1 |
Opeth |
|
Een zeer hechte en indringend spelende band die het handelsmerk van Opeth in een eigentijds daglicht zet |
2 |
Ephrat |
|
Omer Ephrat komt vanuit het niets tevoorschijn met een cd waarmee hij zomaar doorstoot naar de top van de progressieve rock! |
3 |
Pendragon |
|
Je kan na zovele albums gedurende decennia toch nog fris, dynamisch en eigentijds klinken. De energie van Nick Barrett's zang en gitaar spat er van af |
4 |
Ayreon |
|
De nummers zijn uitstekend en boeien in alle facetten die bij dit soort werk horen. Door het creëren van muzikale contrasten blijft Ayreon een uitzonderlijk gebeuren |
5 |
Marillion |
Happiness is the road Part I & II |
Composities met veel sfeer, een goede balans en subtiele vernieuwingen, maar het blijft het vertrouwde Marillion |
6 |
Lunatic Soul |
|
Rustige, bijna bezwerende nummers, gecreëerd op een op “Soundscapes” lijkend instrumentaal fundament, ver weg van Mariusz Duda's thuisbasis Riverside |
7 |
Unitopia |
|
De lange, ruim twintig minuten durende titelsong, valt direct op. Het draait allemaal heel lekker weg, verveelt beslist niet, het is gemakkelijke kost die direct smaakt |
8 |
Karmakanic |
Who's the Boss in the Factory |
Een enerverende progrock eruptie waarbij Jonas Reingold de leidsman is en The Flower Kings op de achtergrond hoorbaar maar uit de buurt blijven |
9 |
Nosound |
Lightdark |
Ruimtelijke soundscapes met op zijn tijd een rockelement. Rustig maar boeiend met sfeer en vuur op het juiste moment |
10 |
The Pineapple Thief |
|
Volwassener, professioneler, vakkundiger en met meer gevoel voor de juiste tonen op het juiste moment dan ooit |