The weekly spotlight by John
|
|
|
TIP!
|
Hij is bekender met Big Big Train. Toch heeft Rikard Sjöblom na een lange pauze met zijn vroegere maatjes zijn oude band weer leven ingeblazen. Nu kan ik me van de eerdere en goede albums weinig herinneren. Het is opnieuw prima muziek die ongrijpbaar blijft.
|
|
|
|
TIP!
|
De verwantschap met Mystery is er natuurlijk door de inbreng van gitarist Michel St-Pere. Op dit vierde album opnieuw hele fraaie symfonische rock vol interessante invalshoeken. Het is voor mij een boeiender album geworden dan de laatste Mystery.
|
|
|
|
TIP!
|
Deel één van wat kennelijk een trilogie gaat worden is zoals altijd een album bol met tegenstellingen. Songstucteren worden niet vergeten in een fraaie productie volgeladen met geluiden en emoties. Devin is de brulboei of de engel die alles verbindt.
|
|
|
|
TIP!
|
Het schrijfproces is gestart voor een nieuw album van Anathema. Door tegenslagen en persoonlijke omstandigheden kwam het daar niet van. Daniel Cavanagh is daarom maar een nieuwe band begonnen. Misschien teveel oud Anathema maar het is goed.
|
|
|
|
TIP!
|
Pas het derde album sinds de start in 1995. Met alleen toetsenist Robin Z uit die bezetting heeft de prima en creatieve prog van eerder werk een boeiend vervolg gekregen. Met weer een nieuwe zanger. Boven gemiddeld goed, topklasse gaat wat ver.
|
|
|
|
TIP!
|
De groep is gegroeid tot een topper onder de progmetal bands. Deze is minder symfonisch maar daardoor wel opener en men komt directer tot de essentie van de nummers. De karakteristieke stem van Einer Solberg is indrukwekkender dan ooit.
|
|
|
|
TIP!
|
Een verrassend album van de toetsenist van Dream Theater. Een filmisch, bijna ingetogen geheel met zware onderwerpen verwoord door zijn dochter. Meest opmerkelijk is de zang van ex-Enid That Joe Payne die het nog theatraler maakt. Een regelrechte aanrader.
|
|
|
|
TIP!
|
Op dit album doet hij alles zelf. Een opmerkelijke stijlbreuk is het zeker. Geen ‘poppy prog songs’ maar korte impressies waar veel verhalen achter zitten maar die niet direct een kop en staart hebben. Er gebeurt veel wat tijd vraagt om ontdekt te worden.
|
|
|
|
TIP!
|
Wie zit er te wachten op een nieuw album, nummer zesendertig, van deze band? Echt veel nieuws brengen de mannen rond Dave Brock dan ook niet. Maar onderhoudend is het wel degelijk en de bekende elementen van hun muziek duiken regelmatig op.
|
|
|
|
TIP!
|
Het gaat met dit Franse tweetal alle kanten op. Het levert reviews vol geleuter, er is ook moeilijk een vinger op te leggen. Black metal, dromerige postrock en weet ik wat niet allemaal. Dat in het Frans gezongen wordt maakt daarbij niet uit, het kan ook Japans zijn.
|
|
|
|
TIP!
|
Het zesde album van dit Noorse drietal en ik heb pas sinds kort kennis met ze gemaakt. Hun muziek heeft een ingetogen en dromerige sfeer en is aangenaam. De zang is niet het sterkste punt maar om nu op twee nummers Tim Bowness te strikken gaat wat ver.
|
|
|
|
TIP!
|
Voor “Drone” muziek moet je een vreemd zintuig hebben, zowel om het te maken als om het te kopen en luisteren. Ik heb kennelijk dat zintuig. Nu is het voor mij wel toegankelijker gemaakt door Steven Wilson met het artwork van Carl Glover als blikvanger.
|
|
|
|
TIP!
|
In zijn serie Private Parts & Pieces is er opeens na ruim 10 jaar een deel twaalf. Geen nieuw werk, de archieven zijn weer eens leeggeschud, maar zoals altijd bijzonder. Het is ook een aanleiding om zijn oudere verzamelalbums in deze serie te herontdekken.
|
|
|
|
TIP!
|
Er zijn heel wat gefilmde concerten van deze band maar ze kunnen uit het omvangrijke songmateriaal veel variëren en ze vergeten hun “Classics” niet. Dit recente concert in de Boerderij is weer degelijk en stelt niet teleur. Een “Surround” mix misschien?
|
|
|
|
TIP!
|
Opnieuw een spectaculair concert en weer vijf maal een afgeladen O13. Het album "01011001" als brandpunt, niet zijn beste maar uiteraard één van Arjan’s favorieten. Smullen voor de liefhebbers, voor anderen "over-the-top". Kies maar.
|
|
|
|
TIP!
|
Twee concerten op Morsefest, “The Whirlwind” en “The Absolute Universe”, beiden met koortje en kamerorkest. Alles aangevuld met bijzondere extra’s zodat het lang en uitgebreid genieten is. De aanloop naar het laatste concert in Parijs.
|
|
|
|
TIP!
|
Gitarist Mark Bogert (Knight Area) heeft met deze band een Ayreon achtige opzet. Een lijst artiesten en hij is nu de musical richting opgegaan met een mysterieus verhaal als rode draad. Het kan me nog niet overal boeien maar misschien komt dat nog.
|
|
|
|
TIP!
|
Onderscheid je maar eens als band met alleen drums, gitaar en bas. Er zijn er heel veel van en meestal is het nogal voorspelbaar. Het begint niet buitengewoon boeiend maar na een paar nummers worden allerlei progressieve wegen ingeslagen.
|
|
|
|
TIP!
|
Een overzicht van hun vroege werk. Deze band blijft een merkwaardig fenomeen. Ondanks de vele potentie die er inzat is alleen Steven Wilson echt bekend geworden. Deze fraaie uitgave is vooral voor kenners hoewel het als kennismaking ook top is.
|
|
|
|
TIP!
|
Een niet meer verwacht album van deze legendarische band. Met zelfs een terugkeer van zanger Alan Reed. In eigen beheer met beperkte mogelijkheden. Het drumwerk is elektronisch maar redelijk. Zware thema’s worden met boeiende songs gebracht.
|
|
|
|
TIP!
|
Ook op dit dertigste soloalbum is weer veel te ontdekken. Ondanks of juist door het werken met zijn vaste begeleiders is hij tot nieuwe ideeën gebracht. Opnieuw een boeiende muzikale reis waarbij het thematische karakter per nummer verschilt.
|
|
|
|
TIP!
|
Deze Australische band is een topper geworden. Een intens en zeer gevarieerd album vol contrasten dat veel vergt van de luisteraar. Een ontdekkingsreis vanaf de eerste draaibeurten waarbij alles een keer op zijn plaats zal vallen.
|
|
|
|
TIP!
|
Zelfs in de buitenlandse Prog scene is dit positief ontvangen maar in eigen land niet echt doorgebroken. Een uitstekend album in vier delen met traditionele en boeiende symfo. De zang is misschien even wennen maar past er goed bij.
|
|
|
|
TIP!
|
De toetsenist van het Noorse Wobbler, Lars Fredrik Frøislie, heeft een soloalbum gemaakt uiteraard vol met mellotron en hammond. De zang in het Noors maakt het wat ontoegankelijk. Het is ook niet de troefkaart maar past wel bij de prima sfeer.
|
John's Week CD's 2023
John's Week CD's 2022
John's Week CD's 2021
John's Week CD's 2020
John's Week CD's 2019
John's Week CD's 2018
John's Week CD's 2017
John's Week CD's 2016
John's Week CD's 2015
John's Week CD's 2014
John's Week CD's 2013
John's Week CD's 2012
John's Week CD's 2011
John's Week CD's 2010
John's Week CD's 2009
John's Week CD's 2008
John's Week CD's 2007
John's Week CD's 2006
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
|