U
umphreys 2005 61:40
Recensent: OProg Waardering: De Amerikaanse band Umphrey's McGee heeft meen ik toch iets meer fans in ons kikkerland dan je zo zou zeggen. Spelen de grote namen uit 'onze' scene twee keer in het land, deze heren zijn eind maart van dit jaar maar liefst drie dagen achter elkaar te bewonderen. Eerlijk is eerlijk, we hebben hier dan ook niet te maken met een doorsnee progband. Deze groep is afkomstig uit de zogeheten 'jam band scene' en ze worden dan ook regelmatig vergeleken met Phish, ook geen naam waar de gemiddelde progliefhebber snel warm van zal worden. De wereld waarin de band zit is in de VS populairder dan in Europa. Hits zullen ze in ieder geval nooit gehad hebben, ondanks dat hun debuut de titel 'Greatest Hits Volume III' meekreeg. Als de band op deze manier doorgaat met muziekmaken zonder zich ook maar van iemand iets aan te trekken en alle stijlen afgaat zullen grote successen er niet inzitten. Dat is een ding dat zeker is. Maar wat maakt dat uit als een groep echte liefhebbers gelukkig gemaakt kan worden.
Voor een improvisatieband blijft men bij Umphrey's Mcgee op het juiste spoor. Niet zelden vervallen dit soort groepen in een patroon van minutenlang gepiel waar menig luisteraar niet opgewonden van kan worden. Live is het vaak wel leuk, op een album slaapverwekkend. Ik heb geen idee hoe deze groep live klinkt maar op 'Anchor Drops' slagen de heren er in ieder geval in te blijven boeien met pakkende songs.
Wat kan de luisteraar dan verwachten? Moeilijk te omschrijven maar ergens las ik dat iemand het een progressieve versie van Steely Dan noemde. Wat mij betreft schiet dat wel iets te kort, maar er zitten zeker elementen in die aan dit legendarisch tweetal doet denken. Zelf hoor ik ook de latere Zappa, een tikkeltje Little Feat, een vleugje van het experimentele Pink Floyd, wat country-tintjes en zelfs John Coltrane.
Het is misschien wel duidelijk dat ik, zelfs na toch redelijk wat luisterbeurten, nog veel moeite heb met het beschrijven van de muziek. Ik moet ook bekennen dat dit een vrij complexe plaat is die zeker niet voor de gemiddelde symfo-liefhebber geschikt is. Mensen die openstaan voor verschillende stijlen muziek en ook een band als Djam Karet kunnen waarderen moeten 'Anchor Drops' zeker eens beluisteren.OProg (3-2005)
Bezetting:
Brendan Bayliss - guitar, vocals
Jake Cinniger - guitar, moog, synthesizer, vocals
Joel Cummings - keyboards, vocals
Andy Farag - percussion
Kris Myers - drums, vocals
Ryan Stasik - bass
umphreys 2006 55:00 Recensent: JProg Waardering:
Het beschrijven van de muziek van Umphrey’s McGee was voor collega OProg bij het bespreken van het vorige album ‘Anchor Drops’ ook na veel draaibeurten een niet geringe opgave. Ik ervaar nu hetzelfde met het nieuwe album van de band getiteld ‘Safety in Numbers’. De hoes is prachtig met een schaap slapend op de bank in de woonkamer van een huis met zichtbaar door het raam een kudde mensen grazend op een veld. Hij is geweldig. Deze afbeelding is ontworpen door Storm Thorgerson, verantwoordelijk voor erg veel Pink Floyd hoezen, maar ook van covers voor Led Zeppelin, The Nice en Alan Parsons. Maar wat is er te zeggen over de elf nummers op de cd?
Improviserend komt deze jamband tot aanstekelijke songs, dat is een opvallend kenmerk van de groep. Muziek opgezogen uit een breed referentiekader van prog tot pop waarbij Steely Dan en Little Feat, zoals OProg al opmerkte, zeker vermeld moeten worden. Korte experimentjes worden niet geschuwd evenmin als psychedelische intermezzo’s. Af en toe ontstaat een regelrecht countrysfeertje, dan weer een jazzreukje of een blues- of folkdeuntje en het duurt nooit te lang en verveelt niet. Spelen kan het zestal rond (mede)zanger/gitarist Brendan Bayliss als de beste. Het probleem is wel dat een duidelijk Umphrey’s McGee geluid ontbreekt of het moet juist zijn dat het er niet is. Een probleem van de meeste jambands die het eigenlijk van de live-optredens moeten hebben. De groep is de meeste tijd van het jaar op tournee waarbij de progressiefste songs juist bij deze concerten worden gespeeld en meestal geen albumtracks worden. Boeiende muziek is het zeer zeker die zorgvuldig uitgesponnen wordt zonder dat de songs tot megatracks uitgroeien. Maximaal zes à zeven minuten waarbij afwisseling en raffinement de kenmerken die altijd duidelijk geworteld zijn in de Amerikaanse traditie van muziek maken. Maar het zijn geen eenvoudige luisterliedjes en het vraagt het een en ander van de luisteraar. Progressief mag het zeker genoemd worden, symfonisch is het niet tot nauwelijks waarbij metaalranden in geen velden of wegen te bekennen zijn.
Het gevaar met zulk soort muziek is wel dat de kans groot is dat deze werken ten onder gaan in het muzikale aanbod. Die ervaring heb ik regelmatig met bands die ook goede cd’s maken, lekker wegdraaien, maar wat moeilijk te plaatsen zijn doordat ze iets eigens missen en die vervolgens geruisloos verdwijnen in de cd-kast. Je kan het nog even rekken door de cd wat langer naast de speler te laten liggen maar een keer is het opbergen onvermijdelijk om daarna soms lang te verdwijnen. Onterecht, zeker bij dit album van Umphrey’s McGee, dat verdient beter. En hoe vaker je het draait des te minder kans daarop is.
JProg (3-2006)
Bezetting:
Brendan Bayliss - guitar, vocals
Jake Cinniger - guitar, moog, synthesizer, vocals
Joel Cummings - keyboards, vocals
Andy Farag - percussion
Kris Myers - drums, vocals
Ryan Stasik - bass
Discografie:
Greatest Hits, Volume III (1998)
Songs For Older Women (1999)
One Fat Sucka (live) (2001)
Local Band Does OK (2002)
Live From The Lake Coast (dvd) (2003)
Anchor Drops (2004)
Safety in Numbers (2006)© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
