mij indertijd vrij snel weggezakt maar volgens mijn collega ook een aanrader. Tijd om die ook weer eens goed te beluisteren.Een solowerk van een bepalend lid van een grote band, voegt dat iets toe?
Thom Yorke – Suspiria (2018)
In het geval van Yorke klonken zijn voorgaande albums als een elektronische variant van Radiohead die we eerder hoorden vanaf Kid A. Dit solowerk bevat filmmuziek en is om die reden meer een geluidscollage dan een regulier werk. Alleen daarom al reden om het niet als Radiohead uit te brengen. Sferisch en het doet mij soms denken aan oude, Duitse elektronica. Mooi voor de late uurtjes.
OProg's weekcd's 2017
OProg's weekcd's 2016OProg's weekcd's 2013
OProg's weekcd's 2012© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
