JProg's Week CD/VINYL/DVD
|
|
|
TIP!
|
Hij was opnametechnicus bij Pink Floyd, Roger Waters en David Gilmour. Deze bekendheid verschafte hem mogelijkheden eens een solo album te maken. Aardig gedaan, maar zou het opgemerkt zijn als hij niet beroemde broodheren had gehad?
|
|
|
|
TIP!
|
Zanger/gitarist Kavus Torabi (Gong) heeft met andere vrienden een album gemaakt waar alles progressief en experimenteel is. Om het te volgen valt niet mee omdat een duidelijke lijn niet aanwezig lijkt. Ik blijf nog steeds verward achter.
|
|
|
|
TIP!
|
Album vijf alweer. Weer goed maar het blijft uitwisselbaar. Een hoog gehalte ‘meer van het hetzelfde' zowel muzikaal als het artwork. Ondanks dat Peter Vink (ex Q65/Finch) nu bas speelt en Arjan Lucassen op één nummer gastgitarist is.
|
|
|
|
TIP!
|
Zonder Waters wel en zonder Wright geen Pink Floyd meer. Het laatste album dus met bewerkt restmateriaal van de ‘The Division Bell' sessies. Een bijna geheel instrumentale ode aan Wright die hoge kwaliteit en het unieke PF-geluid heeft.
|
|
|
|
TIP!
|
Een onverwacht mooie verrassing. Hun meest progressieve nummers verzameld. Onduidelijk blijft van wanneer deze geweldige versies nu zijn. De bezetting per nummer is prima aangeven. Met Rick Wakeman zelfs. Maar waar en wanneer?
|
|
|
|
TIP!
|
Het tiende album alweer en het blijft meer dan ooit Nick Barrett's muzikale geesteskind. Meeslepend, herkenbaar en toch weer anders. Kwaliteit verzekerd, nog steeds een topper binnen de progressieve muziek.
|
|
|
|
TIP!
|
Deze band uit Den Haag wordt zowaar een internationaal gewaardeerde act. Het debuut was goed en nu gaat men gewoon “Further”. Opnieuw lange monotone “Spacy Grooves” waarin niet erg veel lijkt te gebeuren maar het heeft tijd nodig.
|
|
|
|
TIP!
|
Het debuut album was goed maar dit slaat alles. Elk nummer is een verrassing. “Er is te veel over nagedacht” en “ze maken het te moeilijk” las ik ergens. Gelukkig maar, het is ook nooit goed. Geen progrock band maar dichtbij en vernieuwend.
|
|
|
|
TIP!
|
Goede muziek maar geen spektakel. De beelden ontstijgen nauwelijks het niveau “home video”. Steve Rothery zou een groter ego moeten hebben. Want ook hier is hij niet de alles bepalende muzikant. En in deze “setting” moet dat wel.
|
|
|
|
TIP!
|
Karl Hyde en Brian Eno kunnen na hun eerst samenwerking geen genoeg van elkaar krijgen. Een snel vervolg maar zeker geen herhaling van zetten. Het spettert alle kanten op waarbij gedrevenheid de boventoon voert. Eno zingt er nog steeds bij.
|
|
|
|
TIP!
|
Multi-instrumentalist Mark Peters uit Liverpool, de Duitse ambient artiest Ulrich Schnauss en de Londense drummer Matthew Linley. Ze maken niet veel albums maar slagen er weer in iets speciaals te maken dat wortel schiet.
|
|
|
|
TIP!
|
Registratie van concert in Port Zélande 2013 met vooral ‘Sounds That Can't Be Made', hun meest recente album, als troef. De band doet het weer uitstekend en blijft een topper. Hoewel door dit publiek altijd geweldig gevonden zal worden.
|
|
|
|
TIP!
|
Mooie uitgave, veel publiciteit in de diverse prog media en ik ga weer direct overstag. Maar het is opnieuw clichématig, nummers met één dreun zonder veel variatie. Of heeft het tijd nodig die overigens vorige albums ook niet tot leven brachten.
|
|
|
|
TIP!
|
Omdat het 25 jaar geleden is dat ‘So' uitkwam heeft Gabriel met de band van dat album het podium weer eens opgezocht. Je hebt goede artiesten en artiesten die, ook als ze op leeftijd zijn, topklasse zijn en blijven. En dit is hier op alle gebieden het geval. Een topconcert dus. En nu het nieuwe album.
|
|
|
|
TIP!
|
Op hun eigen label komen nieuwe albums bijna ongemerkt uit. Het blijft goede muziek, daar staat Bryan Josh wel garant voor. Het is altijd beter dan meer van hetzelfde. Maar bijzonder is het zeker niet meer, die tijd lijkt al heel lang geleden.
|
|
|
|
TIP!
|
Het is geen meesterwerk en het trekt eerst voornamelijk de aandacht door zijn betrokkenheid met Porcupine Tree. Met dit album is niets mis, alleen niet bijzonder of spectaculair. Het draait prima weg, maar je vergeet het ook weer gemakkelijk.
|
|
|
|
TIP!
|
“Old School” symfo kan je het noemen. Het is goed maar het blijft wel heel erg binnen bekende paden ondanks gastbijdragen van niet de minsten. Noodzakelijke en fraaie toevoegingen zijn het van o. a. Steve Hackett en Tim Bownes.
|
|
|
|
TIP!
|
Albums van deze band zijn blind aan te schaffen. Misschien voorspelbaar, het is altijd bovengemiddeld goed. Gezien hun woonplaatsen is de logistiek van de band een flink probleem. Ook voor cd's/lp's is de bandsite steeds vaker de enige optie.
|
|
|
|
TIP!
|
The Watch is Simone Rossetti en hij heeft nu een redelijke stabiele bandbezetting om zich heen. Genesis kloon en ook van zichzelf. Hun discografie is aangenaam herkenbaar maar uitwisselbaar. Veel ideeën in elk album, misschien te veel.
|
|
|
|
TIP!
|
Jethro Tull is definitief ter ziele maar voor Ian Anderson is dat geen probleem. Dit is geen TEAB 3 maar een conceptalbum met hulp van zijn alter ego Gerald Bostock. Inhoudelijk complex en vol muzikale variatie. Als vanouds, een Tull album waardig.
|
|
|
|
TIP!
|
Eens een progband en dan blijf je dat. Maar ze maakten altijd niet al te complexe, poppy albums. Het vertrek van Steve Howe en de komst van de jonge Sam Coulsen veranderen dat niet. Inspiratie, gedrevenheid, kwaliteit, nog steeds.
|
|
|
|
TIP!
|
Van deze band kan je gerust een album overslaan zonder iets groots te missen. Het is altijd bovengemiddeld goed maar het blijft symforock van muzikanten. Zanger Jon Davison is er ook nog steeds. Die doet dus niet alleen Yes.
|
|
|
|
TIP!
|
Dit keer een album dat geïnspireerd is door een mysterieus boek waarvan de schrijver een demoon achtervolgde. Vreemd en experimenteel is de muzikale invulling. De art-rock is gebleven maar anders dan gewend. Klasse die wel rijpen moet.
|
|
|
|
TIP!
|
Is het door gebrek aan iets nieuws? Het uitgeven van oude live concerten op dvd en vinyl lijkt mode te zijn. Van oorsprong matige geluidskwaliteit en destijds niet goed genoeg. Dit is echter prima en klinkt uitstekend van een band op dreef.
|
|
|
|
TIP!
|
Zeer gewaardeerd door liefhebbers van progressieve muziek in binnen en buitenland. Op zich best vreemd want zo vernieuwend is het allemaal niet. Zeker, het zit heel goed in elkaar, maar maskeren de vele gasten de creatieve armoede?
|
|
|
|
TIP!
|
Neo-psychedelische rock. Zo kan je alles geïnspireerd door het verleden wel met “neo” ervoor aanduiden. Deze Engelse band is met veel gitaren en rammelende toetsen verpakt in goede songs zomaar een grote broer van Tame Impala en Toy.
|
|
|
|
TIP!
|
Best een grote naam in de progwereld, bijna goeddeels onder de radar voor het overige publiek. Dit is een concert tijdens RoSfest USA uit 2007, pas in 2009 uitgegeven. Destijds ook hier gemist maar het is goed en onderhoudend.
|
|
|
|
TIP!
|
Als kijkspel is dit recente concert vooral spannend door de omlijsting van het spektakel. De band op zich is nogal statisch en speelt voornamelijk vakkundig de songs. Het geluid is tegenvallend. Het strijkorkestje kan gerust steken laten vallen en Geddy Lee stukjes tekst, dat hoort toch niemand.
|
|
|
|
TIP!
|
De band rond producer musicus Jem Godfrey leidt een bestaan tussen stoppen en doorgaan. Gitarist John Mitchell is ook druk bezet. Deze cd/dvd is een nogal dure zoethouder met oud werk vanuit de studio, meer een ‘Making Of'. Hoe gaat dit verder?
|
JProg's Week CD's 2013
JProg's Week CD's 2012
JProg's Week CD's 2011
JProg's Week CD's 2010
JProg's Week CD's 2009
JProg's Week CD's 2008
JProg's Week CD's 2007
JProg's Week CD's 2006
JProg's Week CD's 2005
JProg's Week CD's 2004
JProg's Week CD's 2003
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
|