Specials

Het was een éénmalig project en er zou één album, een ode aan de progressieve rock, uitkomen. Tenminste, dat had iedereen verwacht. Het is inmiddels een jaar geleden dat het eerste Tangent album verscheen en nu is er een opvolger van het project inclusief een tour. Voor het concert in Zoetemeer had ik een gesprek met Andy Tillison, toetsenist en zanger van zijn geesteskind The Tangent.

"Het is behoorlijk positief. We hadden eigenlijk verwacht met de grond gelijk gemaakt te worden..."

"<haha> Ja!. Iedereen was zo aardig en positief over het eerste album. Dat was echt geweldig, we konden zowat niet geloven hoeveel mensen riepen dat het geweldig was. Toen we bij elkaar kwamen om aan het vervolg te gaan werken keken we elkaar aan en besloten er nog één te maken. We hadden echt verwacht dat we deze keer afgebrand zouden worden omdat veel mensen zouden vinden dat het iets is waarvan één album voldoende is. Maar we hebben het dus toch gedaan en er zijn inderdaad wat mensen die vinden dat we het bij het eerste album hadden moeten laten maar nog meer mensen vinden ook de nieuwe erg goed. Ik denk trouwens wel dat er een hoop mensen zijn die hun recensie te snel hebben geschreven. En daar bedoel ik ook de mensen mee die positieve reviews hadden."

Ik heb de cd al een maand of wat en pas nu schrijf ik de review. Ook omdat ik erg veel tijd nodig had om er doorheen te komen.

"Verstandig. Er is in ieder geval al één kerel die een review had geschreven en vervolgens ook een re-review schreef, omdat hij het verkeerd had ingeschat. 'The World That we Drive Through' is een album dat moeilijker is om te doorgronden dan de eerste. De eerste kon je al vanaf het begin geweldig vinden."

Dat had ik inderdaad, terwijl ik bij de tweede in het begin een beetje teleurgesteld was.

"Dat hadden we inderdaad verwacht. Maar dat was natuurlijk ook zo met progressieve rock in de jaren zeventig. Het materiaal dat in het begin moeilijk was te doorgronden was ook het spul dat uiteindelijk vaak het beste was. Met ons eerste album kon ik trouwens wel iedereen precies geven wat ze wilden horen omdat ik het zelf ook wilde. Daarom schreven we het ook. En nu was het dus de bedoeling iets te maken dat moeilijker was. Dus het is een album dat moet groeien en ik hoop wel dat dit bij veel mensen zal gebeuren."

Ik vond dat wel grappig. Ik ken een aantal mensen die voornamelijk bezig zijn met seventies-prog en zij vonden The Tangent geweldig door de Canterbury invloed. Ook door zo'n Hatfield-cover in 'The Canterbury Sequence'.

"Dat was ook heel erg leuk om te doen. Ik luister er ook al zo lang naar. Ik was eind jaren zeventig bezig met National Health en zo ben ik toen eigenlijk bij Hatfield and the North terecht gekomen. Het zal altijd geweldige muziek blijven."

Dat middenstuk met die Hatfield-cover. Was dat van te voren de bedoeling of was het een spontane ingeving?

"Ik wist dat ik zoiets wilde doen. Ik wilde er zo'n soort citaat in. Ik wist dat ik schreef over Canterbury muziek en ik wilde er zo'n soort stuk in hebben. En het pakte goed uit. Richard Sinclair schreef me zelfs dat hij het goed vond. Hij bood ook aan om mee te doen op het nieuwe album maar helaas kwam dat qua tijd niet uit. Maar ik hoop dat het lukt op een volgend album."

Het is ook wel leuk dat het niet het meest bekende nummer van de band is maar als je het kent weet je direct dat het Hatfield and the North is.

"Het is gewoon een geweldig stuk. Er is iets magisch aan die muziek. Ik had trouwens dit jaar het enorme geluk in Nederland te zijn zodat ik Caravan kon zien. Dat was op Arrows. Tijdens de Metal-dag is het amper droog geweest, de regen bleef maar naar beneden komen. En op zondagmorgen was ook alles grijs en terwijl we het nog koud hadden stonden we daar voor het podium. Toen kwam Caravan op en de zon brak door, dat was echt geweldig. Caravan stond daar te spelen en wij zaten op het gras en het was net alsof ik weer vijftien was."

"Deels, natuurlijk heeft het een grote invloed, maar ik laat me door zoveel beïnvloeden. Natuurlijk speelt prog wel een hele grote rol. Het feit dat ik met die muziek begon had er ook mee te maken dat ik vond dat het niet eerlijk was dat die geweldige muziek zo weinig aandacht krijgt van de pers, de radio, de rest van de media en van het publiek. Het uitte zich eerst in Parallel or 90 Degrees en later dus in The Tangent. Hoewel PO90D natuurlijk meer progressief is. Met die band hebben we eigenlijk met elke stijl experimenten gedaan. En The Tangent is echte 'vintage' progressive rock."

Je wist vanaf het begin dat je voor deze muziek een nieuwe band moest hebben?

"Ja, dat werd wel direct duidelijk. Dan en Alex zijn jong en die hebben hun eigen ideeën en die wilde ik niet lastigvallen met dit soort muziek omdat ze er niet echt in thuis zijn. Ik hoorde The Flower Kings en vond ze geweldig en iemand deed de suggestie om hen te vragen voor dit project."

"In 1996 zijn we pas echt actief geworden met het uitbrengen van albums. Ik was in '93 net gestopt met een band en wilde eigenlijk een tijdje niks meer doen. Een jaartje of wat later kwam ik Sam Baine tegen en we besloten weer iets op te gaan zetten. Dit kwam in een versnelling toen we Porcupine Tree hoorden. Toen besloot ik eigenlijk pas echt dat ik zelf ook dat soort muziek kon maken en ook wilde maken. Het duurde nog tot '97 tot we een band hadden. Daarmee hebben we tot nu toe vijf albums gemaakt en we willen er ook mee door gaan, nu hebben we alleen even een pauze om ons met The Tangent bezig te houden. Natuurlijk duurt dit onverwacht dan ook langer dat de bedoeling was doordat er een tweede album is gemaakt."

"Absoluut niet. Ik schrijf al vijfentwintig jaar muziek en ik heb in het verleden al zoveel ideeën gehad. Nog steeds natuurlijk, voor dit project zou ik probleemloos drie cd's kunnen vullen. Het punt is dat ik liever nieuw materiaal heb. Voor het nieuwe album zijn ook vier van de vijf nummers nieuw geschreven."

"Ja, dat was voor mij echt geweldig. Ik ben al zo lang fan van VanderGraaf Generator."

Maar ik heb wel gelezen dat je er in het begin weinig zin in had om er een saxofonist bij te halen.

"Klopt, ik heb er algemeen gezien nooit veel mee gehad, met saxofoon in rockmuziek. Sommige bands gebruiken het op een goede manier, maar nog meer bands maken het er niet beter op. Het probleem is dat er dan in de muziek een sax opduikt en zo'n band denkt “oke, nu moeten we dus jazz spelen”, maar dat werkt meestal niet. David Jackson gaat zo niet te werk. Hij bespeelt zijn instrument meer als een gitaar. Hij is echt uniek, maar Theo Travis is ook bepaald niet mis. Toen hij kwam had ik mijn bedenkingen over hoe we door moesten gaan, maar al snel bleek hij hetzelfde over muziek te denken als bijvoorbeeld David Jackson en experimenteert er ook op los. Zo hebben we bijvoorbeeld de sax door een wha-wha pedal laten lopen met daarachter nog een distortion-box. En we hebben stukken fluit door een mini-moog filter gehaald. Theo Travis is dus een waardige opvolger voor Jackson."

"Ik denk het niet. Natuurlijk zal hij het gehoord hebben. Travis speelde ook al met Gong en Porcupine Tree. Dat is zijn grote voordeel. Hij is niet zomaar een jazz-muzikant die bij een rockband komt en geen idee heeft waar het over gaat. Travis kende bijvoorbeeld Hatfield and the North, hij kon dus zo zijn gang gaan. Hij klonk soms zelfs meer als VanderGraaf als Jackson zelf <haha>. Maar David Jackson is natuurlijk een uniek figuur. Hij is de enige van wie ik vroeger een foto aan de muur had hangen. Daarom was het natuurlijk geweldig om hem op het album te hebben."

"Ik belde hem. Ik kende hem al een beetje uit het circuit. Peter Hammill ken ik ook, niet zo heel goed, maar ik heb wel eens contact met hem. Peter Jackson leerde ik eigenlijk echt een beetje kennen toen we ooit samen speelden op een Vander Graaf Tribute Night. We hebben met Parallel ook ooit een album met Hammill covers opgenomen. Dat album was trouwens veel ouder. Het is pas veel later uitgebracht door Cyclops. Terwijl het eigenlijk een heel andere band was. Ik heb het opgenomen begin jaren '90. Ik was een tijd met hele andere muziek bezig geweest en op die manier wilde ik weer terug keren in de progressieve rock. Met die muziek kon ik het leren, ik kon aan die nummers ontdekken hoe dat soort muziek in elkaar zit. Dat was een hele leerzame ervaring voor mij. Als ik het nu terugluister zijn er dingen die goed gelukt zijn, maar ook dingen die echt volledig verkracht zijn <lacht>. Maar Hammil is echt een grootheid. Het is een misdaad dat hij zo weinig aandacht heeft gekregen voor alles wat hij heeft gedaan."

"Nee! Het enige dat ik kan zeggen is dat hij het heel druk heeft met een heel belangrijk project."

Grappig trouwens. Travis heeft dingen gedaan met Porcupine Tree en Wilson gebruikte sampels van Vander Graaf in de muziek.

"Ja, ik heb Wilson daar ooit een brief over geschreven dat ze de band bij de credits vergeten waren. <lacht>"

"Ik wil er mee door gaan en meer albums uitbrengen maar ik kan echt niet zeggen met welke mensen dat zal gebeuren. We zijn nu aan het touren maar we kennen elkaar eigenlijk niet. We zijn pas een week bij elkaar. Het is sowieso een vreemde situatie. Er zitten twee mensen in deze band die niemand kent en dat zijn Sam Baine en ik. De band waar wij uit komen is minuscuul vergeleken met The Flower Kings. Als we op het podium staan herkent iedereen The Flower Kings en niemand ons. Dat is dus wel een probleem, we kunnen niet eeuwig met hen door gaan omdat zij zoveel andere bezigheden hebben. En dit is dus onze tweede show, maar tot nu toe gaat het goed."

"Nee, het was vreselijk. Wat mij betreft deugde er niks van, zo slecht was het. Dat terwijl het publiek het geweldig vond. Ik heb nog nooit zoveel applaus gehad. Eigenlijk vond ik het zonde, zo slecht spelen en zo'n ontvangst krijgen. Dan te bedenken dat ik zoveel geweldige optredens heb gedaan waar maar drie of tien mensen waren. Dat het zo slecht ging komt trouwens omdat we nu anderhalf jaar actief zijn en pas afgelopen woensdag voor het eerst in één ruimte speelden. En het is nu zondag. Maar ik hoop dat het vanavond beter gaat."

Iedereen lijkt Parallel or 90 Degrees te kennen van naam en niet van muziek.

"Dat klopt inderdaad. Dat komt ook omdat we op Cyclops zitten. Mensen die het album willen kopen kunnen dat vaak ook niet zomaar doen."

En die albums vind je overal, zelfs in de Free Record Shop hier en dat is toch een grote keten.

"Ja, daar ben ik ooit geweest. Toen we eens een keer in Zoetermeer speelden gingen we op weg naar huis langs Delft en daar ben ik die winkel ingelopen en vond ik een album waar ik zelf ooit op had meegedaan. Dat was wel de laatste plaats waar ik zo'n cd had verwacht aan te treffen."

"Door The Flower Kings. Roine was een mooie manier om binnen te komen. Toen ik de eerste demo had opgenomen heb ik die naar het label gestuurd en zij wilden ons niet hebben en dat kon ik wel begrijpen. Ze hebben veel grote namen op het label en brengen veel uit. Terwijl wij maar klein zijn, maar ze zijn tevreden zoals het gaat. Het is ook prima om een kleine artiest te hebben die erg actief is. En ik hoop dat ze ons ook willen behouden. Ik heb verder ook geen illusies dat we de beste band ter wereld zijn of iets. We hebben gewoon een goed album gemaakt, niet meer en niet minder. Nu dan een vervolg daarop en nu ben ik aan het uitzoeken wat ik verder ga doen. Ik ga begin volgend jaar een solo-album uitbrengen. Heb je het bonusnummer van de nieuwe cd al gehoord?"

"Dat nummer lijkt erg op het oude Tangerine Dream. Het is ook gemaakt zoals zij vroeger muziek maakten. Ik ben altijd al fan geweest van hun muziek en wilde zelf ook zoiets gaan doen. Ik noem het trouwens 'Tangent in Dreams'."

Ik heb Parallel or 90 Degrees hier (in Zoetemeer) trouwens live gezien, drie jaar geleden.

"Dat was werkelijk het slechtste concert ooit. We waren 's morgens om zes uur vertrokken uit Engeland en toen we hier kwamen waren we al zo moe omdat we de avond daarvoor amper hadden geslapen. We waren dus uitgeput, hadden geen tijd meer voor een goede soundcheck. Halverwege viel een deel van het geluid weg dus moesten we weer van het podium af. Toen wilde ik ook echt niet meer terug het podium op, maar we moesten wel. Vlak daarna speelde we trouwens geweldig op een concert in Drachten."

"Martin Orford was er ook. Het maakt niet uit waar we heen gaan, we botsen altijd wel op of IQ of Jadis <lacht>. Geweldige vent trouwens, Martin Orford. Jammer alleen dat het soms moeilijk is om goed met ze samen te werken op een concert omdat de crew zo met zichzelf en de band bezig is dat ze de buitenwereld soms uit het oog verliezen. Maar verder is het een prima band."

"Geen idee. We zijn eerst aan het kijken hoe deze tour loopt. Pas daarna besluiten we wat er verder gaat gebeuren. Ik heb Roine voornamelijk via de telefoon gesproken en in één kamer spelen is iets heel anders. Eerst kijken we dus hoe dit loopt en als we elkaar niet mogen gaan ze dus niet meer mee."

Hoe communiceren jullie eigenlijk? Maken jullie bijvoorbeeld gebruik van Internet?

"Internet, post, mp3? Dat is puur progressieve rock. Gebruik maken van de technologieën die je hebt. Zoals Emerson dat bijvoorbeeld deed in de jaren zeventig toen hij meer mogelijkheden met zijn keyboards wilde."

Het begin van het nieuwe album, is dat ook deels een idee van Stolt geweest? Omdat het erg klinkt als The Flower Kings.

"Nee, ik heb het helemaal geschreven. Ik vind het zelf helemaal niet zo erg op The Flower Kings lijken. Stolt zingt er op, dus daarom zal het ook deels komen. Maar je moet wel beseffen dat één van mijn grote invloeden The Flower Kings is. Het is echt een absolute favoriet van mij, ik vind het bij de beste bands horen die we gehad hebben in het genre en zeker de topband van dit moment. Maar ik vind de titelsong van het album veel meer op The Flower Kings lijken."

"Ja, dat klopt. Als ik het door Jon Anderson had laten zingen had het als Yes geklonken."

"Bij het schrijven al. Ik had al snel door dat dit een prima nummer voor zijn stem zou gaan zijn, dus zodoende is het een nummer voor hem geworden."

"Dat was een gezamenlijk besluit. Van de eerste cd was er geen. Het label vroeg wat ik nog had liggen en ik had dus dat bonusnummer. Het is wel leuk, zo'n editie. Ik snap alleen niet wie nog de normale koopt want voor een miniem bedrag meer krijg je een bonusnummer, een slipcase en een mooier boekje."

"Niet echt, ik wilde zoiets opnemen en deed dat dus. Nu kwam het goed van pas."

"Nee, eigenlijk niet. Slechts een paar kleine stukjes. Eén nummer staat al op onze site en een tweede komt eraan via de mailinglist. Maar dat nummer is geen Tangent-nummer. Het is een oud nummer van mij met Roine die zingt. We hebben het nummer tijdens het opnemen van het eerste album bewerkt met toevoegingen van Roine die gitaar en zang eroverheen heeft gezet. Maar het is nooit gebruikt omdat het eigenlijk geen nummer van de band was. Maar nu is het dus toch te horen als mp3."

"Het kan een probleem zijn. Het is denk ik wel moeilijk als je geld wilt verdienen en je materiaal gratis op te halen is. Aan de andere kant kan je door middel van het Internet veel meer mensen bereiken. Er is zoveel muziek die normaal niemand zou kennen. We zitten in een tijd waarin bijvoorbeeld Marillion veel doet met downloads. Je geeft mensen de kans zo nieuwe muziek te leren kennen. Ik denk wel dat InsideOut er iets van zal merken maar tegelijkertijd krijgen kleine bands op deze manier een kans. Hoewel dat ook voor de kleintjes slecht kan zijn. Als je niet aan een album kan komen in de winkel en het is wel van internet te halen, waarom zou je het dan als het ware nog gaan zoeken op cd? Maar ik denk dat de kleinere bands en labels het wel zullen overleven. Het probleem zit bij de grote labels, maar dat boeit me echt niet. Ze steunen mij niet, ze steunen onze muziek niet dus het zal me een worst zijn. Ze zijn lekker bezig met formulebands en de radio en tv volgooien met bagger. Mensen die ons goed vinden, of bijvoorbeeld The Flower Kings zullen meestal het album wel kopen."

"Geen idee. Dit is ons tweede concert. We nemen wel materiaal op en als het goed is kunnen we er altijd wat mee doen. Maar als je matig materiaal uit gaat brengen zullen mensen het ook niet leuk vinden. We zijn nog maar net begonnen terwijl bijvoorbeeld The Flower Kings al tien jaar live spelen. Zo goed kan je in een paar dagen nooit worden ."

"Geen dank, ik vond het leuk om met je te praten en we zullen vanavond wel zien wat het gaat worden."

Interview met Andy Tillison - Tekst & interview: OProg

Een paar jaar zijn er verstreken sinds ik de laatste keer sprak met Tillison. Een hoop veranderingen vonden plaats, waaronder bezettingswijzigingen. Andy gaat direct los over de actuele situatie, waarbij korte vragen telkens lange antwoorden opleveren...

"Het nieuwe album, ’Down and Out in Paris and London’ bevalt me om eerlijk te zijn een stuk beter dan het vorige. Het grijpt terug naar de eerste albums. Ik kan stellen dat 'Not as Good as the Book' misschien niet helemaal goed is uitgepakt. Het is in ieder geval minder dan de eerste twee."

Ik ben het met je eens. 'Not as Good as The Book' is ook niet mijn favoriet. Hoe denk je dat het komt dat het vorige album een minder album was?

"Ik denk dat het album niet helemaal uitpakte zoals ik van te voren in gedachten had. Dat is nu wel het geval geweest. Je hebt voor je begint een idee. Een idee hoe iets moet klinken of hoe je een album beleeft. Dat plan klopt nu wel. 'Down and Out in Paris and London' klinkt zoals ik het van te voren wilde laten klinken, dus in dat opzicht is op de opzet geslaagd."

"Het is moeilijk te verklaren wat nu precies de reden is waarom iets goed uitpakt of niet. Je hebt natuurlijk altijd met meer mensen te maken. En als je creatief wil zijn kan het soms wel eens anders aflopen dan de bedoeling was. Ik hoop in ieder geval dat de fans het album goed vinden. Zelf vind ik dat er een aantal zeer goede nummers opstaan, zoals 'Perdu Dans Paris' en de opener van het album, ‘Where Are We Now’. Maar pas over een tijd zal blijken of dit album meer blijvende waarde heeft dan de voorganger."

"Actieve bands krijgen vaak een oordeel op basis van het laatste album dat ze uitgebracht hebben. Naar aanleiding van dat album besluiten luisteraars toch vaak of een band goed is of in hun ogen de weg kwijt. Maar er zijn ook albums die later toch weer boven komen drijven. Het eindoordeel kan je pas na een langere tijd vellen."

"In sommige gevallen wel ja. Een voorbeeld is wat mij betreft 'The Final Cut' van Pink Floyd. Er is toch een aardig grote groep mensen fan van dat album terwijl het toen verguisd is. Nu ziet men de kwaliteit en waarde van het album. Maar ik bedoel bijvoorbeeld ook een album als 'Drama' van Yes. Toen het uitkwam was het volgens velen geen Yes en een slecht album, terwijl het nu een zeer belangrijke schakel blijkt tussen het oude en het nieuwe Yes. Dat was toen niet het geval. En dan blijkt ook dat het een erg sterk album is gebleven met een aantal geweldige nummers. Het heeft de tijd beter weten te overleven dan 'Tormato'.

"Ja en je moet je ook bedenken dat natuurlijk niet elk album een meesterwerk kan zijn. Niet elk album kan even goed uitpakken dus er is altijd sprake van beter en minder goed materiaal. En dat is niet erg want sommige mindere dingen kunnen weer een positieve invloed hebben op het verloop van een band. En echt slechte dingen komen vanzelf wel in de afvalbak terecht, hoewel die al wel aardig uitpuilt.

“Er komt steeds meer uit. Wat ik wil zeggen is dat er steeds meer albums gemaakt worden door steeds meer bands. En daar zitten zoveel bands bij die één of twee matige albums maken en weer verdwijnen. Ik noem geen namen maar er is toch wel een hoop echt matig spul op de markt. Matige groepen. En het in mijn ogen te grote aanbod werkt ook voor ons door. Ook met al die bands die na jaren terug komen.”

“Naast de nieuwe bands komen er ook veel bands terug die in de jaren zeventig actief waren. Die hebben geld genoeg en komen weer terug. En die bands komen dan als Headliner op festivals omdat vaak de naam nog wel bij een grote groep is blijven hangen. De kosten voor dit soort groepen zijn vaak relatief hoog waardoor er weinig budget overblijft voor de betere actieve bands. Het is dan wel zo goedkoop om een nieuwe band te vragen dat pas het eerste album uit heeft gebracht.”

“Vaak niet, omdat we verder toch elk jaar wel optreden gaan mensen niet speciaal voor ons naar een festival als het een duurdere aangelegenheid gaat worden. Dus daarom is het naast de grote Headliner die maar een paar concerten zal spelen voor een organisator het beste om er gewoon een aantal goedkope bands te zetten. Het draait toch om de hoofdact en sommigen van die beginnende bands worden niet zelden als het nieuwe Genesis binnengehaald waardoor ze ook nog mensen trekken. Meestal om snel weer vergeten te worden.”

“Met elk album heb je natuurlijk de ambitie een nieuw publiek te trekken, maar ik richt me op de Tangent-fans van het eerste uur. Ik denk dat met dit album ook het gevoel van de eerste albums terug is. En daarmee voegen we voor veel liefhebbers wel iets toe. Dat wilden we bereiken zonder in herhaling te vallen.”

“Ja, herhaling is niet erg als er markt voor is en ik heb het dan natuurlijk niet over bands als Spock's Beard, Flower Kings en Porcupine Tree. Die hebben hun waarde ruimschoots bewezen, maar je moet als scene altijd wel blijven zorgen dat er ook voor liefhebbers daarbuiten potentie in de muziek zit. En dat lukt niet altijd. De zoveelste kloon van Genesis voegt niks toe.”

“Klopt. Jonas Reingold heeft de band verlaten en in zijn plaats is Jonathan Barrett gekomen. We speelden ook al een periode samen in Parralel Or 90 Degrees. Paul Burgess is natuurlijk voornamelijk bekend door zijn werk met 10CC.”

“Ja, het is een komen en gaan van mensen, maar dat is natuurlijk niet uniek binnen de muziek. Bij Yes was het dezelfde situatie. Wij hebben nu drie drummers en drie gitaristen gehad. Yes had evenveel toetsenisten versleten na dezelfde periode, dus het is geen unieke situatie. Zeker met een band als The Tangent moet je gebruik maken van de mensen die je hebt. We zitten niet in de positie dat we vijf jaar over een album kunnen doen.”

“Ja, als we een lange periode niks doen worden we vergeten. Dan kunnen we weer overnieuw beginnen. Als Pink Floyd weer terug zou komen vullen ze stadions door de status die ze hebben. Bij mij natuurlijk niet, niemand kent me en ik heb alles behalve een rijke carrière. Maar ik doe daar zelf ook aan mee. Tijdens de 'Pulse' tournée ben ik ook naar Pink Floyd geweest om mijn oude helden te zien. Eigenlijk grappig als je er aan terugdenkt. Dat het 'oude helden' zijn.”

“Ik ging toen naar Pink Floyd om een oude, gerenommeerde band te zien. Met nadruk op 'oude' band. Dat terwijl die hele band jonger was dan ik nu ben. En ik maak deel uit van de 'nieuwe' bands. Weet je wat ook grappig is?”

“De golf met nieuwe progressieve rockbands en de groepen die dan genoemd worden. Zowel ik als bijvoorbeeld Neal Morse en Roine Stolt. Wij hebben toch een aardige verzameling albums bij elkaar gemaakt, terwijl alles wat wij hebben gemaakt is verschenen na de laatste albums van Genesis en Pink Floyd. (Andy vergeet 'Calling all Stations' - OProg). Toch voelen de laatste albums van die bands nog als 'nieuw' aan.”

“Dat klopt. 'Nursery Crime' is door sommige mensen al vijf keer gekocht. Dat genereerde dan al vijf keer een verkoop. Natuurlijk is het jammer dat ze in plaats van dat album niet een album van The Tangent kopen, maar het is logisch. Dat soort werken zijn nu eenmaal monumentale gebeurtenissen binnen de muziek en van zo'n enorme klasse.”

“Ja, soms wel. De meeste mensen gaan niet drie keer in de week naar een concert. Dat komt doordat het geld kost, maar ook omdat niet iedereen zin heeft om op dinsdag naar een concertzaal te gaan. Toen ik hoorde dat Genesis weer wat optredens ging doen heb ik in die periode bewust een half jaar lang geen concerten gegeven.”

“Ja, als zo’n band als Genesis toert kost een concertbezoek pak weg honderd euro. En dan komt er nog een box uit met allemaal remasters die het publiek ook wil hebben. Dat is het geld dat overblijft niet zo heel erg veel. Niet iedereen koopt twintig albums per maand.”

“Progressieve rock waardeert het verleden erg, dat telt wel. Je rangeert niet erg snel uit in deze muziek.”

“Dat is moeilijk. Een bevriende band speelde in Amerika een concert voor zeventien mensen. Dan is het geen doen meer. Wat ook telt is dat de originele fanbase zo onderdehand zestig is. Die gaan over het algemeen niet wekelijks naar concerten. Je moet er rekening mee houden dat je als muzieksoort wel vaandeldragers blijft hebben die een jong publiek aan blijven spreken. En dat het niet zo is dat de jeugd nooit naar de muziekstijl luistert of bij de klassiekers blijft hangen.”

“Het is lastig. We moeten zes mensen betalen en de financiële back-up is klein. En we kunnen er moeilijk geld op toeleggen, dat hebben we niet eens. Dus ik hoop met albumverkopen wel weer wat terug te verdienen.”

“Ja. Ik blijf er plezier in hebben om deze muziek te maken. Zolang ik dat blijf vinden blijf ik dan ook doorgaan. En natuurlijk is het te hopen dat er een groep liefhebbers is die naar ons blijft luisteren.”

Interview met Andy Tillison - Tekst, fotografie & interview: OProg

Interview met Andy Tillison - Tekst & interview: OProg