Reviews L

James LaBrie heeft naast zijn zeven albums met Dream Theater aan een groot aantal muzikale projecten deelgenomen. Zo is hij op de cd van Frameshift bijzonder in vorm zoals te lezen valt in de review van mijn collega-recensent H 'JoJo' de V, een waardering die ik volledig deel. Ook op het geweldige 'The Human Equation' van Ayreon levert hij een prima zangprestatie en tussen de pasta en visgerechten door, James' favoriete eten, vond hij nog tijd voor The Explorers Club, Fates Warning en Shadow Gallery. Ook leverde hij bijdragen aan 'Tributes' van Rush, ELP en Queen. En of dit nog niet genoeg is heeft hij onder de naam Mullmuzzler twee soloalbums uitgebracht. Kan hij zijn ei niet helemaal kwijt bij zijn hoofdact Dream Theater? Aan de ontspannen manier van zingen te oordelen bij o.a. Frameshift en Ayreon zou je kunnen denken dat het LaBrie soms allemaal een beetje te heftig is. Of is het een tweestrijd tussen uitersten, hij houdt tenslotte van Metallica, Aerosmith, Van Halen, Judas Priest, maar ook van Mozart, Beethoven en Vivaldi.
Wat voor richting heeft hij gekozen voor zijn nieuwe album 'Elements of Persuasion'? Een redelijk stevige, dat kan worden vastgesteld. Verschillende episoden in het leven worden in twaalf songs belicht, of zoals hij zelf aangeeft, "in songteksten gevangen als spiegels van complexe gedachten". De muziek kenmerkt zich door zware gitaarrifs verweven met samples die tezamen voor een vrij heavy geluid met een experimenteel karakter zorgen. Deze toon wordt gezet vanaf de opener 'Crucify', het daarop volgende 'Alone' en 'Freak'. Pas op 'Invisible' wordt het eerste betrekkelijke rustpunt gevonden met een wat emotionelere song. Met 'Lost' en 'Undecided' blijkt LaBrie consequent een goede balans te hebben gevonden tussen de begeleidende complexiteit en zijn geweldige zangcapaciteiten. 'Smashed' laat LaBrie weer met meer emotie horen waarna het andere uiterste op 'Pretender' wordt gekozen. Op 'Slightly Out Of Reach' gaat de ontspanning mooi verder maar op 'Oblivious' gaan de registers nog eens vol open. Met 'In Too Deep' wordt de stijl van het album in een nieuwe variant voortgezet, weer met harde gitaren en dito zang, waarna 'Drained' passend met aandacht voor de epiloog afsluit. Kortom, heel afwisselend maar de vaart blijft er goed in.
Met dit derde, de Mullmuzzlers meegerekend, solo album laat James LaBrie eens te meer horen een toonaangevende progmetal zanger te zijn met een ongekende intensiteit en dito bereik. De zanglessen vanaf zijn 21e tot heden zijn niet voor niets geweest.
Is er dan niets negatiefs, de hoes is ook al mooi, te melden. Jammer is dat de passages met een meer ingetogen James LaBrie wat weinig aanwezig zijn, want daar vind ik hem heel goed in. En als je niet van deze soort muziek en specifiek LaBrie als zanger houdt, zal je door deze cd niet opeens tot zijn fans gaan behoren. Het ligt natuurlijk ook niet erg ver, dat zou een ander kritiekpunt kunnen zijn, van Dream Theater en zijn Mullmuzzler producties af. Maar het is een erg homogeen en afwisselend album waarop op hoog niveau wordt gemusiceerd. Ook een album met een persoonlijke boodschap waarbij zijn waarnemingen van alledag naar zijn mening het gevolg zijn van uitwassen van verschillende geloofsovertuigingen die willen vechten tegen de sterfelijkheid. In één zin en als ik het ten minste goed begrepen heb.

JProg (03-2005)

Bezetting:
James LaBrie - zang
Marco Sfogli - gitaar
Matt Guillory - keyboards
Bryan Beller - bas
Mike Mangini - drums

Discografie:
MullMuzzler (1999)
MullMuzzler 2 (2001)
Elements of Persuasion (2005)

Dit tweede solo album onder zijn eigen naam, dus geen Mullmuzzler, heeft mij weer eens op het verkeerde been gezet. Mijn verwachting is telkens songs die meer ontspannen en rustiger zijn dan zijn werk met Dream Theater. Maar kennelijk heeft Labrie die drang helemaal niet. ‘Static Impulse' is zelfs heftiger en agressiever dan solo voorganger ‘Elements Of Persuasion' uit 2005.
Opnieuw is er de samenwerking met toetsenist Matt Guillory waarmee hij relatief korte nummers heeft geschreven. Vijf minuten is de limit en het geheel wordt “Gotenburg metal” genoemd. Waarom? De mixing is door Jens Bogren - bekend van Opeth - in Zweden gedaan en de drummer is de van het Zweedse Darkane afkomstige Peter Wildoer. En die laatste drukt een onverwacht stempel op de nummers. Hij grunt er regelmatig lustig op los en je vraagt je wel eens af waar Labrie gebleven is. Maar wees gerust, die staat zijn mannetje op de juiste ogenblikken uitstekend. De veertien nummers - inclusief twee bonustracks - bieden gevarieerde heavy kost met maar sporadisch progressieve kenmerken.
Het duurt een aantal luisterbeurten voordat alles goed valt. Deze toch wel vreemde opzet maakt het allemaal niet direct toegankelijk maar uiteindelijk blijkt alles prima te passen. Alleen een honderd procent soloalbum van James Labrie vind ik het niet.