Reviews Kamelot

Kamelot ken ik al lange tijd van naam maar aan het goed beluisteren van wat deze band, afkomstig uit Florida, te bieden heeft, was ik nooit toe gekomen. Verbaasd was ik wel om te concluderen dat 'The Black Halo' alweer het zevende album is en dat de groep een behoorlijke populariteit binnen de progmetalwereld mag genieten. Dit album maakt al in enkele minuten duidelijk waarom de band niet over het hoofd gezien mag worden, want met dit album is 2005 weer een prima cd rijker in de categorie 'melodieuze power metal'.
'The Black Halo' is het tweede deel van een verhaal dat op het vorige album 'Epica' was begonnen. Op dat album was de hoofdpersoon van het verhaal op zoek naar de zin van het leven, kwam hij onder invloed van de slechte Mephisto en pleegde zijn jeugdliefde Helena aan het einde ook nog zelfmoord. Zijn zoektocht duurt op dit album voort. Het album gaat vanaf het begin flink los en meteen duiken ook de eerste gasten op. Stratovarius-toetsenist Jens Johanson toont zijn kunnen en ook horen we grunts, afkomstig van Shagrath van Dummu Borgir. Met dit begin wordt de toon van het album meteen gezet. De zojuist genoemde personen zijn zeker niet de enige gasten. Net als op de vorige schijf is ook nu weer een hele verzameling artiesten te horen. De meest opvallende is misschien wel te horen op 'The Haunting', waar Epica-zangeres Simone Simmons op mee doet. Deze band heeft er nooit een geheim van gemaakt de naam overgenomen te hebben van het vorige Kamelot-album en hun geluk zal nu waarschijnlijk compleet zijn.
Ik las dat de voorloper van deze plaat vol met orkestraties zat en de band er behoorlijk de vaart in hield. Hier klinkt het allemaal wat ingetogen. Slecht op enkele nummers gaat de band echt los en komt de vaart erin, op een enkel stukje na dan. 'Serenade' en 'The lights go down' zijn de enige echt up-tempo nummers. Glansrollen zijn er overigens voor Roy Khan, die over de gehele lengte van het album geweldig van stem is, en gitarist Thomas Youngblood. Laatstgenoemde laat horen zowel met korte, krachtige riffs als met snelle solo's prima uit de voeten te kunnen. De enige kritische noot die ik kan hebben is dat dit album net niet de snaar weet te raken zoals sommige andere dat wel doen. Misschien is dit gewoon vergezocht, aangezien 'The Black Halo' een album is op een niveau waar menig progmetal-band een puntje aan kan zuigen, maar ik mis net dat tikkeltje extra. Reden is waarschijnlijk wel dat de band nergens echt nieuwe paden inslaat. Maar dan zou het verkeerd uit kunnen pakken terwijl de luisteraar nu precies weet wat hij aan de heren heeft. Benieuwd naar de rest van de catalogus stop ik deze zilveren schijf straks nog maar een keer in de speler, want vervelen doet deze plaat zeker niet!

De Amerikaanse power-metal band Kamelot is wereldwijd al sinds de oprichting in 1991 een succesvolle formatie. Na een aantal bandwisselingen, onder andere de zanger, heeft men alweer een paar jaar een stabiele bezetting. Tijd dus voor het achtste studioalbum. En wat voor een album. Kracht, emotie, bombast, symfonisch, theatraal, energiek en ruimte voor drama. Kost dus voor metalfans maar ook voor liefhebbers van progressieve muziek die niet zijn blijven hangen in het verleden en het stevige werk niet schuwen.
Kamelot heeft deze keer geen conceptalbum gemaakt maar tien losse nummers met elk hun eigen boodschap. Na de ouverture ‘Solitaire’ barst men los met het smaakmakende en zeer overtuigende ‘Rule the World’. Een prachtig, door de gitaar van Thomas Youngblood gestuurd, muzikaal thema met een Oosters keyboardtintje maakt de luisteraar direct duidelijk dat hier niet zomaar de zoveelste cd van het zoveelste bandje beluisterd wordt. Op de titelsong ‘Ghost Opera’, wat een geweldige zanger is die Roy Khan, slaat de band de traditionele weg van de symfonische metal in. ‘The Human Stain is een parel van songwriterstalent en creativiteit met weer de prachtige balans tussen de verschillende power-metal-invalshoeken die de groepsleden allen tot in de puntjes beheersen. Een opvallend hoogtepunt is de track ‘Love you to Death’ waarin een breekbare zangeres - Amanda Sommerville - de vocalen ondersteunt en leunend op een zwaarmoedige basis, ingelijst door zware drums, wordt een onwaarschijnlijk mooie maar treurige ballad neergezet. De Gregoriaans gezang dat ‘Mourning Star’ opent is de start van een track waarop het etiket film-score-metal uitstekend past zonder te vervallen in kitscherige sentimenten. ‘Anthem’ is het late rustpunt hoewel dat eigenlijk geheel niet nodig is. Maar het nummer, waarbij zanger Khan door voornamelijk piano en synthesizers wordt bijgestaan, is grote klasse en komt op een goed moment. Na de afsluitende song ‘EdenEcho’, met opnieuw prachtige gitaar- en toetsenduels, vraagt de cd al snel om een volgende luisterbeurt. En zo hoort het ook met uitstekende albums. Met deze unieke melange van power- en gothicmetal is het weliswaar een echt Kamelot album maar overtreft men in alles voorgaand werk. Bravo.
Het artwork is van de voor veel progliefhebbers bekende Mattias Norén. De cd is ook als special edition verkrijgbaar met een bonustrack en een dvd.

John (6-2007)

Bezetting:
Roy Kahn - zang
Thomas Youngblood - guitar
Oliver Palotai - keyboards
Glenn Barry - bas
Casey Grillo - drums

Gasten:
Miro - orchestratie en keyboards
Simone Simons - zang
Amanda Sommerville - zang
Sascha Paeth - guitar
Ghost Opera Choir - Amanda Sommerville, Thomas Rettke, Robert Hunecke Rizzo en Cinzia Rizzo

Discografie:
Eternity (1995)
Dominion (1997)
Siege Perilous (1998)
The Fourth Legacy (1999)
The Expedition - live (2000)
Karma (2001)
Epica (2003)
The Black Halo (2005)
One Cold Winter's Night - live (2006)
Ghost Opera (2007)