SHORT OJEMUSIC CUTS
A
Na zes jaar is er eindelijk een nieuw After Crying album. Het is geen eenvoudig werkstuk geworden en het heeft enige draaibeurten nodig om wortel te schieten. Er zijn, zoals we gewend zijn van After Crying, weer veel tempowisselingen en stemmingsvariaties. De band heeft een gemoderniseerd geluid gekregen maar breekt niet met het verleden. Het heeft geresulteerd in een topwerk met conceptneigingen.
Terugkijken blijft een tegendraads fenomeen in de progressieve rock. Vaak voegt het niet veel toe en valt vooral het gemis aan echte kwaliteit op. Het Noorse Airbag blikt in hun muziek ook achteruit. Vooral Pink Floyd doemt veelvuldig op. Het gemis aan een duidelijk eigen gezicht wordt door Airbag echter gecompenseerd door een hoog niveau, zowel compositorisch, technisch als productioneel. Met acht songs wordt op een perfecte wijze breed uitgesponnen muziek gebracht die direct vertrouwd klinkt. “Seagull” gitaren, ruimtelijke toetsen, gedragen zang, het luistert prima weg. Het mag dan weinig nieuws bieden, ‘Identity’ is bij mij een veeldraaier geworden. Als ik na een album van een superband even niet meer weet wat nu te draaien en gewoon lekkere muziek wil horen die niet te tam en niet te wild is.
Amaran’s Plight is een gelegenheidsformatie onder leiding van Shadow Gallery's Gary Wehrkamp met Spock’s Beard drummer Nick d'Virgillio, Royal Hunt's zanger D.C. Cooper en bassist Kurt Barabas van Under the Sun. Een muzikaal hoogstandje gevat in een erg Amerikaans melodramatisch concept niet ver van de Shadow Gallery-stijl. Ik heb altijd een beetje vrees als dit soort projecten gepresenteerd worden. De term supergroep wordt al snel opgeplakt maar vaak valt het resultaat tegen.
De songs handelen over liefde, lijden en hoop naar een boek van John Crawford, die zich ook met de eindproductie heeft beziggehouden. Revolutionair is het allemaal niet, maar wel erg onderhoudend. Men weet met vaktechnisch hoog niveau melodische prog-metal, of beter gezegd, symfonische hardrock neer te zetten waarbij men natuurlijk steunen kan op de veelzijdige zangkunsten van D.C. Cooper en de gedegen ritmesectie. Naast de gitaarsolo’s en op deze cd ook de keyboards van Gary Wehrkamp die, zoals van Shadow Gallery bekend, opnieuw heel onderhoudend en trefzeker zijn en hier kan hij ongelimiteerd zijn gang gaan. Een aantal prijsnummers is er, zoals het atmosferische, instrumentale ‘Consummation Opus’, het progressief opgebouwde ‘Betrayed by Love’ en het afsluitende epos ‘Revelation’.
Een beetje storend zijn de gesproken verbindingen tussen sommige nummers, dat gaat snel vervelen.
Niet alleen fans van Shadow Gallery en Royal Hunt zullen plezier beleven aan dit album, maar ook liefhebbers van goed in het gehoor liggende rock met een symfonische en af en toe een progressieve kleuring. Maar zonder nu direct van een superalbum van een supergroep te willen spreken.
Anathema heeft met 'A Natural Disaster' een hoogtepunt bereikt. De stemming blijft somber, maar de songs zijn evenwichtiger en meer dan ooit in balans. Toepasselijk op de mooie track 'Balance' met als persoonlijke uitschieter 'Flying'. Misschien had het afsluitende 'Violance' iets korter kunnen zijn dan de tien minuten die het nu duurt, de uitloop zal niet iedereen even boeiend vinden. De cd is verkrijgbaar als limited digipack.
Het vierde solo album van Jethro Tull's Ian Anderson biedt prachtige door de dwarsfluit gedomineerde songs. Het is muzikaal en tekstueel op hoog niveau en na wat keren beluisteren vallen steeds meer nuances op. Een groeicd dus. Een meer klassieke Tull met een minder harde rand.
Om kort en krachtig te zijn: dit album is geniaal. Anekdoten is, na het toch iets tegenvallende 'Gravity', weer helemaal terug. Op dit album spelen ze meteen twee absolute hoogtepunten binnen hun oeuvre, te weten 'Hole' en 'Sad Rain'. In het eerstgenoemde zit in het rustige middenstuk nu een geweldig analoog keyboardgeluid waardoor het nummer nog beter is geworden. Ook staat en een nieuwe topper op, het instrumentale 'This Too Will Pass'. Zowel de uitvoeringen als de sfeer zijn geweldig en dit schijfje is 80 minuten puur genieten. Nu al een klassieker!
Opmerkelijk is de biografie van de pas 22-jarige toetsenspeler Haakon-Marius Pettersen van de Noorse metalband Anti-Depressive Delivery. Liefst vijf “oude” Genesis albums sieren zijn favoriete toptien naast albums van ELP en Yes. Door zijn medebandleden worden progbands zoals Änglagård, Anekdoten en Camel genoemd. Het is aan hun muziek op het eerste album ‘Feel. Melt. Release. Escape' met regelmaat te merken. Het album biedt een mix van progrock en moderne muzikale agressiviteit. Het is in geen enkel opzicht het naspelen van hun oude helden, maar de zware gitaarmetal rustend op een inventieve basis van mellotron, hammond en moogs heeft een heel bijzondere sfeer waarin regelmatig echo's van de genoemde bands doorklinken. Hoogtepunt is voor mij het vijftien minuten durende 'Bones & Money', een geweldig prognummer met een aan Atomic Rooster refererende hammondsolo.
Van de Duitse band Anyone's Daughter was slechts een beperkte hoeveelheid live-materiaal beschikbaar. Slechts één enkele cd, een heruitgave van een lp die oorspronkelijk een dubbelaar was. Om die reden werd er geknipt in het materiaal en staat het schitterende 'Tanz und Tot' zelfs niet op de cd. Gelukkig lag er in de archieven nog veel materiaal dat allemaal professioneel op is genomen en bevat deze dubbelaar het beste daarvan. Dat is genieten want nummers als 'Adonis' en 'Tanz und Tot' staan in hun geheel op het album. En misschien wel het hoogtepunt, 'Blue House', is ook in livevorm aanwezig. Voor de mensen die bekend zijn met de band is dit geen misser en anders is het een mooie introductie tot Anyone's Daughter aangezien het reguliere werk ook nog amper te vinden is. Persoonlijk zie ik de muziek als Camel ten tijde van 'Moonmadness' met een flinke scheut krautrocksaus erover. Het enige negatieve aan deze uitgave is dat niet alle tapes meer in topconditie waren. Daarom kan er wat ruis te horen zijn maar dat mag voor mij de pret absoluut niet drukken.
Na het vermoedelijk redelijke succes van ‘Requested Document' uit 2001 verscheen in 2003 de opvolger, die omgedoopt werd tot ‘Volume 2'. Het materiaal was nog niet op en ook op deze cd kunnen we kennis nemen van wederom fraaie muziek die grotendeels nog niet te horen was op deel één. Zo vinden we een Duitse UK cover met de naam ‘Schwärzer als die Nacht' (In the Dead of Night) en het fraaie ‘Pegasus/Fellgewitter'. De enige overlapping met 'Volume 1' zit in de track ‘Anyone's Daughter'. De tweede schijf is een dvd met daarop beeldmateriaal van het enige AD concert dat ooit op video is opgenomen. Voor de fan geweldig, zeker gezien het feit dat er onder andere het volledige ‘Picktor's Verwandlungen' en ‘Adonis' te horen en zien zijn. Ook komen ‘Moria' en ‘Tanz und Tot' langs. Zo goed als de tracklist is, zo matig zijn in feite het beeld en geluid. Dit is niet om vaak te kijken en dat ook alleen voor de echte fan. Alles is opgenomen met slechts één camera en microfoon en dat is te zien en te horen. Doordat er nu éénmaal niet meer beeld beschikbaar is vormt deze uitgave voor de verzamelaar wel een mooi item.
De trilogie is voltooid. Naast het Contagion album en het eerder verschenen Contagious is er nu de Contagium cd met vier nummers, waaronder een remix van Salamander en een uitgebreid multimediagedeelte. En wat voor drie nieuwe songs. Een schitterende opener 'On the Edge of Despair' maakt al direct duidelijk dat hier geen minder werk gebracht worden. Een excellerend Arena vervolgt met het wonderschone 'The March of Time'. Het instrumentale 'Confrontation' en een dance-remix in Arena-stijl van 'Salamander' sluit de cd na bijna 24 minuten veel te snel af. De multimediale toegift is heel onderhoudend. De mastertracklist en de plaats van de Contagious en Contagium nummers in de Contagion sage staan er eveneens op plus 'On the Edge of Despair' en 'The March of Time' gezongen door John Mitchell. Het haalt, zoals verwacht, niet bij de originelen door Rob Sowden.
In plaats van Contagion als dubbel-cd uit te brengen is deze werkwijze met een tweetal vervolg cd's zeker een originele vondst. Het is wel een stuk duurder, want opgeteld komt het zo toch op ruim €35. Het wachten op de opvolger van Contagion, ergens in 2005?, wordt er enigszins door verkort.
En de uitsparingen in de digipack van Contagion waren een aardig idee maar zo werkt het niet.
Een aanvulling op het fameuze Contagion album. De cd bevat restmateriaal van de opnamesessies van dit album in de vorm van een vijftal songs. Vooral de twee niet instrumentale tracks, 'The Hour Glass' en 'I Spy' zijn op Contagion niveau. De cd bevat ook nog een multimediagedeelte. Voor de fans een niet te missen uitgave maar wel relatief prijzig (ongeveer € 10).
De Contagion tour heeft, na het eerdere live-album 'Breakfast at Biarritz', een schitterende live-dubbelaar opgeleverd. Op cd 1 een verkorte 'Contagion' en op cd 2 ouder werk. Enige overlap met de 'Biarritz-sessie' is er wel, maar Arena groeit met het jaar en de uitvoeringen worden alleen maar beter. Dit geldt in bijzondere mate voor John Mitchell. Wat is die als gitarist gegroeid en hij speelt ontketend de sterren van de hemel. De geluidskwaliteit is perfect, het album heeft een mooie 'tracklist' en de band is in vorm, dus wat wil je nog meer. Het leven zou voor mij zonder Arena een stuk minder mooi zijn, maar als je geen liefhebber bent van deze muziek zal je het door deze cd's niet worden. Ook als 'limited box' met een dvd van ruim veertig minuten, bevattend een documentaire over de band, verkrijgbaar.
Murales is het 2001 album van Arti & Mestieri, de legendarische band uit Italië die al heel lang muziek maakt. Hun meesterwerk 'Tilt' stamt uit 1974. Op dit album met Furio Chirico (drums en percussie), Marco Cimino (keyboards), Beppe Crovella (piano, keyboards, hammond en bandoneon), Marco Gallesi (bas), Gigi Venegoni (gitaar) en Corrado Trabuio (viool) worden allerlij stijlen opgevoerd. Progressieve muziek die zowel symfonische- als jazzpaden verkent en steeds weer het avontuur zoekt. De drummer, Furio Chirico, is een geweldenaar in de stijl van Bruford en Bozzio en zorgt ervoor dat men niet te overmoedig de weg kwijtraakt.
Progressieve rock geniet meer belangstelling dan een aantal jaren geleden. Het lijkt zelfs modieus om als band te refereren aan namen van groepen die ooit berucht en beroemd waren door de progressieve stijl van muziek maken. Astra uit San Diego - Verenigde Staten - is zelfs zover gegaan op hun debuut ‘The Weirding’ zonder remmingen overdadig terug te grijpen naar muziek uit de seventies. Dus lange intro’s, nog langere solo’s en gelaagde muziek met moddervette mellotrons die een psychedelische sfeer oproept die doet denken aan vooral Pink Floyd en vroege King Crimson. Goed beschouwd is het een album met songs niet van deze tijd. Het draait bijna tachtig minuten aangenaam weg hoewel het af en toe te lang duurt. Productietechnisch is het matig, vooral het drumwerk is erg dun opgenomen. ‘The Weirding’ zal alleen maar haters ontmoeten of mensen die het fantastisch vinden. Zij die het verfoeien vanwege de totale overbodigheid en zouteloze plagiaat van te pretentieuze muziek van verleden tijden. Of er van genieten vanwege de broeierige sfeer en signalen van vervlogen tijden in het heden. Het artwork als schaamteloze kopie van wat toen vernieuwend was aan de kant gooien of het bewonderen om de beeldende expressie van wat gehoord wordt. Je moet maar durven met zo’n album.
Kevin Ayers, medeoprichter, bassist en zanger van de Soft Machine - zijn inbreng beperkte zich tot de eerste albums - is vooral bekend door zijn solowerk. Psychedelisch geladen muziek met een poppy en eigenzinnig gezicht waarbij de diepe stem van Ayers een kenmerkend aspect is. ‘Joy of a Toy’ uit 1969 wordt als zijn beste album gezien en voor wie Kevin Ayers nog niet kent, er is sinds kort een 4-cd boxje uit met een mooi overzicht van zijn discografie. In 1992 bracht hij zijn laatste levensteken, ‘Still Life with Guitar’, uit. Hij had het wel gehad met de muziekwereld - dat kwam toen ook al voor - en ging een teruggetrokken leven in Zuid-Frankrijk leiden. Maar hij maakt nog steeds muziek getuige zijn recente ‘The Unfairground’, waarop hij laat horen weinig last van muzikale en creatieve sleet te hebben. Zijn "Trademark", het achteloze, bijna slordige neerzetten van tegendraadse popsongs, is er nog steeds en met hulp van o.a. Phil Manzanera en Hugh Hopper worden tien nummers gebracht waarvan er één, 'Walk on Water', aan zijn overleden vriend Syd Barret refereert. Alleen de lengte van de cd, krap vierendertig minuten is niet van deze tijd. Maar dat is Kevin Ayers eigenlijk ook niet.
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
