1 |
Steven Wilson |
To The Bone |
Een saaie - lees onvermijdelijke - nummer één. Misschien niet zijn beste album, maar toch weer beter - lees bijzonderder - dan de rest. Toegankelijker door een kleine stijlbreuk. |
2 |
The Tangent |
The Slow Rust of Forgotten Machinery |
Hoge kwaliteit met goede en lange nummers met lappen tekst waarbij geen zin twee keer wordt gebruikt. Nog altijd energiek en boeiend. |
3 |
Big Big Train |
Grimspound |
De op dit moment stabiele bezetting zorgt voor veel muzikale variatie. Minder gemakkelijke songs dit keer met complexe instrumentaties die wat tijd vragen. |
4 |
Lifesigns |
Cardington |
vCentrale figuur is John Young. Het resultaat is een uitstekend album dat misschien niet uitblinkt in orginaliteit maar wel in vakmanschap. |
5 |
Roger Waters |
Is This The Life We Really Want? |
De teksten in zijn albums zijn kritisch en vaak zwartgallig. O.a. de vele Pink Floyd referenties in de muziek maken het toch aangenaam luisteren. |
6 |
Nad Sylvan |
The Bride Said No |
Een consistenter geheel dan het vorige album. Misschien juist door het ontbreken van heel lange epische nummers. |
7 |
Steve Hackett |
The Night Siren |
Album vijfentwintig! is erg veelzijdig. Niet alleen door de het gebruik van exotische instrumenten door diverse gasten. Kenmerkende Hackett-elementen zijn er natuurlijk ook. |
8 |
The War on Drugs |
A Deeper Understanding |
Misschien het buitenbeentje in deze lijst omdat het niet direct als progressief gezien zal worden. Een band in ontwikkeling met diverse muzikale invloeden dus waarom niet. |
9 |
Anathema |
The Optimist |
In de lijn van ‘A Fine Day To Exit' en niet van ‘Distance Satellites'. Maar dit is een fris en prima vervolg van wat dan ook. |
10 |
Big Big Train |
The Second Brightest Star |
Nummers overgebleven van opnamesessies van de voorgaande albums 'Folklore' en 'Grimspound' gecombineerd met alternatieve en instrumentale versies van songs daarvan. |
11 |
Bjørn Riis |
Forever Comes To An End |
Het heet het tweede solowerk van Riis te zijn maar als je dat opnieuw met je eigen bandleden maakt krijg je bijna een nieuwe Airbag album. |
12 |
Pain of Salvation |
In The Passing Light Of Day |
Daniel Gildenlöw heeft maanden lang in het ziekenhuis gelegen. Dit is het eerste echt nieuwe werk dat hij sindsdien heeft gemaakt en deels een reflectie van die periode. |
13 |
Blackfield |
Blackfield V |
Steven Wilson had zich grotendeels uit het project teruggetrokken. Na de laatste twee door Aviv Geffen gedomineerde albums is er nu weer een gelijkwaardige samenwerking. |
14 |
Daniel Cavanagh |
Monochrome |
De muzikale invulling is minimaler dan bij Anathema maar het had een uitstekend bandalbum kunnen worden. |
15 |
Threshold |
Legends of the Shires |
De kenmerkende elementen van de band zijn weer eens in de mixer gegooid en er is een nieuw album uitgekomen. Wisselend tussen nieuw en fris en dit heb ik eerder gehoord. |
16 |
Lunatic Soul |
Fractured |
Mariusz Duda heeft zich met zijn solo project meer richting Riverside bewogen en de laatste Riverside is juist meer de Lunatic Soul kant op gegaan. Best interessant verwarrend. |
17 |
Mogwai |
Every Country's Sun |
Uitvinders van de post-rock gaat wel wat ver. Ondanks dat er herhalingen in hun albums zitten zijn er altijd veel momenten die het nieuw en bijzonder maken. |
18 |
Eloy |
The Vision, The Sword And The Pyre (Part 1) |
Muzikaal blijft het de ‘Eloy' zoals we die kennen. Buitengewoon goed uit een andere tijd zonder gedateerd te zijn. Een tweede deel volgt nog. |
19 |
Mostly Autumn |
Sight of Day |
Het twaalfde album levert niet opeens een andere band op. De progfolk stijl levert wel nieuwe elementen. Een boeiend geheel is daardoor het resultaat. |
20 |
Lonely Robot |
The Big Dream |
Op het eerste album van de ‘band’ had Mitchell nog een aantal gastmuzikanten. Hier doet hij alles alleen op het drumwerk na. Goed zonder een bijzondere topper te zijn. |