1 |
Steven Wilson |
Hand. Cannot. Erase. |
Geen keuzes van: "kijk mij nu eens". Maar dat geldt voor de hele lijst. En dit is nu eenmaal beter dan de rest hoe goed die ook mag zijn. Dus een voorspelbare maar terechte nummer 1. |
2 |
Nightwish |
Endless Forms Most Beautiful |
Er is een weldadige balans gevonden nu Floor Jansen officieel bandlid is geworden. Symfonische metal beter dan ooit. |
3 |
Steve Hackett |
Wolflight |
Meer van hetzelfde of een nieuw muzikaal hoofdstuk? Voor mij geen vraag, ik vind het laatste. Dit bevalt beter dan het oeverloos herkauwen van Genesis nummers. |
4 |
Riverside |
Love, Fear and the Time Machine |
vDe band heeft voor een rustiger en melodieuzere aanpak gekozen. Het resultaat is korte nummers die soepel en ontspannen klinken. |
5 |
Bruce Soord |
Walking On a Flashlight Beam |
Dit solo album is zonder twijfel opgebouwd met nummers die met zijn band niet direct passen. Een smakelijk muzikaal uitstapje zullen we maar denken. |
6 |
Tim Bownes |
Stupid Things that Mean the World |
Kort na "Abandoned Dancehall Dreams" is er een nieuw album. Geheel in de stijl die verwacht kan worden. Een veilige keuze voor de fans. |
7 |
Gazpacho |
Night of the Demon |
Een conceptalbum met als rode draad religie. Het blijft de typische Gazpacho-muziek waarbij vooral het afsluitende "Molok Rising" de oren doet spitsen. |
8 |
David Gilmour |
Rattle That Lock |
Niet alleen als muziekalbum is het sterk en afwisselend, de meegeleverde blu-ray/dvd maken het een multimediaal gebeuren. Het verdiept de nummers op verrassende wijze. |
9 |
Nad Sylvan |
Courting the Window |
De typische stem van Sylvan zal niet iedereen aanspreken, maar de muziek is goede traditionele symfonische rock waarbij weleens een steekje valt. |
10 |
Vanden Plas |
Chronicles of the Immortals: part II |
Telkens als ik ouder werk beluister vind ik het opmerkelijk goed. Het vervolg van een concept uitgespreid over twee albums is ook weer top prog-metal. |
11 |
ELO |
Alone in the Universe |
De naam van Lynne is prominent op de hoes aanwezig, maar verder ademt het als een echt album van ELO. |
12 |
Arena |
The Unquiet Sky |
Er zit iets repeterends in hun muziek dat vaak voorkomt dat jaarlijsten gehaald worden. Nu dus wel. Altijd weer zangers die goed naar hun voorgangers hebben geluisterd. |
13 |
Coheed & Cambria |
Sonic |
Eindelijk geen concept album gedreven door de fantasieën van frontman Claudio Sanchez. Gewoon afgeronde songs die pakkend genoeg zijn om te blijven boeien. |
14 |
Magic Pie |
King for a Day |
Zeer afwisselend, lang uitgesponnen, maar altijd boeiend. Vooral de titelsongs van bijna een half uur is een prijsnummer. |
15 |
Tame Impala |
Currents |
De typerende gitaarriffs zijn grotendeels verdwenen terwijl de kern van Tame Impala’s muziek niet anders is dan voorheen. |
16 |
Spock's Beard |
The Oblivion Particle |
Het tiende album refereert veel aan het vroege Genesis, Yes en ELP met technisch vaardig uitgevoerde muzikale hoogstandjes. Een degelijk album op hoog niveau. |
17 |
Muse |
Drones |
De band rockt heftiger dan ooit waarbij het symfonischer laatste deel de nodige rust brengt. Opnieuw buitengewone klasse. |
18 |
Tesseract |
Flesh |
Via deze band leerde ik dat er een "djent" subgenre bestaat. Djent of niet, men maakt boeiende prog/metal muziek die prima uitgevoerd wordt. |
19 |
Anekdoten |
Until the Ghosts are Gone |
Het album gaat eigenlijk gewoon door met de hoge kwaliteit waar 'A Time of Day' op was gehouden. |
20 |
Sylvan |
Home |
Ze maken altijd goede albums waarbij het wel eens moeilijk is deze uit elkaar te houden. De karakteristieke kenmerken, vooral de zang, bepalen in belangrijke mate het beeld. |