Opeth
Roadrunner opeth 2005 45:08
Recensent: OProg Waardering: Opeth brak in de tweede helft van de jaren negentig door bij het death-metalpubliek met albums als ‘Morningrise' en ‘Still Life'. Muzikaal gezien was de muziek al behoorlijk progressief, met veel tempowisselingen en overgangen. De reden dat Opeth niet direct een groter publiek trok zat voor een groot gedeelte in de gruntzang van gitarist en bandleider Mikael Åkerfeldt. Dit gebeurde pas in 2001 met het album ‘Blackwater Park'. De groep was in contact gekomen met Steve Wilson, die wij allen kennen van onder andere Porcupine Tree. Zonder wezenlijk veel te veranderen aan het geluid wist de band nu wel ineens haar fanbase te verbreden. De groep klonk volwassener en meer gepolijst, waar de productie van Wilson voor een groot deel aan heeft bijgedragen. Samen met Wilson werd een jaar later ‘Deliverance' uitgebracht. Voor mij persoonlijk het hoogtepunt binnen het oeuvre tot dan toe. Volgens sommige fans van het eerste uur was de band met deze cd al veel te ver verwijderd van het rauwe geluid van de eerste albums. Maar de verrassing zou nog groter worden. In 2003 werd ‘Damnation' uitgebracht. Dit album bestond uit tracks die opgenomen waren gedurende de sessie van ‘Deliverance' en die oorspronkelijk voor een dubbelalbum bedoeld waren. Van hard gitaarwerk was geen sprake en de zang van Åkerfeldt is het hele album ‘clean'. Het lijkt qua muziek veel op bijvoorbeeld Ånglagard en Anekdoten.
Voor de band was de tijd rijp om over te stappen naar een groter label en men koos voor Roadrunner. Het was voor velen de vraag wat er zou gaan gebeuren. Sommige fans waren bang dat de band verder zou gaan in de richting van ‘Damnation' en hierbij zoals bijvoorbeeld Anathema volledig van stijl zou veranderen. Wie echter goed had gekeken naar de DVD 'Lamentations' had al vast kunnen stellen dat dit niet direct zou gebeuren.
Op welke voet Opeth verder is gegaan blijkt uit het eerste nummer van de nieuwe schijf. Op ‘Ghost of Perdition' gaan de heren meteen stevig te keer, grunt Åkerfeldt weer als vanouds en laat Lindgren zijn gitaar goed horen. Toch zit de invloed van 'Damnation' er ook nog duidelijk in. De muziek is gevarieerder, met veel meer zang en rustige passages. Het openingsnummer 'Ghost of Perdition' laat alle elementen horen die terug te vinden waren in de muziek van de band gedurende de afgelopen jaren. Na een half uur kan de luisteraar genieten van het rustige ‘Atonement' met veel orgel om langzaam op te bouwen naar een nieuw hoogtepunt in de vorm van ‘The Grand Conjuration'.
Met ‘Ghost Revieres' hebben de Zweden misschien wel het beste album tot nu toe gemaakt. Het is gevarieerder dan alle andere albums en ook is er meer oog voor detail. Ik las op internet dat iemand zich afvroeg hoe het kwam dat hij wel van Opeth houdt maar hij totaal niets van de extreme muziek van de meest death- en blackmetalbands begrijpt. Ik ken het verschijnsel en een passend antwoord heb ik er niet op. De liefhebber van progressieve rock moet het zelf maar eens proberen. Het went snel genoeg.OProg (09-2005)
Bezetting:
Mikael Akerfeldt - vocals, guitar
Peter Lindgren - guitar
Martin Mendez - bass
Martin Lopez - drums
Per Wiberg - hammond organ, keyboards
RoadRunner Records opeth 2008 55:00 Recensent: JProg Waardering: Een progressive death metal band die een breed publiek kan bekoren. Dat is Opeth. Het geesteskind van componist/zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt bedient zich van uitersten. Men kan keihard tekeergaan met gillend gitaarwerk waarbij drummer Axe als met een hakmes de ziel van de luisteraar bewerkt. En dan is er opeens weldadige, bijna kabbelende muziek met een toetsenpartijtje en in plaats van grunt - gromzang in goed Nederlands - een vriendelijke zangstem. Maar dat hindert dus niet, velen vinden er kennelijk wel wat van hun gading in, ondanks die extreme aanpak.
Twee bandwisselingen sinds het vorige album, gitarist Peter Lindgren maakt na zestien jaar plaats voor Fredrik Åkesson en drummer Martin Lopez is na negen jaar opgevolgd door Martin Axenrot, bijgenaamd “Axe”. De laatste is al drie jaar bij de band, maar dit is zijn eerste studioalbum.
‘Watershed’ bevat zeven stukken die stuk voor stuk heel dynamisch en contrastrijk zijn waarbij abrupte stijlveranderingen zo maar gebeuren. Een opvallende start is er zeker met ‘Coil’, waar het duet met zangeres Nathalie Lorichs - vriendin van drummer Axe - zowaar voor een folkrock sfeertje zorgt. Mikael Åkerfeldt heeft ooit bezworen nooit duetten te zullen doen - evenals nooit keyboards te zullen gebruiken - maar zo gaat dat bij Opeth. Het zware werk begint daarna met ‘Heir Apparant’, waarin met een diepe “grunt” en vervormde gitaren de extremen opgezocht worden om in een symfonische uitspatting te eindigen. ‘The Lotus Eater’ en ‘Porcelain Heart’ zijn boeiend en intrigerend door de talloze prog-metal ingrediënten en razendsnelle tempowisselingen waarbij de prominentere rol van toetsenist Per Wiberg opvalt. Daar tussenin geklemd zit de bijna ballad ‘Burden’, dat met een wervelende hammond, een magnifieke “On The Top” gitaarsolo en een opvallend dissonerend akoestisch gitaareind voor een hoogtepunt zorgt. Maar de muzikale orgie vormen toch de twee laatste tracks, het ruim elf minuten durende ‘Hessian Peel’ en ‘Hex Omega’. Authentieke keyboards en akoestische gitaren verbinden de instrumentale erupties en de luisteraar wordt zonder onnodige omwegen over muzikale pieken en door diepe dalen geleid. Het neemt wel enige draaibeurten om alles goed te plaatsen en te doorgronden, maar dat verraadt de grote klasse.
Opeth ontwikkelt zichzelf nog altijd, dat kan met dit ‘Watershed’ vastgesteld worden. Ondanks de als altijd dominante rol van Åkerfeldt en de personele veranderingen in de band, is een zeer hechte en indringend spelende band aan het werk die het handelsmerk van Opeth in een eigentijds daglicht zet. Of het na volle rijping tot het meesterwerk van de band moet worden bestempeld is wat vroeg, maar het zou zo maar kunnen. Ik durf dat nu al aan.
De “Special Collectors 2-dics Edition” bevat het album naast de stereoversie in een overdonderende 5.1 mix en heeft bovendien drie bonustracks (geen 5.1). Alles in een soort vouwdoos met uitgebreid artwork.
JProg (06-2008)Bezetting:
Mikael Åkerfeldt - zang, gitaar
Fredrik Åkesson - gitaar
Martin Mendez - bas
Martin “Axe” Axenrot - drums
Per Wiberg - toetsenGast:
Nathalie Lorichs - zang op track 1Discografie:
Orchid (1995)
Morningrise (1997)
My Arms, Your Hearse (1998)
Still Life (1999)
Blackwater Park (2001)
Deliverance (2002)
Damnation (2003)
Lamentations - Live At Shepherd’s Bush Empire 2003 DVD (2003)
Ghost Reveries (2005)
The Roundhouse Tapes (2007)
Watershed (2008)
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
