Dead Soul Tribe
Deadsoultribe.com 2004 50:49
Recensent: H.'JoJo' de V. Waardering:
Deadsoul Tribe: ik had regelmatig over deze tweemansband, die zich beweegt in het hardere segment van de progressieve muziek, gehoord en gelezen en zo af en toe een losse track beluisterd. Een integraal album tot mij nemen was mij echter nog niet gegund. 'The January Tree' is derhalve mijn vuurdoop en die eerste kennismaking valt mij niet mee. Alles is al gedaan in de artistieke sector en het is dus ook in de progressieve muziek steeds moeilijker om in het geheel of desnoods enigszins origineel te zijn. Als een gebrek aan originaliteit echter gepaard gaat met een hoog compositorisch niveau, dan kunnen albums goed te verteren zijn. Maar ook daarvan is op dit derde album van Deadsoul Tribe slechts spaarzaam sprake.
'The January Tree' komt langzaam op gang want de betere tracks laten op zich wachten. De eerste drie tracks 'Spiders and Flies', 'Sirens' en 'The Love of Hate' lijden namelijk aan compositorische bloedarmoede. Het is 'koekoek ene dreun', de ritme gitaar speelt in de diverse tracks bijna dezelfde riffs en de nummers staan stil en ontwikkelen zich niet of nauwelijks. Deze tracks doen nog het meest denken aan een muzikale grabbelton die de luisteraar achterlaat met ook door anderen uit den treuren gebruikte citaten uit de rijke hardrockhistorie, waarbij Uriah Heep, Black Sabbath en Iron Maiden met name bovenkomen. Citaten worden daarmee op een gegeven moment clichés. Dat kan niet anders en dat is hier ook niet anders. De schijf komt enigszins op gang met 'Why?' Hier toont het duo Graves en Moustafa wat meer durf. Het resultaat is een gelaagder nummer met een pakkend vocaal refrein en meer afwisseling door breaks en door een grotere variatie aan instrumenten. Deze positieve toon wordt voortgezet in 'The Coldest Day of Winter' en het sterke 'Wings of Faith'. Deze laatstgenoemde vormt een vernuftig geheel, steekt compositorisch eindelijk goed in elkaar en bevat pakkende en soms ongebruikelijke ritmes en wendingen, met name ingegeven door het overigens op het gehele album uitstekende en wervelende drum- en percussiewerk van Moustafa. 'Toy Rocket' begint met Tull-achtige dwarsfluit in een hardrock context en kent een mooi relatief rustig intermezzo met aardige gitaarlicks. Helaas zakken we weer af naar het niveau van de openingstracks in 'Waiting for the Answer'. Een bedenkelijk simpele compositie met matige zang en die eeuwigdurende uitwisselbare riffs op de gitaar. 'Just Like a Timepiece' begint als een welkom rustpunt met folkinvloed, onder andere door de mooie dwarsfluit, en groeit naar een ballade-achtige climax waarin de fluit- en pianoklanken om voorrang strijden. De afsluiter 'Lady of Rain' is aardig maar beschouw ik als een open einde. Niet geschikt als outro van een album. Het album is niet af, niet rond.
Een score van vijf goede tracks uit tien. Goed, omdat in die gevallen méér durf en vernuft tentoon wordt gespreid en van méér verrassingen en wendingen sprake is dan in de resterende titels. Maar vijf uit tien dat is te weinig. Dat is het op school, op het werk, in de sport en dus ook in de muziek. Ik geef een voldoende, maar wel met een extra taak: compositorische groei en diepgang!
H.'JoJo' de V. (8-2004)
Bezetting:
Devon Graves - vocals, guitar, flute, keyboards
Adel Moustafa - drums
Discografie:
Dead Soul Tribe (2002)
A Murder of Crows (2003)
The January Tree (2004)
Deadsoultribe.com 2005 46:59
Recensent: JProg Waardering:
Collega recensent H. JoJo de V. gaf bij zijn review van het vorige album ‘The Januari Tree’ Deadsoul Tribe huiswerk mee. Werken aan compositorische groei en diepgang. Hebben ze dit oordeel van OJE Music ter harte genomen en is dit waar te nemen op hun nieuwe cd ’The Dead Word’? Een onderzoek.
‘The Dead Word’ beslaat elf tracks, maar het zijn goed beschouwd maar tien songs, omdat de inleidende prelude niet als nummer moet worden gezien. Dus de start is eigenlijk 'A Flight On An Angels Wing’ en dat is helaas een armoedige compositie met weinig spektakel en niet met iets wat we nog niet kennen van dit tweetal Devon Graves en Adel Moustafa. Dezelfde bekende gitaarrifs en meanderende drums gebouwd op een ronkende en zoekende baslaag met een ingetogen spanning die bedachtzaam tot uitbarsting komt. Het handelsmerk van de band dus. Beter van structuur is ‘To My Beloved’, hoewel qua muziekopbouw wederom weinig nieuws te beleven is. Die trend zet zich voort met ‘Don’t You Ever Hurt?’ en ‘Some Sane Advice’. Het klinkt aangenaam spannend en dreigend, maar het zou ook van een vorig album kunnen komen. 'Let The Hammer Fall’ heeft meer vuurwerk en bezit bovendien een pakkende melodielijn en een goede gitaarloop. 'Waiting In Line’ laat het album gelukkig de betere kant op kantelen. Natuurlijk nog altijd donker getint maar de Tull-fluiten en "Tubular Bells" voegen iets speciaals toe. Ook wel nodig, want we zitten al bij nummer zeven. Maar de song is goed en via het korte ‘Someday’, Graves zingend aan de piano, komen we bij een ander hoogtepunt, het mooie ‘Dying Wish’. Deadsoul Tribe ten voeten uit waarbij de grote invloed van Adel Moustafa’s drums geaccentueerd wordt. Maar de gitaar zoekt ook een andere richting en het nummer is één van de sterkere composities van het album. De zang van Devon Graves doet me trouwens regelmatig aan Jack Bruce denken. ‘A Fistful Of Bended Nails’ heeft zowaar, weliswaar zwaar vervormde vioolgeluiden, maar de goede weg is duidelijk halverwege het album ingeslagen. De “Bells” blijven ook hier meedoen. De cd sluit af met ‘The Long Ride Home’ waarop de fluiten optrekken met de lekkere basloop en ze, door het bijzondere accent ervan bij deze muziekstijl, de nodige kleur aan het muzikale spectrum meegeven.
Deadsoul Tribe heeft opnieuw, zowel qua artwork als muziek, een donker werkje afgeleverd hoewel je er niet erg somber van wordt. Het heeft toch iets hoopvols als ondertoon, haast iets vrolijks. Maar dat men nu helemaal geluisterd heeft naar de suggestie uit de vorige review vind ik niet. Zeker niet in het eerste deel van de cd. Het tweede gedeelte is duidelijk beter ontwikkeld en daarop tracht men andere wegen in te slaan. Hoewel, echt iets radicaal anders is het niet natuurlijk, maar de waardering voor het tweede deel van het album maakt de score positief.
JProg (11-2005)
Bezetting:
Devon Graves - vocals, guitars, keyboards, flute
Adel Moustafa - drums
Deadsoultribe.com 2007 53:51
Recensent: OProg Waardering: Nieuwe albums hebben over het algemeen pas zin als ze iets nieuws laten horen. Het keer op keer uitbrengen van dezelfde soort muziek zonder dat er veel anders is dan op een vorig schijfje heeft in de meeste gevallen niet echt zin en aankoop van een dergelijk album ook meestal niet. Het zijn van die cd's die je koopt, beluistert en al bij de eerste keer beseft dat het je allemaal wel heel bekend voorkomt. Dit soort werkjes verdwijnen meestal geruisloos in de kast om daar gedurende langere tijd te blijven. Dead Soul Tribe begon hier ook last van te krijgen. De laatste drie releases leken wel heel erg veel op elkaar en konden op de lange termijn ook niet echt boeien. Al eerder besloot ik dan ook maar eens te stoppen met het aanschaffen van hun werk omdat ik een stel cd's van hen in de kast had staan die ik moeilijk uit elkaar kon houden. De band zou echt moeten verrassen om me weer over de streep te krijgen en warempel, het nieuwe album is deze keer toch echt iets anders.
De soms wat lome muziek van de vorige schijven heeft plaats gemaakt voor een steviger invalshoek dan we tot op heden gewend waren. Dat resulteert in hardere passages die afgewisseld worden met rustige overgangen waarin piano, fluit en gitaar een vrije rol krijgen. De afwisseling is zeer welkom en ook de spanningsopbouw zoals die in het eerste album zat is weer grotendeels terug. Knap is dat Devon Graves vrijwel alle instrumenten zelf inspeelt. Alleen het drumwerk is, zoals in het verleden, gedaan door Adel Moustafa die dit zeker niet onverdienstelijk doet. Met zijn spel drukt hij een grote stempel op het algehele geluid. Het meer uptempo en hardere album laat duidelijk merken dat Graves meer tijd voor zijn project heeft genomen dat voor hem gebruikelijk is. Speciale vermelding is er voor het instrumentale 'The Gossamer Strand' waar de dwarsfluit een stevig gevecht met de andere instrumenten aangaat.
Jammer is dat het album mij persoonlijk verder weinig uitspringers weet te bieden. Het kan me niet altijd echt boeien. Misschien spelen de composities die soms een tikkeltje eentonig zijn een rol, maar ook de productie kan het veroorzaken. Ik vind het soms een beetje rommelig overkomen, met name de ritmesectie. Het wil niet zeggen dat 'A Lullaby for the Devil' geen stap vooruit is. Dat is het zeker wel en daarom krijgt het ook een dikke voldoende. Overigens schijnt het hoesje een ode te zijn aan Jethro Tull's Ian Anderson.OProg (9-2007)
Bezetting:
Devon Graves - vocals, guitars, keyboards, flute
Adel Moustafa - drumsDiscografie:
Dead Soul Tribe (2002)
A Murder of Crows (2003)
The January Tree (2004)
The Dead Word (2005)
A Lullaby for the Devil (2007)
More D
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
