1 |
The Gathering |
Disclosure |
Op het vorige album was het accent verlegd naar meer rockende nummers. Nu is daar een weidse instrumentatie aan toegevoegd. Lange nummers vol muzikaal vernuft. |
2 |
Jack White |
Blunderbuss |
White is zo buiten categorie dat zijn eerste solo album zelfs geen OJE's weekcd is geweest. Vreemd, maar het past bij hem. Solo is het niet minder boeiend dan zijn andere projecten. |
3 |
DeWolff |
IV |
Progressiever dan heel wat muzikanten die er prat op gaan dat juist wel te zijn. Flarden van Hendrix, Deep Purple, Pink Floyd en King Crimson waren op een eigentijdse wijze rond. |
4 |
Paul Weller |
Sonik Kicks |
Het is niet zo dat hij na het maken van het succesvolle 'Wild Wood' zonder progressie door is gegaan. De muziek klinkt hedendaags en zal de liefhebber van de prog zeker aanspreken. |
5 |
Angus Stone |
Broken Brights |
Voor echte liefhebbers van progressieve muziek niet te missen. Met songs als ‘It was Blue' en vooral ‘End of the World' - met een zompige hammond - is dit heel bijzonder. |
6 |
Efterklang |
Piramida |
Experimenteren doet deze Deense band ook op dit album. Elektronica en klassieke instrumenten vermengd met “Old School” popmuziek. |
7 |
The XX |
Coexist |
Het eerste album was een overweldigend succes zoals zelden meer met fysieke dragers wordt behaald. De opvolger lukt het weer. Het blijft post-rock-cultmuziek. |
8 |
Mumford & Sons |
Babel |
Na het wervelende debuut kon het bijna alleen maar tegenvallen. Maar het is gelukt, de kenmerkende stijl heeft met nieuwe invalshoeken een grotere impact gekregen. |
9 |
Alt-J |
An Awesome Wave |
Deze nieuwkomer wordt door menigeen buiten de progscene als de band met het album van het jaar gezien. Beïnvloed door vele stijlen zou het in een 'Hype' kunnen uiitmonden. |
10 |
Tame Impala |
Lonerism |
Psychedelica uit Australië met licht progressieve trekken. Dat was het veel geprezen debuut zo en op dit tweede album wordt dit pad verder bewandeld. |