Reviews RPWL

Ik was nogal verrast toen in 2000 'God has failed' van deze Duitse band uitkwam. Tot op het moment van het binnenstappen van de CD winkel nog nooit iets van RPWL gezien of gelezen en de verbazing was dan ook groot bij het beluisteren van dit album. Het album stond vol met muziek die deed denken aan Pink Floyd (niet zo gek gezien het feit dat ze begonnen waren als Floyd-coverband) en zowel de songs als de productie waren perfect. Ook de opvolger, 'Trying to kiss the Sun' is een sterke plaat. Goede nummers en wederom een perfecte productie. Na deze twee albums besloot RPWL dat het wel eens tijd begon te worden voor een album waarop ze de restjes konden zetten die tot op heden waren blijven liggen. Dit is dus 'Stock' geworden.
De opener is meteen een cover, een zeer sterke versie van de Syd Barret track 'Opel'. Net als 'Cymbaline' die ze ooit coverden voor een Pink Floyd-tribute album steekt het geheel goed in elkaar. Daarna begint een stuk dat wat mij betreft het achttien minuten durende hoogtepunt van dit album is. De aftrap komt met 'The Way it is', een sterk songgericht geheel dat tegen het einde van het nummer werkelijk prachtige instrumentale stukken bevat. Het geheel loopt geruisloos door in 'Perceptual Response' om over te gaan in 'Forgive me Part I'. Beide zijn korte instrumentale songs en het laatstgenoemde doet alweer erg aan Pink Floyd denken. De oorzaak hiervan is het rustige gitaarwerk. Wederom een spetterende overgang en we belanden bij het tien minuten durende 'The Gentle Art of Swimming'. Een geweldig nummer, goede zang, sterk toetsenwerk en een waanzinnig instrumentaal tweede deel. Het einde geeft de indruk dat er een stukje recht van 'Dogs' is overgenomen, het tweede nummer van 'Animals' van Floyd. Dit komt waarschijnlijk door het gitaarwerk maar ook door de compositie zelf. Dit is denk ik ook de reden om het niet op een regulier album te plaatsen. 'Who do you think you are' is na al dit geweld een beetje een tegenvaller, geen onaardig nummer maar ook geen top. Het komt een beetje lullig over, met name de tekst en zang. 'Going Outside' is een tussenstukje naar het volgende nummer 'Sun in the Sky'. Deze track valt ook ietwat tegen, veel herhalingen en een nogal irritant achtergrondkoortje. 'Forgive me part II & III' zijn mooie afsluiters van het album. Rustige nummers, keyboards als basis, Dark-Side-achtige zangstukken. Kortom, prettig luisteren.
De slotwaardering voor dit album valt eigenlijk in twee stukken uiteen. Tot 'The Gentle Art of Swimming' kan ik niet anders dan vijf sterren uitdelen. Het probleem is dan ook dat de aandacht daarna verslapt en de nummers toch iets minder worden. Natuurlijk blijft het altijd boven het gemiddelde maar na zo'n sterk begin is het toch een beetje een afzakker. Dit is ook de reden dat ik op vier OJE's uitkom. Kortom, een zeer goede schijf en zeker een aanrader, maar over de gehele lijn nipt geen supertopper. Het album komt trouwens met een extra DVD waarop het geheel in een 5.1 mix te vinden is. Ook bevat deze DVD een "Tour and History Video". Wie het album na het laatste nummer een paar minuten laat draaien krijgt nog een bonusje, een nummertje waarvan het maar goed is dat het niet op de CD staat tussen de rest van het album..

De wereld zal er door de ogen van de sympathieke Duitse band RPWL waarschijnlijk geweldig uitzien. Dat is wel duidelijk bij het beluisteren van het derde volwaardige studio-album van de band. Toveren met kleuren en sferen is iets waar de heren immers goed in zijn en nog beter dan in het verleden weten ze een geweldig, boeiend album neer te zetten. Net als het debuut klinkt het als een geheel, 'Trying to kiss the Sun' leed immers een beetje aan een gebrek aan eenheid en ook kon niet elke song even goed boeien.
Yogi Lang heeft als onderwerp onder andere 'spiritualiteit' uitgekozen om over te schrijven en wie daar aan denkt, denkt al snel aan oosterse geluiden en instrumenten. Net als bij The Beatles uit dit zich onder andere in het gebruik van sitar in 'Sleep', maar ook in nummers verderop het album duikt dit instrument regelmatig op. Steeds meer weten de Duitsers een eigen geluid te creëren en steeds meer maken ze zich los van het zwaar door Pink Floyd geïnspireerde geluid. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat deze grootheid als belangrijkste bron van inspiratie verdwenen is. Zo is ook nu de Engelse invloed nog goed te horen en duikt met regelmaat de gedachte aan Gilmour, Waters, Wright en Mason op zoals die vier klonken tijdens de jaren '71 tot '78. Dit uit zich deze keer minder in de zang. Ondanks dat het soms nog erg 'Gilmouresque' klink wat Lang laat horen is hij meer zichzelf geworden. De geest van de beroemde gitarist komt meer naar voren in in het fenomenale gitaarwerk van Dhr. Wallner.
De band klinkt modern, maar toch niet kil. Het geluid is warm doordat er veelvuldig warme keyboardgeluiden te horen zijn afkomstig van Mellotron en Moog. Maar ook de schitterende productie is hier debet aan. De band zou overigens goed kunnen scoren bij het grote publiek. Een klapper zou het kunnen maken met het vierde nummer, het door voormalig Genesis-zanger Ray Wilson gezongen 'Roses'. Alles in dit nummer klinkt vol overtuiging en het lijkt ook alsof de rest van de band zich door zijn aanwezigheid nog eens extra wil geven.
Het prettige van RPWL zit voor een groot deel in het feit dat de band de luisteraar niet wil verzuipen in een bak met technische kunde en geluid. Het geheel klinkt gebalanceerd en zeker niet 'overdone'. Het is modern, terwijl het ook de liefhebber van oude prog aan zou kunnen spreken. Laten we ook hopen dat ze nog jaren dit soort werk uit zullen brengen. De wereld door de ogen van RPWL is immers een mooie wereld, vol met muziek van topniveau.

OProg (2-2005)

RPWL - Roses
*Label:*
*Site:*	RPWL
*Jaar:*	2005
*Duur:*	22:18

*Recensent:*	OProg
*Waardering:*

'Roses' is de eerste single afkomstig van deze Duitse band. Oorspronkelijk komt het nummer van het laatste album 'The World Through My Eyes'. Mijn mening over zowel het album als over dit specifieke nummer is ook in de betreffende review te lezen. Het is dus een geweldig nummer, maar blijft dat het ook na het knippen tot single-formaat? Ik kan concluderen dat dit inderdaad het geval is. Nergens heb ik het idee een stuk te missen en het is niet zo dat het lijkt dat 'Roses' ontdaan is van zijn of haar ziel.
Helaas maakt een goede singlemix nog geen goede single. Dan doel ik niet op het nummer zelf maar op het totaalpakket dat de luisteraar krijgt in een platte jewel-case. Over de waarde van 'Roses' ben ik te spreken, over de edits van 'Sleep' en '3 Light's' minder. 'Sleep' mist het mooiste stukje, het deel met zang en mellotron. Bovendien zit er in het refrein een achtergrondkoortje dat op de zenuwen werkt omdat het volgens mij harder ingemixt staat dan op de originele versie. Dit nummer zal ik dan ook niet snel weer opzetten. '3 Light's' is gewoon iets korter maar ook hier prefereer ik de albumversie. Voeg daar nog de albumversie van 'Roses' aan toe en we zijn door de single heen.
Geen demo's, geen restmateriaal, slechts nummers die de luisteraar als het goed is al kent. Jammer, nu is het slechts voor de verzamelaar een aardig item. Meer ook niet.

OProg (5-2005)

Tijdens een interview vertelde zanger Yogi Lang al dat RPWL plannen had om van de laatste tour een dvd-registratie uit te brengen. Hiervoor zou eventueel het concert gebruikt kunnen worden dat is opgenomen door het beroemde Rockpalast. De dvd is voorlopig nog niet in de maak, maar wel is er nu dit live-album.
Of het concert in zijn geheel is opgenomen tijdens de avond dat er filmopnames zijn gemaakt, of dat het een samenvoeging van meerdere concerten is, weet ik niet precies en de bijgeleverde documentatie geeft daar ook niet veel over vrij. Niet dat dat iets uit maakt maar de puristen onder ons willen dit soort dingen altijd graag weten. Zeker is wel dat er een stuk van die bewuste avond op staat, maar daarover straks meer.
De keren dat ik de Duitsers live heb gezien was ik telkens weer onder de indruk. Niet alleen door het goede spel, maar ook door het waanzinnig goede geluid dat helaas in contrast staat met dat van sommige andere bands. Ook visueel steekt de show goed in elkaar. Achter op het scherm zijn ondersteunende beelden te zien die als het ware een dimensie toevoegen aan de muziek. Ik had niet verwacht dat er ook maar iets zou mankeren aan het geluid op deze twee schijfjes en dat bleek dan ook geheel juist. Het gebodene is krachtig, zuiver en scherp.
Het concert begint met ‘Sleep' en ‘Start the Fire', ook de openingsnummers van ‘World through my Eyes'. Met name in het begin heb ik even het idee dat Yogi Lang een beetje moeite heeft om erbovenuit te komen, maar dat idee verdwijnt gelukkig al snel. Direct valt op dat het allemaal net iets krachtiger en zelfs nog voller is dan de studioversie. Na ‘Who do You Think We Are', van het debuut en ‘Day on My Pillow' van het laatste album duikt een speciale gast op. Het is niet moeilijk om te raden dat Ray Wilson, die na op het zelfs op single uitgebrachte nummer ‘Roses' ook op een live-album het nummer zou komen vertolken. Ook komt nog het zeer sterke Genesis-nummer ‘Not About Us' voorbij, waarna ik me telkens bedenk dat Genesis in die Wilson-periode toch een aantal onderschatte dingen heeft gemaakt. Dit stuk is het deel dat met zekerheid afkomstig is van Rockpalast. Na ‘The Gentle Art Of Swimming', afkomstig van ‘Stock' en het recente 'Wasted Land', start een persoonlijke favoriet. ‘Crazy Lane' dient zich aan en voor het eerst een lichte teleurstelling, aangezien het live niet de snaar weet te raken die op de cd ‘God has Failed' wel telkens weer aangetikt wordt. Na het immer drukke ‘Trying to Kiss the Sun' is het alweer tijd voor de tweede cd. Hiervan is de opener ‘World through My Eyes' waarna zich een stuk Pink Floyd aandient. Dit in de vorm van het eerder op Stock verschenen Barrettwerkje ‘Opel', het reeds van de ‘Signs of Life' sampler bekende ‘Cymbeline' en ‘Welcome to the Machine'. Ja, de versies zijn sterk maar moet dit nou? Dit soort dingen kunnen tijdens een concert leuk zijn, maar wat mij betreft met name het laatste behoorlijk overbodig. De ruimte had beter besteed kunnen worden aan eigen werk. Na ‘I don't Know' volgt het hoogtepunt en favoriet ‘Hole in the Sky'. Hiermee is het concert alweer afgelopen, de cd laat alleen nog de volledige studioversie van ‘New Stars are Born' horen. Dit was ook al het bonusdeel op ‘World Through my Eyes', alleen deze versie duurt geen zeven maar dertien minuten.
Samenvattend is het een album met sterk spel en goede opnamekwaliteit maar helaas ook één met misschien wat verkeerde keuzes. Er had meer op de cd's gepast, het Pink Floyd materiaal had beter plaats kunnen maken voor eigen werk en die bonus-track was goed tot zijn recht gekomen op een ander album. Ondanks alles ben ik toch erg tevreden over deze twee schijfjes en dik vier OJE's is dan ook meer dan terecht.

“We zijn alleen maar een Duitse band die de muziek van Pink Floyd probeert te spelen, zonder eigen identiteit, dezelfde tonen in een andere volgorde.”

Er spreekt veel frustratie uit omdat regelmatig RPWL in deze hoek wordt gezet. Volledig onterecht natuurlijk, de band heeft wel degelijk binnen de gekozen kaders een eigen geluid ontwikkeld.
Ook op dit ‘Experience’ getitelde vijfde studioalbum gaat men verder op de ingeslagen weg. Dit keer zijn er eigentijdse geluidseffecten toegevoegd waarbij de toetsenpartijen prominenter aanwezig zijn, toch krijgt het gitaarwerk op zijn tijd voldoende ruimte. Een prima wegdraaiend geheel is het resultaat, degelijk en vakkundig opgebouwd. Er is zomaar een cover van Bob Dylan, ‘Masters of War’, zoiets zal helaas qua tekst altijd actueel blijven, maar een verrassende wending op een cd van RPWL. Dylan met een Floyd jas aan.
De “limited edition” heeft twee bonustracks die bepaald geen restnummers zijn en er gewoon bij horen.

Discografie:
God Has Failed (2000)
Trying To Kiss The Sun (2002)
Stock (2003)
World Through My Eyes (2005)
Roses (single) (2005)
Start the Fire - Live (2005)
Experience (2008)