JProg's Week CD/DVD
|
|
|
TIP!
|
Bezettingswijzigingen horen bij Hawkwind. Maar deze keer is de groep rond spil David Brock ongewijzigd. Dus Tim Blake is er nog bij. Op de “Special Edition” bonus cd een live versie van Blake's ‘Tide of the Century'. Top.
|
|
|
|
TIP!
|
Dit is symfonische heavy metal van grote klasse waarbij genregenoten alleen maar in de schaduw mogen staan. Een concept dat rijk is aan alles wat maar te bedenken valt, tot aan de top en net niet erover. Met de single ‘Storytime' als troef.
|
|
|
|
TIP!
|
Een merkwaardige titel die slaat op een cd met alleen begeleiding op piano en één met alleen gitaar. Naakte versies van bekende songs die Hammill op zijn kunstzinnige wijze vertolkt. Vooral de fans zullen het prachtig vinden.
|
|
|
|
TIP!
|
Na een "Time-out" Arena met zanger nummer vier. En weer één geheel in stijl en opnieuw een hele goede. Krachtig met een groot bereik en hij past perfect in de kenmerkende muziek van de band. Album voor de top tien van dit jaar.
|
|
|
|
TIP!
|
Steven Wilson begeeft zich met dit project het verst van de songwriter die hij ook kan zijn. Mysterieuze geluidscollages die bevreemding wekken en onzichtbare dingen hoorbaar maken. Extra speciale ambient met fraai “Artwork”.
|
|
|
|
TIP!
|
De werkelijke naam van Sand Snowman blijft een mysterie. Ook zijn zeer herkenbare muziekstijl blijft op dit fraaie album raadselachtig en voor de donkere uren. Steven Wilson is op één nummer als zanger opnieuw een opvallende verschijning.
|
|
|
|
TIP!
|
De eerste tonen geven de indruk met meer van hetzelfde te maken te hebben. Echter dit vijfde studio-album komt snel tot leven en kent vele interessante wendingen waarbij het wel de kenmerkende “Magenta-muziek” blijft.
|
|
|
|
TIP!
|
Elk jubileumjaar van een meesterwerk is reden voor een heruitgave. Steeds uitgebreider en duurder. Bij vijfentwintig kon nog volstaan worden met een dubbel-cd. Nu bij veertig op lp-formaat met alle denkbare media. Super dus. Wat bij vijftig?
|
|
|
|
TIP!
|
Opnieuw heeft Mariusz Duda een trilogie voltooid. Na het zwarte en witte album een verzameling instrumentale sfeerstukken die een denkbeeldige film moeten begeleiden. Zo ver is hij nog niet van Riverside weggeweest.
|
|
|
|
TIP!
|
Vinyl geluid is mooi maar surround mixen door Robert Fripp en Steven Wilson zijn weer heel wat anders. Het dertig! jaar oude ‘Discipline' uit de “40th Anniversary Series” bevat ook interessante bonussen van beeld- als geluidmateriaal.
|
|
|
|
TIP!
|
Na het prima debut ‘Identity' is dit een regelrechte kraker. Opnieuw Pink Floyd als inspiratiebron - gitarist Bjørn Riis is een regelrechte Gilmour afstammeling - met het lange 'Homesick' dat wel eens mijn song van het jaar kan worden.
|
|
|
|
TIP!
|
De band was nooit erg productief, slechts zes albums in ruim twintig jaar, het lijkt nu echt gedaan. Maar dit laatste levensteken mag er zijn en biedt complexe fusion-rock van de beste soort. Of komt er na vijf jaar een vervolg?
|
|
|
|
TIP!
|
De goedkoopste manier om alles 2011 geremasterd in huis te halen is deze box te kopen. De geluidsweergave is inderdaad veel gedetailleerder en voller. En fraai uitgevoerd als mini-lp's inclusief een exclusief boek van 60 pagina's.
|
|
|
|
TIP!
|
Het solowerk van de bassist van Pendragon is doordrenkt met zijn christelijke overtuiging. Daar moet je niet alleen van houden maar ook tegen kunnen. Muzikaal is het aantrekkelijk mede door de zang van Damian Wilson en Steve Thorne.
|
|
|
|
TIP!
|
Doom-metal die symfonische muziek wordt. Wat moeten hard-core metalheads met deze transformatie? Met een schamele speelduur van achtendertig minuten moet het voor deze fraaie bewerkingen van oude nummers op te brengen zijn.
|
|
|
|
TIP!
|
Op dit derde album is van de start in 2003 alleen gitarist Marcel Coenen nog over. Rest drie Nederlanders, een Duitser en een Amerikaanse zanger. Vindingrijke prog-metal van hoge kwaliteit met ruimte om adem te halen is het resultaat.
|
|
The Edge, Jimmy Page & Jack White
|
|
TIP!
|
Drie generaties gitaristen waarvan alleen Page min of meer aan de wortels van de progrock stond. Met zijn drieën maken ze er een uiterst boeiende film van met veel progressieve uitspraken die de ogen kunnen openen.
|
|
|
|
TIP!
|
Volgens Steven Wilson heeft de rockmuziek zichzelf opgegeten. Zo somber zie ik het niet maar de vele jubileum heruitgaven zijn wel een teken aan de wand. Als het iets toevoegt zoals hier o.a. de geweldige “surround” mix mag het.
|
|
|
|
TIP!
|
Jim Capaldi zal altijd in een adem genoemd blijven met Traffic en Steve Winwood. Maar ook de negen soloalbums van hem zijn van hoog niveau. Een 4-cd uitgave met een overzicht van voor-Traffic tot aan zijn te vroege dood.
|
|
|
|
TIP!
|
Een EP van ruim veertig minuten met daarop onder meer een nummer van bijna achttien minuten. Zoiets kan alleen in de progressieve muziek. Een volwaardig album dus waarop de band met - o.a. Nick D'Virgilio! - overigens prima op dreef is.
|
|
|
|
TIP!
|
Ook in Venezuela wordt progressieve rock gemaakt. Dit debuut uit 2008 bevat op een universele wijze een prima mix van metal en symfo elementen. Dus niets Venezolaans, hoe dat ook moge klinken. Het wordt wel tijd voor een vervolg.
|
|
|
|
TIP!
|
Bewerkingen van nummers van de eerste drie albums. Niet met een band uitgevoerd maar door Giancarlo Erra geheel alleen als voorbereiding op zijn solo optreden in Londen. Mooie songs met een andere inkijk.
|
|
|
|
TIP!
|
De leiding is nu volledig in handen van zangeres Marcella Bovio. Goede songs, strak en hard, of de rem erop en terughoudend. Geen mainstream gothic-metal, de band heeft een eigen geluid gevonden.
|
|
|
|
TIP!
|
De solocarrière van Heather Findlay is van start gegaan met de eerste van een serie van vier EP's. Zoals te verwachten bevat het muziek die dicht bij die van Mostly Autumn zit. Een veelbelovend begin maar een echt avontuur is het nog niet.
|
|
|
|
TIP!
|
Door de heruitgave als deluxe edition dubbelcd/dvd opnieuw aandacht voor dit meesterwerk. Steven Wilson heeft het stereo en surround gemixt en dat, naast zijn versie van ‘Nine Feet Underground', voegt veel toe aan wat er al was.
|
|
|
|
TIP!
|
Een groep met een vreemde naam uit Ohio die zijn debuut laat uitbrengen door het Duitse label van RPWL. De mix van talloze stijlen vraagt tijd om het te doorgronden. Een fris en nieuw geluid ondanks de referenties met bands van vroeger.
|
|
|
|
TIP!
|
De beeldkwaliteit kan er maar net mee door, de videobewerking is soms onnavolgbaar, af en toe rommelig of gewoon lelijk. Maar de band is uitstekend op dreef en laat - in prima 2.0 stereo! - haar buitengewone klasse horen.
|
|
|
|
TIP!
|
Zes herbewerkingen van nummers van zijn vorige album - Manafon - en zes nieuwe songs. Muzikale schilderingen rond de zang van Sylvian. Voor de fans en voor muzikale avonturiers, voor niemand anders.
|
|
|
|
TIP!
|
Ingeslapen en boeiend. Misschien nieuwe wegen gezocht, er zijn er weinig gevonden. Keith Emerson die bij Glass Hammer speelt, het zou zo maar kunnen. Een prima album dat tijd moet krijgen om zich te bewijzen.
|
|
Jakszyk, Fripp and Collins
|
|
TIP!
|
Een samenwerking van Jakko Jakszyk, Robert Fripp en Mel Collins aangevuld met Tony Levin en Gavin Harrison. Dan kan er niet veel mis gaan. Een indrukwekkend King Crimson project is het resultaat. Vooral de titelsong is top.
|
|
|
|
TIP!
|
Een door fans gefinancierde registratie van een studio-optreden waarin oud werk en één nieuw nummer wordt gepeeld. Het resultaat is een boeiender kijkspel dan de eerste dvd waarbij tevens een nieuwe drummer en een nieuwe gitarist gepresenteerd worden.
|
|
|
Live in Germany (1977/2010) |
TIP!
|
Er is recent een serie dvd's/cd van concerten van lang geleden uitgebracht. Deze is er één uit de topperiode van Steve Hillage live voor de Duitse televisie. Prima van beeld- en geluidskwaliteit en authentiek. Met een top band bezetting.
|
|
|
|
TIP!
|
Een concept album van honderd minuten waarbij de gebaande paden uit de progressieve muziek worden gevolgd. PGM is niet bekend door vernieuwing maar door progmuziek zonder scherpe randen die gerust in delen beluisterd kan worden.
|
|
|
|
TIP!
|
Ooit als doommetal band begonnen, echter daar heeft deze Noorse formatie weinig van over. Goede ambient en postrock is het vervolg. Grensverleggend voor de metalscene, maar dan is er voor diegenen nog heel wat te ontdekken.
|
|
|
|
TIP!
|
Dit prima eerste studioalbum na het live debuut heeft bijdragen van Steve Hogarth, Adrian Belew en John Wesley en is geproduceerd door Bruce Soord. Dat is nog eens netwerken, alleen een heel eigen geluid mist het daardoor.
|
|
|
|
TIP!
|
Deze Zweden zijn al heel lang bezig en maken met tussenpozen van jaren albums. Het negende is opmerkelijk fris en zoals altijd erg Galleon. Stabiel, herkenbaar, boeiend en sterk op alle gebieden.
|
|
|
|
TIP!
|
Na één keer luisteren wist ik het al. Dit nieuwe album is weer uitstekend. De band blijft in staat zich telkens te vernieuwen en met het moderne geluid de typische meeslepende Pendragon stijl te behouden.
|
|
|
|
TIP!
|
Paatos kon mij op het vorige album niet helemaal overtuigen, de sleet leek er op te zitten. Maar na vijf jaar is het duo Nettermalm met een nieuwe bassist en gitarist terug. Twaalf sterke songs met vuur en passie in hun kenmerkende stijl.
|
|
|
|
TIP!
|
De verwachtingen voor dit derde album van de band met Steven Wilson en Aviv Geffen waren hooggespannen. De poppy inbreng van Aviv heeft de overhand gekregen. Een groeiplaat waarop de albumstructuur belangrijk blijkt.
|
|
|
|
TIP!
|
Waarom scoorde dit album zo hoog in menig jaarlijstje? De muziek is nieuw en ouderwets tegelijk. Symfonische rock waarbij de song en de zanglijnen het belangrijkste zijn. Licht en vrolijk, het glazuur springt soms van de tanden.
|
|
|
|
TIP!
|
Een nieuwe drummer kan een verschil maken. Of het daar door komt weet ik niet, maar de band rond zanger Jan-Henrik Ohme en gitarist Jon-Arne Vilbo speelt in hun kenmerkende stijl korter en bondiger en maakt een heel goed vervolg.
|
|
|
|
TIP!
|
Dit Engelse drietal heeft hier geheel in eigen beheer drie jaar aan gewerkt. Het resultaat is een dubbel-cd - bijna twee uur totaal - waarin bijna alles wat (metal)-prog aantrekkelijk maakt zonder te vervelen langskomt. De verrassing van dit jaar?
|
|
|
|
TIP!
|
Songs en artiesten kunnen door de mand vallen met (semi)-akoestische optredens. Bij Marillion is dat absoluut niet het geval. Veelzijdige klasse, een fraaie locatie, boeiend gefilmd in "High Definition" en een top audio mix. Daarbij maken niet alleen de artistieke details het verschil.
|
|
|
|
TIP!
|
De registratie van dit laatste concert uit de Union tour van 1991 was merkwaardig genoeg nooit uitgebracht. De vorm van de band met dubbele bezetting was super. De beelden zijn goed ondanks een lichte kleurzweem, de audio is prima in 5.1 gemixed. Als bonus twee bootlegs van andere concerten waarvan die uit Denver ook professioneel gemaakt en hoewel in stereo top is. Een gelimiteerde uitgave.
|
|
|
|
TIP!
|
Laverend tussen allerlei muziekstijlen maken deze Amerikanen progrock met een stevige metalen rand. Soms met veel bombast maar altijd met toegankelijke invalshoeken. De band zou bekender moeten zijn gezien de kwaliteit.
|
|
|
|
TIP!
|
Op zijn prima eerste solo album blijft Lang, voor mij niet verrassend, dicht bij wat hij met RPWL maakt. Met nummers waarvan ik me voor kan stellen dat die niet de volle breedte kunnen hebben die RPWL kenmerkt.
|
|
|
|
TIP!
|
Na zesentwintig jaar is zanger Alan Reed met slaande deuren vertrokken. Hij woonde te ver weg. Met vervanger Paul Mackie is de draad van The Sentinal weer opgepakt. Zonder stijlbreuk en solide met een contract voor drie albums op zak.
|
|
|
|
TIP!
|
Nieuw werk maakt hij niet veel meer. Zijn archieven puilen daarentegen uit en bevatten smakelijke muzikale kost die vage herkenning oproept en dus vertrouwd klinkt. Verstild en fragmentarisch zoals alleen hij dat maar kan.
|
|
|
|
TIP!
|
Een mooie akoestische sessie met een kort overzicht van hun drie studioalbums. Inmiddels schijnt zanger/gitarist Dylan Thompson de band verlaten te hebben. Jammer, maar gezien de kwaliteit die overblijft lijkt dat niet echt een probleem.
|
|
|
|
TIP!
|
Merkwaardige post-rock uit Denemarken met interessante aspecten. Op dit derde album zit meer rockstructuur in de kortere nummers dan in eerder werk. Creatief en origineel zoals je bij menig prog-band van tegenwoordig niet vindt.
|
|
|
|
TIP!
|
Een mini-album met vier nieuwe songs en vier afwijkende versies van nummers van ‘Someone Here is Missing'. Prettig geprijsd, de kwaliteit is prima, het lijkt een slim marketing concept. Een bonus cd bij het laatste album had ook gekund.
|
JProg's Week CD's 2010
JProg's Week CD's 2009
JProg's Week CD's 2008
JProg's Week CD's 2007
JProg's Week CD's 2006
JProg's Week CD's 2005
JProg's Week CD's 2004
JProg's Week CD's 2003
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
|