Galahad
Avalon Records galahadonline 2002 56:03
Recensent: JProg Waardering:
Het heeft even geduurd sinds het vorige album "Following Ghosts" uit 1998, maar het nieuwe Galahad album "Year Zero" is er. De stijl van Galahad gaat door voor "neo-prog", een label dat door de band zelf niet wordt onderschreven. De muziek doet zelfs wat ouderwets aan zonder dat nu als een negatieve kanttekening te beschouwen.
De songs op dit album bergen een enorme variëteit aan muzikale invalshoeken, soms zelfs met een symfonisch karakter, maar ook met zeer stevige kanten, vooral in de tien minuten track "Democraty". Het album is een conceptalbum, de fragmentarische boodschappen per song zijn duidelijk, maar het plot van het totale concept is mij tot nu toe ontgaan.
Stuart Nicholson is een goede zanger met een wat nasaal stemgeluid welk misschien enige gewenning vraagt. De inbreng van John Wetton is goed, maar bij het waarom zet ik toch vraagtekens, gezien de kwaliteiten van Nicholson. De songs zonder Wetton behoren toch tot de besten waarbij "Ever the Optimist", "Haunted", "Hindsight I en II" en "The September suite" overgaand in "The World is watching" tot de hoogtepunten behoren. Opvallend blijven de "ouderwets" klinkende keyboards met regelmaat de boventoon voeren.
Duidelijk is dat Galahad in hun vijftienjarige bestaan is gegroeid tot een vakkundige band die een niet vernieuwend album heeft afgeleverd, welk, na enige draaibeurten, tot een hoogtepunt van het jaar kan worden gerekend.
De productie en geluidskwaliteit is misschien niet topklasse maar zeker uitstekend. Galahad is een band die in "eigen beheer" werkt en via hun label "Avalon Records" de cd's uitbrengt. Storend is wel dat het album vijftien songs heeft en er veertien op de hoes worden weergegeven. Dit wordt veroorzaakt door het dubbele "Hindsight". Het schoonheidsfoutje wordt goedgemaakt door de prachtige hoes, zowel van binnen als van buiten.
Gelijk als bij de opening van "Following Ghosts" wordt aangekondigd, geldt ook voor deze cd, "set your stereo on ELEVEN".
Het album is in Nederland moeilijk verkrijgbaar. De bandsite kan uitkomst bieden.
JProg (2003)
Bezetting:
Stuart Nicholson - zang
Dean Baker - keyboards
Roy Keyworth - gitaar
Neil Pepper - bas
Spencer Luckman - drums
Gasten:
John Wetton - vocals
Jonathan Prentice - baritone voices
Lorraine Rowan - soprano voices
Nicki Clewlow - alto voices
Sarah Quilter - flute, saxophone, clarinet, vocals
Rob Booth - trumpet
Sabino Andreotti, Wai Lim Kai, Yun Hwa Son - various
Avalon Records galahadonline 2007 63:51
Recensent: JProg Waardering:
Een markante neoprogband is Galahad. Ze zijn al heel lang bezig, hun eerste officiële album, ‘Nothing Is Written‘, stamt uit 1991. Ik had het idee dat het nu met de band afgelopen was, er is ruim vijf jaar verstreken na hun laatste album ‘Year Zero’. Maar zie en vooral luister, de mannen hebben het klaarblijkelijk weer voor elkaar gekregen.
Groot succes heeft Galahad niet gekend ondanks de omvangrijke catalogus die in eigen beheer is uitgegeven. Een trouwe schare fans heeft het wel opgeleverd. De kwaliteit van hun cd’s is wisselend, vooral de productie laat af en toe te wensen over. Daarbij zit er ook nogal wat verzamel- en demowerk tussen. Als je die naast het live-album niet meetelt is het nu verschenen ‘Empires never last’ het zesde album. Niet echt veel dus, een interval van vijf jaar lijkt normaal geworden.
Ten opzichte van ‘Year Zero’ is er meer veranderd dan alleen een nieuwe basspeler. Niemand minder dan Karl Groom heeft in de ‘Thin Ice Studio’ de “editing”, “mixing” en “mastering” van ‘Empires never last’ gedaan. Het resultaat is een open en dynamisch geluidsbeeld waarin alles op de juiste plaats is gezet. De keyboards domineren en zijn in vele varianten, waaronder het Mellotron, aanwezig. Het gitaarwerk is harder geworden en zetten, naast op zijn tijd een solo-uitstapje, regelmatig een eigentijds metal fundament onder de nummers die ondanks dat symfonisch van karakter blijven. De ritmesectie doet daar voortreffelijk in mee en houdt alles strak. De zeven nummers kennen veel variatie waarbij zanger Stuart Nicholson in bloedvorm is. Hij was al niet slecht maar zo goed heb ik hem nog niet horen zingen en hij brengt zijn vaak bijtende teksten met passie. Op sommige momenten doet hij me aan een bijna naamgenoot, IQ’s Peter Nicholls, denken en dat is geen schande.
Het eerste deel van het album is onderhoudend en overtuigend met ‘I could be God’ en 'Sidewinder' als meer dan uitstekende hoogtepunten. Na het instrumentale ‘Memories from an African Twin’ belanden we bij een tweetal nummers van een niveau dat ik maar zelden hoor. Allereerst de titelsong, ‘Empires never last’, dat niet alleen een niet te vergeten refrein kent, maar ook een instrumentale opbouw heeft die werkelijk geweldig is. De toetsenriedels schieten als vuurpijlen uit het nummer en zijn elke keer weer een belevenis. Maar of het allemaal niet op kan steekt het afsluitende ‘This Life could be my Last…’ de titelsong zowaar naar de kroon. De prachtige aflopende zanglijn en de geraffineerde structuur ervan maken het een ware belevenis. Dit soort songs, waarbij alles in balans is en op zijn plaats valt en die je vanaf de eerste beluistering bij blijven, zijn goed beschouwd schaars.
Zoals ik al in mijn weekcd keuze aangaf is het niet vermelden van dit ‘Empires never last’ in de jaarlijst 2007 een misser. Daar had deze Galahad absoluut een hoge notering gekregen als ik eerder de mogelijkheid had kunnen vinden het tot mij te nemen. Het is zonder twijfel het beste album van deze groep tot nu toe.JProg (3-2008)
Bezetting:
Stuart Nicholson - zang
Dean Baker - keyboards
Roy Keyworth - gitaar
Lee Abraham - bas
Spencer Luckmann - drums & percussion
Discografie (gedeeltelijk):
Nothing is written (1991)
In a Moment of complete Madness (1993)
Sleepers (1995)
Following Ghosts (1998)
Year Zero (2002)
Empires never last (2007)More G
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
