Specials

Met 'World through my Eyes' brengt de Duitse band RPWL haar derde volwaardige studioalbum uit. Ik sprak met toetsenist en zanger Yogi Lang om te ontdekken hoe de wereld er door zijn ogen uitziet.

"Hallo, met Yogi Lang."

Hey, hoe is het?

"Goed, druk met de promotie en alles wat er bij komt kijken. En dan moeten we ook nog eens de tour voorbereiden. Het zijn van die dagen dat je 's avonds thuis komt en geen idee hebt wat je allemaal hebt gedaan die dag."

Laten we dan maar snel van start gaan. Om eens te beginnen met de bezetting van de band. Andreas Wernthaler is vertrokken. Wat is daar het verhaal achter?

"Andreas kwam pas later bij de band. Na 'God has Failed' gingen we touren en we waren een band bestaande uit vier personen. We hebben op die manier maar drie gigs gedaan trouwens."

Daar zat onder andere een concert in Hellendoorn bij, daar ben ik toen ook bij geweest.

"Dat klopt ja! Cool! Dat was een uniek gebeuren inderdaad. Ondanks dat we al 'versterking' hadden deed ik in feite bijna alle toetsen. Toch was dat lastig omdat ik meer het gezicht wilde zijn van de band als we live speelden in plaats van een toetsenist die ook nog zingt. Ik wilde het wat expressiever maken en zodoende besloten we dat er een keyboardspeler bij moest komen. Dat werd dus Andreas die we al kenden en gaandeweg kwamen er meer concerten en begon het werk aan 'Trying to kiss the Sun'. Langzaam werd hij een vast bandlid. Hij was natuurlijk 'slechts' de live-toetsenist maar ook onderdeel van een band die leeft. Hij kreeg het zelfde probleem als Chris (Postl)."

De originele bassist die na het eerste album vertrok.

"Klopt. Ze kwamen beiden in tijdnood. Te weinig tijd om aan het werk met de band te besteden maar ook te weinig tijd voor de familie. Dan moet je op den duur een keuze maken. Bij Chris werd dit eerder duidelijk. Hij trouwde, er kwam een kind en hij besloot daar helemaal voor te gaan. Maar toch is Chris nog niet helemaal weg. Hij is in feite nooit vertrokken. Het livewerk doet hij niet meer maar als je naar de albums luistert hoor je hem nog duidelijk. Hij doet nog steeds mee in de studio met het schrijven van materiaal. Met Andreas liep het iets anders. We wisten van zijn problemen en hadden het er ook regelmatig over. Hij wilde ook zo lang als hij kon door gaan. Voor ons was dat geen probleem omdat hij ook deel uitmaakte van onze vriendschap. Aangezien het wel zo was dat hij studio niet de eerste toetsenist was werd het wel moeilijker en na de 'Stock Tour' besloot hij dat hij de tijd echt niet meer kon vinden en vertrok."

Maar hij was wel volledig lid van de band?

"Andreas? Ja, dat groeide, mede door de vriendschap, zo. Maar toch was het lastig. Ondanks dat hij wel wat speelde op het album bleef ik de vaste keyboardspeler. Het is jammer dat hij vertrok maar we hebben we het er uitgebreid over gehad en dit soort dingen gebeuren nou eenmaal."

Jullie drummer, Phil Paul Risetto is ook weg gegaan, ging dat op een zelfde manier?

"Min of meer, ook door tijdgebrek. In het begin was het voor hem nog te doen. Naarmate we meer gingen spelen, festival hier, concert daar, werd het voor hem lastiger. Hij moest een keuze maken tussen zijn werk en muziek maken en repeteren en koos voor het eerste. Hij is elektriciën en besloot daar mee door te willen gaan en ook weer te gaan studeren. Daar wilde hij dus tijd in gaan steken en dat viel niet te combineren met de band."

Hij was er al niet bij in Zoetermeer door een verwonding meen ik.

"Klopt ja. Soms heb je zoiets als 'lot'. Hij twijfelde al wat hij nu verder moest doen en toen brak hij zijn arm waardoor hij niet mee kon. Ik denk dat hij er meer in zag dan slechts toeval. Wij wisten ook al langer waar hij precies mee zat natuurlijk. Voor hem was het ook min of meer de directe aanleiding om te besluiten te stoppen. Toch hebben we nog twee concerten met hem gegeven omdat we wel in stijl uit elkaar wilden gaan. En we hadden geluk met Manni omdat we al een drummer hadden die de muziek begreep en kon spelen. Dan is het afscheid een stuk eenvoudiger omdat je niet weg gaat en de band met een probleem laat zitten."

Hoe zijn jullie met hem in contact gekomen?

"Ik was in de studio met een band en die waren bezig met het zoeken naar een drummer en kwamen met hem in contact. Bij het opnemen viel me op dat hij erg goed was. Toen we snel een drummer nodig hadden dacht ik meteen aan hem. We hadden voor de tour van 'Stock' maar een week om een vervanger te vinden of we hadden alles af moeten blazen. Gelukkig was hij goed genoeg om het in een week te leren."

Na het concert in Zoetermeer vertelde je me dat er plannen waren geweest om een dvd op te nemen, maar door het probleem met de drummer was dat afgeblazen. Zijn er nu plannen om alsnog zoiets te gaan doen?

"Ja, we hadden het plan maar we zoeken altijd naar perfectie. Zowel bij het opnemen van een album als een dvd. Het opnemen zou erg duur worden om het echt goed te doen en dat is een risico. Daarnaast zaten we ook in de situatie dat de band 'gehavend' was, dus het plan ging niet door. Verder weet ik eigenlijk ook niet zeker of we boeiend genoeg zijn voor een film <lacht>. Toch gaan we aan beeldmateriaal komen omdat we begin maart in 'Rockpalast' komen. Dat is voor mij echt een eer. Als we over de muziek praten waar ik mee opgroeide dan hebben we het ook over Rockpalast. Dat was DE show in Duitsland met allemaal grote namen die langs kwamen en ze zonden hele concerten uit. Ik heb Yes en The Kinks gezien in die show. En het hele optreden zal door hen opgenomen worden dus we krijgen gratis filmmateriaal waar we wat mee kunnen doen. Natuurlijk is het ook een optie om een camera mee te nemen op de tour maar dat moeten we nog eens bekijken."

Zenden ze het hele concert uit?

"Het hele concert! En we hebben als speciale gast Ray Wilson die natuurlijk 'Roses' zal zingen. Misschien zullen we ook nog meer gaan doen dan alleen dat nummer. 'Not about Us' bijvoorbeeld, het zal interessant zijn om te kijken hoe het uit gaat pakken."

'Roses' is denk ik het meest krachtige nummer op het album.

"Dat denk ik ook. We hadden het voor de eerste keer opgenomen en ik herinner me dat ik voor de studiospeakers stond en besefte dat ik het niet kon zingen op de manier zoals ik in gedachten had. Van Ray Wilson was ik al vanaf de tour met Genesis onder de indruk door de manier waarop hij emotie over kon brengen. Het verhaal van het nummer is eigenlijk dat je een ander geestelijk niveau bereikt. Dat je thuiskomt en het idee hebt dat je het contact met de realiteit hebt verloren en je jezelf niet meer kan herkennen in de wereld om je heen. Zo'n gevoel moest het nummer ook krijgen. Het moest ook overgebracht worden dus ik dacht meteen aan Ray. Ik ben op hem afgestapt na een concert in Duitsland en heb hem de cd met daarop het nummer gegeven en ook duidelijk gemaakt dat ik een bepaald gevoel op wilde wekken en of hij begreep wat ik bedoelde. Hij zei dat hij er naar zou luisteren. Drie dagen later kwam ik hem weer tegen op een ander concert en daar bleek dat hij het een geweldig nummer vond en zijn stem aan ons wilde lenen. In de studio bleek dat ook dat het mede door zijn speciale stemgeluid een geweldig nummer zou worden."

Denk je dat de manier waarop de band muziek schrijft anders is geworden sinds het eerste album?

"Pfffff, dat is moeilijk zeg. Je wilt altijd muziek maken waarin emotie zit. De emoties die je op dat moment hebt vertaal je naar muziek. Dat is gewoon hetzelfde gebleven. Ik denk dat we dichter bij de basis van het nummer zijn gekomen. Ik denk dat we, nu het album af is, kunnen zeggen dat we directer zijn geworden. We zijn dus erg tevreden over het materiaal. Het album kan je zien als een gevolg van 'Trying to kiss the Sun'. Ervaringen die we daar op hebben gedaan hebben we mee genomen. Ik denk dat de opvolger goed gelukt is. Precies als op dat album wilden we ons erg richten op de teksten en de muziek daarop aanpassen, anders dan op ons debuut. De muziek groeide erbij en dat verschilt niet met vroeger."

Moeten we dan concluderen dat dit het beste RPWL album is?

"<hahaha>, misschien wel. Op dit moment denk ik van wel, zoals iedereen die tevreden is over wat hij zojuist af heeft gemaakt <hahaha>."

Wanneer was het album eigenlijk opgenomen?

"We begonnen aan het begin van 2004. Toen was de eerste opnamesessie maar langzaam groeide het materiaal. We hadden het ook over een onderwerp dat me al langer bezig hield, het feit dat mensen hun spiritualiteit verliezen. Ik wil door middel van het album misschien wel de ogen van mensen openen. Het gevolg van deze gedachte was denk ik de behoefte aan Oosterse invloeden. Ik heb zelfs overleg gehad met studio's in India hierover. Uiteindelijk sprak ik een studio in Delhi over wat ik zou kunnen doen en of ze begrepen wat ik over wilde brengen. We willen mensen hun ogen openen. Het opnemen van het drumwerk was trouwens geweldig. Dat deden we in een studio in Oostenrijk in de bergen. Dan keek je naar buiten en zag je die indrukwekkende natuur. Al dit soort dingen namen wel veel tijd in beslag maar ik vond dat het album zoveel tijd nodig had. 'The World through my Eyes' was trouwens het laatste nummer dat we opnamen. Eerst zou het album 'Multi-Coloured' gaan heten. We wilden de wereld laten zien als een plaats vol met kleuren en emoties. Bij het schrijven van het album kwamen we tot het besef dat wij de wereld zien op die manier. Dat de wereld die we wilde omschrijven een wereld is zoals wij die zien. Ik zie de wereld door mijn ogen en jij door jouw ogen en misschien zien we dezelfde dingen. Toch zien we misschien wel andere werelden. De wereld zoals jij die ziet is afhankelijk van de manier waarop jij naar dingen kijkt en jouw emoties. Daar kwam de titel van het album uiteindelijk vandaan. Bezig zijn met al dit soort dingen nam erg veel tijd in beslag en we bleven de datum waarop we het af wilden hebben zijn maar verschuiven, iets waar Inside Out niet blij mee was <hahaha>."

Ik had het idee dat het remixen van het album voor sacd ook lang duurde.

"Ja. Bij 'Stock' was het een ander verhaal. Die namen we stereo op en werd vervolgens gemixt naar 5.1. Nu nam ik alles surround op maar je kan dan moeilijk een surround-demo rond gaan sturen. Maar dat remixen nam veel meer tijd in beslag dan ik had gedacht. Het geluid voor een dvd mixen is veel eenvoudiger dan bezig zijn voor een sacd door de hogere kwaliteitstandaard. Daarnaast waren we pas de 34e Duitse productie met een sacd. Het was wel logisch dat we problemen kregen want niemand kon ons iets vertellen wat we precies moesten doen. <lacht> Gelukkig kregen we hulp van iemand uit Nederland."

RPWL is altijd wel vooruitstrevend met dit soort dingen, zie ook de 5.1 mix van 'Stock'

"Ja, maar dat kwam omdat we quadrofonische concerten geven. We wilden het publiek dan ook met het album midden in het geluid laten zitten en dat was een experiment. Nu deden we dus weer zoiets met hogere kwaliteit, de hybid special edition. Je kan hem wel gewoon in elke speler stoppen. Dat is ook omdat de meeste mensen gewoon de muziek willen horen en net dat beetje betere geluid maakt ze niks uit. Daarnaast hadden we nog een probleem. Het was de bedoeling om een minuut of vijftig op te nemen maar we hadden op den duur wel negentig minuten. Ons label vroeg of we niet meer dat achtenzeventig minuten wilden produceren zodat het in elke speler te draaien is. Voor de sacd hebben we wel de bonustrack erop gezet waarmee we eerst het album wilden eindigen. Het voordeel van een sacd is ook dat hij overal af te spelen is en een audio-dvd niet. Daarom hebben we dus voor het eerste gekozen."

Hoe zijn jullie eigenlijk begonnen met het quadrafonische geluid?

"Toen ik jonger was was ik ook altijd al bezig met alles samenvoegen wat geluid maakte. In mijn eerste band bijvoorbeeld. Zo kwam ik ook tot de ontdekking dat het voor publiek het mooiste is om midden in het geluid te staan. Pink Floyd had dat ook in de gaten, alleen mocht ik van mijn moeder toen ze destijds in de buurt waren niet naar 'The Wall' om het zelf te ervaren. <haha> Toen ze hoorde dat een kaartje voor Dortmund zo'n 250 Mark kostte dacht ze dat ik gek was geworden. Maar om weer op het onderwerp terug te komen, het geluid ontwikkelde denk ik langzaam tot wat het uiteindelijk is geworden. Uiteindelijk, in 1997, gingen we het dus gebruiken met RPWL en dat doen we nu nog omdat het leuk is om te doen."

Pink Floyd ooit nog live gezien trouwens?

"Ja, later. En ik heb David Gilmour solo gezien in 1984. Dat was ook erg goed."

Je zat voor RPWL ook in Violet District. Hoe kwam dat ten einde?

"We zaten zonder zanger. Het begon trouwens toen ik een studio had. Toen kwam ik met de band in contact, terwijl ik mijn opleiding nog deed. Omdat ze bij mij op konden nemen raakte ik bij de band betrokken. Zo kwam ik ook in concact met Karlheinz Wallner, de gitarist van RPWL. Hij was de motor van Violet District en toen ze zonder zanger kwamen bleef hij wel schrijven alleen zonder er echt iets mee te doen. Toch is er wel wat nieuw materiaal opgedoken toen we die live-cd bij de rerelease van het album deden. Dat materiaal had ook ooit opgenomen moeten worden maar er was dus geen zanger om dat te doen."

Zijn jullie allemaal full-time muzikanten?

"Jawel, alleen Manni doet er nog wat extra dingen bij, onder andere grafisch ontwerpen voor internet."

En je doet ook nog de productie van veel muziek. Zitten daar echt grote namen bij?

"Tegenwoordig valt het wel mee. Toen we met RPWL begonnen deed ik wel veel dingen waar ik eigenlijk niet tevreden mee was. Je houdt je met muziek bezig zonder inhoud en dat was ik in ieder geval nooit van plan geweest dus daar ben ik mee gestopt. Nu doe ik nog wel Duitse Rockbands enzo. Toen ik Karlheinz ontmoette en we met RPWL begonnen kwam het magische gevoel terug en ging ik weer echt muziek maken. De studio is nu meer de thuisbasis van de band in plaats van een normale studio. <lacht> Maar ik werk er wel met jonge bands die nog van de grond moeten komen. Ook omdat ik zelf weet hoe moeilijk het is om te beginnen met een nieuwe band als je jong bent."

Wat zijn eigenlijk je grote inspiraties?

"Ik ben een kind van de jaren zeventig. De progressieve rockbands van de jaren zeventig zoals Pink Floyd, Yes en Genesis zijn de bands waar ik mee opgroeide. Dat is dus ook terug te vinden in onze muziek. Mensen die er naar luisteren willen meer horen dan drie minuten vermaak."

Wat zijn je ambities voor de toekomst?

"Ik denk er op dit moment aan om 'Roses' als een single uit te brengen omdat er veel mensen zijn die onze muziek goed zouden vinden als ze het kennen. Misschien kunnen we bekender worden met dat nummer. Toch zit er ook een risico aan. Voor je het weet staat er iemand voor je neus met de mededeling dat je weer eens moet proberen een hit te hebben en ik wil niet eindigen als iemand die pulp van drie minuten maakt met een pakkend melodietje. Maar toch lijkt me het leuk om iets met een single te doen."

Ben je niet bang dat mensen vervolgens verwachten dat RPWL een band is met Ray Wilson?

"Zo denk ik niet om eerlijk te zijn. Ik zie het nummer als een gewoon RPWL-nummer dat toevallig hem als zanger heeft en wat mij betreft zal je de rest ook goed vinden als dat nummer bevalt. Anders nemen we hem gewoon als zanger <lacht>, nee, ik maak maar een grapje. Bij onze muziek maakt het niet zoveel uit wie nou eigenlijk de zanger is."

Jullie gaan ook weer touren. Heb je er zin in?

"Ja! 8 maart Rockpalast, dan wat Duitsland, Zoetemeer weer, Polen en aan het einde van de maand naar Spanje en Frankrijk en misschien nog iets in april. Tot slot het Eclipse-fesival met Arena."

Hoe zal de show eruit gaan zien?

"Natuurlijk veel materiaal, maar ook oud werk. We zijn begonnen als live-band dus alles is nog mogelijk. Vorige keer hebben we met Ritual ook nog een keer 'In the Court of the Crimson King' gedaan. Misschien gaan we wel wat meer improviseren of nog wat Floyd songs, we zien wel."

'Games without Frontiers' deden jullie in Zoetemeer.

"Ja, maar dat was gepland. Dat we het speelden omdat het in Irak een zootje werd is een ander verhaal maar we hadden het van te voren wel opgenomen. We hebben het een paar dagen geleden wel weer gedaan maar om het nu elke avond te spelen gaat wel wat ver. Misschien kunnen we het van tape draaien voor het concert. Gezien de situatie in de wereld kan je het trouwens elke avond wel spelen."

Is het ooit opgenomen?

"Nee, dat is nooit gedaan."

Jammer, ik vond de versie erg goed.

"Dank je! We hebben het gewoon neergezet als een live-nummer. Het spelen zoals Gabriel dat doet is amper te doen, die doet er iets unieks mee maar dat heeft hij met elk nummer zo'n beetje. Zijn stijl van produceren en spelen is uniek. Hij wil altijd iets bijzonders doen en dat live spelen is erg moeilijk."

Draaien er deze tour ook weer films mee?

"We denken er wel aan. Maar hoe we dat gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Ook de versies van nummers die we zullen spelen zal nog een verrassing blijven. Het nummer 'World through my Eyes' klonk oorspronkelijk anders dat op het album. Misschien grijpen we wel terug naar een eerdere versie. Misschien met meer improvisatie zodat we dichter bij het publiek komen. Maar dat moeten we allemaal nog bekijken."

Speel je nu Andreas weg is wel weer gewoon alle toetsen?

"Nee! We hebben weer een live-keyboardspeler. Eentje die ook mee was naar de concerten in Spanje een tijd geleden. Dat ging prima en we kunnen het goed met hem vinden. We moeten nog zien hoe het werkt maar daar komen we vanzelf achter."

Dan wil ik je het beste wensen en ben ik er zeker weer bij in Zoetemeer!

"Dat lijkt me leuk. Tot dan en het allerbeste."

OProg (02-2005)

Zie ook:

Interview met Yogi Lang - Tekst & Interview: OProg