Reviews I

Op het debuut van de Amerikaanse band Glass Hammer, ‘Journey of the Dunadan', stonden twee nummers waarbij nagebootst werd dat ze opgenomen zijn in de ‘The Inn of the Prancing Pony'. Voor de lezertjes waarbij nu niet direct een lampje gaat branden: ‘The Inn of the Prancing Pony' is een kroeg die een belangrijke rol speelt in ‘Lord of the Rings' van Tolkien. Deze twee nummers waren populair onder fans van het eerste uur en volgens dit concept is dus ook ‘The Middle Earth Album' opgenomen. Zoals de titel al doet vermoeden uiteraard ook geïnspireerd door Tolkien.
Fans van de latere Glass Hammer zullen dan ook niet direct warm lopen voor deze cd. Het heeft immers weinig te maken met de progressieve rock van ‘Lex Rex' en ‘Ghostlands'. Wat is er dan wel te horen? Het eerste deel van het album klinkt alsof het daadwerkelijk in de kroeg op is genomen. Naast muziek horen we tijdens de stille momenten conversaties die aan de bar plaats zouden hebben gevonden. Wel sfeerverhogend natuurlijk maar na een paar keer luisteren gaat het toch wel een beetje vervelen. De muziek is een soort folkrock die nogal Engels aandoet, hoewel wel met een Amerikaans tintje. Tijdens het tweede deel van het album hebben we blijkbaar het café weer verlaten. Het achtergrondgejubel is inmiddels weg. Gedurende deel twee is de muziek ook wat minder folky en wat gladder. Dit stuk zal de progliefhebber ook meer aanspreken dan het eerste deel.
‘The Middle Earth Album' is in ieder geval bepaald geen meesterwerk en ik denk dat het voor de maker leuker was dan voor de luisteraar. Ik vraag me af hoeveel mensen die helemaal geweldig zullen vinden. Ik vind het een aardig album maar meer ook niet. Leuk voor tijdens een Bourgondische maaltijd.

Bezetting:
Fred Schendel - acoustic guitars, mandolin, flute, recorder, keyboards, vocals
Steve Babb - bass instruments, additional keyboards, vocal
met:
Walter Moore - vocals
Dr. Thomas Hammett - vocals
Susie Warren - vocals
Sarah Snyder - backing vocals
Brad Marler - vocals
Tim Starnes - violin

Glass Hammer heeft bij mij, ondanks het voortbrengen van een flink aantal uitstekende progsongs, de reputatie niet de top te zijn. Er zijn zelfs teleurstellende cd's zoals 'Lex Rex' geproduceerd en de voorganger 'Shadowlands' kan me ook niet volledig overtuigen. Nu is er, alsof het niet op kan, een dubbelcd, 'The Inconsolable Secret', uitgebracht. Met nog meer songs die je niet beetpakken? Dat laatste is misschien een te groot woord en deze dubbelaar scoort beduidend beter. Op de eerste cd, genaamd 'The Nights' met een lengte van slechts veertig minuten, staan alleen twee lange nummers en die zijn goed tot uitstekend met door toetsen gedomineerde symfonische rock volgens het bekende Glass Hammer recept. Deze keer is het gerecht bereid door Fred Schenkel en Steve Babb - is Glass Hammer - plus op dit moment drie vaste medebandleden en nog verspreid over de nummers een aantal gasten. Met de muziek van deze band zal ik altijd wel blijven houden dat ik me, ook na veel keer draaien, er weinig van kan herinneren. Behoudens dan progsongs die er uitspringen zoals b.v. 'Arianna' en 'Perelandra' op eerdere albums.
Cd twee, getiteld 'The Lady', is aanzienlijk langer en biedt meer variatie en meer nummers. De elf nummers, waaronder weer twee van ruim tien minuten, zijn songgerichter mede door de dominantere vocalen van Susie Bogdanowicz. Ook hier blijft er opnieuw weinig van bij mij hangen, het grijpt me niet. Echter ruim een uur aangename symforock biedt deze tweede cd zeker. Ik zou geen tracks kunnen noemen die opvallen en dat is wel een teken aan de wand. Het probleem met Glass Hammer is waarschijnlijk het lage emogehalte. Alles is te overdacht en lijkt geprefabriceerd en bevat bovendien weinig nieuwe elementen. Het is overgecomponeerd en er ontbreekt iets duidelijk eigens naast het gebrek van de pure emotie. Het is allemaal knap gedaan maar topmuziek moet meer bieden.
Ondanks de kritische kanttekeningen bij de band Glass Hammer heeft men met 'The Inconsolable Secret' wel één van de betere symfonische rock albums van 2005 gemaakt. Met bovendien een multimediaal deel op de eerste cd met een film over het ontstaan van het album, de songteksten en wat hoesplaatjes. Dat verklaart de korte audiospeeltijd van deze schijf. Er zit dan ook geen boekje bij het dubbele digi-pack, een keuze, maar toch. Het is af en toe wel op het randje van het muzikaal behang, het hoesontwerp van Roger Dean doet daar niets aan af.

Bezetting:
Fred Schendel - keyboards, electric guitar, steel guitar, vocals
Steve Babb - keyboards, bass guitar, vocals
Walter Moore - vocals
Susie Bogdanowicz - vocals
Matt Mendians - drums

Glass Hammer weet van geen ophouden en blijft onvermoeibaar nieuwe albums maken. Bij elke nieuwe uitgave heb ik het voornemen eerst ouder werk nog eens te draaien, want veel draai ik de band om eerlijk te zijn niet. Het valt dan meestal niet tegen, hoewel het, een paar uitzonderingen daargelaten, altijd weer klinkt alsof ik het niet eerder gehoord hebt. Maar op de punt van de stoel zal ik er zelden door geraken.
Het 2007 product van de band heeft een hoes met een mystiek grijs getint landschap gekregen, een voorbode voor iets onverwachts? Jawel, het album opent met een Yes-cover, ‘South Side of the Sky’. Is dit artistieke armoede of is het ter ere van Jon Anderson? Hij heeft op deze track en op het erg mooie ‘Life by Light’ de zangarrangementen verzorgd. Daarnaast had Glass Hammer op eerder werk altijd al veel elementen van Yes in hun muziek. Ik vind het hoe dan ook geen goede start van een nieuwe cd, los van de vaststelling dat de song - niet ver van het origineel - aangenaam vertolkt wordt. Het nummer past misschien uitstekend in het concept van het album maar ik begin voortaan bij track twee.
Een stroef begin dus van deze ‘Culture of Ascent’. Glass Hammer, lees het kernduo Steve Babb en Fred Schenkel, bedient zich als vanouds van een uitgebreid arsenaal keyboards en aanverwante instrumenten en snuisterijen en zij zorgen op het ene Yes-nummer na voor de songwriting. Babb is ook verantwoordelijk voor de baspartijen en zorgt samen met drummer Matt Mendians voor een gedegen invulling van het ritmische deel. De breed uitgesponnen toetsenpartijen zijn echter minder dominant geworden. Vooral de inbreng van de nieuwe gitarist David Wallimann - zanger/gitarist Walter Moore is vertrokken - zorgt voor een betere balans en geeft door zijn prog-metal-stijl van spelen meer vaart en rock aan de nummers. Naast zangeres Susie Bogdanowicz is de van Salem Hill bekende Carl Groves van de partij. Daardoor is het door zijn herkenbare manier van zingen wel direct zijn feestje, getuige de lange en uiterst boeiende en afwisselende Fred Schenkel compositie ‘Ember without Name’. Ook de aanwezigheid van een vioolgroepje genaamd The Adonia String Trio geeft een nieuw en goed passend element aan Glass Hammer hoewel het de Salem Hill gelijkenis op de door Groves gezongen tracks nog meer accentueert. Naast een viertal kortere - lees tussen de zes en tien minuten - nummers blijven de lange songs de trekkers van het album. Naast het genoemde ‘Ember without Name’ is het bijna twintig minuten klokkend ‘Into Thin Air’ een hoogtepunt, juist omdat alle aangehaalde vernieuwingen ten aanzien van eerder werk hier uitstekend naar voren komen. Ook hier is Grooves weer de zanger, het nummer is tevens een voorbeeld van de veel kleinere Yes-invloed ondanks de start van het album. Als er behoefte is aan meer referenties zijn The Flower Kings, vooral op de lange nummers, te noemen.
Productie- en muzikaaltechnisch heeft de band een uitstekend album geleverd. Het klinkt erg goed en men heeft veel interessante aspecten in de nummers verwerkt. Maar gaat deze Glass Hammer bij mij tot een meerdraaier uitgroeien en vooral, gaan de songs nu wel eens opgeslagen worden in mijn muzikale geheugen? De tijd moet dit nog leren maar de voortekenen zijn positief. Ik vind dat na tien cd’s en twee dvd’s een onverwachte en, laat daar geen misverstand over bestaan, positieve conclusie.

John (11-2007)

Bezetting:
Fred Schendel - nord electro 2, nordLead 2, piano, bela D media D-Synth, organs, electric piano, mellotron, additional synths, loops en programming, acoustic guitar, string arrangements en backing vocals
Steve Babb - bass guitar, pipe organ, taurus pedals, percussion, mellotron, piano, harp, loops, programming, mini-moog and backing vocals
Carl Groves - lead and backing vocals
Susie Bogdanowicz - lead and backing vocals
David Wallimann: electric guitars
Matt Mendians - drums

Gasten:
Rebecca James - violin
Susan Whitacre - viola
Rachel Beckmann - cello
Sarah Snyder - backing vocals
Eric Parker - acoustic guitar
Robert Streets - backing vocals
Haley McGuire - backing vocals
Jon Anderson - vocalizations

Discografie:
Journey of the Dunadan (1993)
Perelandra (1995)
On the Evermore (1998)
Chronometree (2000)
The Middle-Earth Album (2001)
Lex Rex (2002)
Live and Revived (2002)
Live at Nearfest (2004)
Shadowlands (2004)
The Inconsolable Secret (2005)
Culture of Ascent (2007)