Long Distance Calling

Na vluchtig de hoes bekeken te hebben schoof ik dit tweede album van deze Duitse formatie enkele weken geleden in de speler van de autoradio om tot een eerste kennismaking te komen. Al na enkele minuten kwam ik tot de conclusie dat dit zeer waarschijnlijk een uitgave van het label Superball Music moest zijn, waar ook namen als Oceansize en Trail of Dead albums op uitgebracht worden. De muziek gaat, met name qua sfeer, meer richting deze groepen dan de kant die talloze instrumentale projecten van bijvoorbeeld InsideOut. Wat dat betreft sluit de labelkeus goed aan bij de muziek. Het gezelschap bestaat uit gitaristen David Jordan en Florian Füntmann, bassist Jan Hoffmann , drummer Janosch Rathmer en toetsenist Reimut van Bonn. Geen zanger, zoals ik al aangaf. Het resultaat van de heren is zeer sfeervolle, grotendeels instrumentale muziek, waarin met name de sfeer en het gevoel voor klank centraal staan. Het is dus absoluut geen ‘hoor eens hoe snel wij kunnen spelen’ geheel geworden. De uitzondering op de instrumentale nummers is 'The Nearing Grave' geworden. Hierop is samengewerkt met Katatonia-zanger Jonas Renkse en dit nummer is een prettige afwisseling met het instrumentale geweld. Dan natuurlijk de vraag waar het album mee te vergelijken is. Niet direct met de Franse pop/rockband Phoenix, ondanks dat deze Duitse groep aan een nummer van die band de naam ontleende. Long Distance Calling begeeft zich ergens tussen Oceansize, Porcupine Tree in haar instrumentale, uitgesponnen momenten en Godspeed You! Black Emperor, die enigszins het zelfde gevoel weet op te roepen. De hoes van het album past bij de muziek, een reis door een uitgestrekt landschap met vreemde, demonische wezens waarin de indrukken die je als wandelaar opdoet en het gevoel wat het oproept belangrijker is dan het in detail beschrijven van wat er te zien is. De soundscapes die de band op zeer originele manier neer weet te zetten vormen een fraai geheel. Het resultaat is een geslaagd album met veel lagen en variatie, waarop telkens iets meer te ontdekken valt.

Bezetting:
David Jordan - guitar
Florian Füntmann - guitar
Jan Hoffmann - bass
Janosch Rathmer - drums
Reimut van Bonn - ambiance
met:
Jonas Renske - zang

Op het titelloze derde album zet dit Duitse kwintet de ingeslagen muzikale zoektocht voort. Helemaal verrassend is het dus niet. Instrumentale metal die regelmatig afgewisseld wordt door gas terug te nemen waardoor rust en ruimte ontstaat om de details in de composities optimaal te etaleren. De nadrukkelijke drumpartijen nemen enigszins de rol van een niet aanwezige zanger over. Wederom geen technisch gefreak op de vierkante centimeter maar zeven nummers met een warme sfeer en pakkende melodielijnen die zowel als achtergrond als zeer luid beluisterd kunnen worden. Opvallend is de track ‘Middleville' waarop zanger John Bush van de Amerikaanse metalband Anthrax een gastrol vervult. Op het vorige album deed men ook al op één nummer zoiets met in dat geval Katatonia's Jonas Renkse als gast. Het zet de muziek van Long Distance Calling wel in een ander perspectief zonder nu direct van het gemis van een permanente zanger te gaan spreken. Daar is de band door de meerdimensionale opzet veelzijdig genoeg voor.
De eerste oplage bevat een bonus-cd met een live registratie van een concert uit 2010 op het Roadburn festival.

Interview met Jan Hoffman - Tekst & Interview: OProg

‘Long Distance Calling’, de afstand viel wel mee aangezien de band afkomstig is uit de omgeving van Münster. Toch leek het verder weg, aangezien bassist Jan Hoffmann vrijwel direct zijn excuses aanbood voor zijn krakkemikkige telefoon, hetgeen een aardig gekraak op de lijn opleverde.

Na het ontvangen van de promo vroeg ik mij af of de naam misschien afkomstig was van het nummer van de Franse band Phoenix, het leek mij niet waarschijnlijk omdat tussen de releasedatum van dit nummer en de eerste demo van deze band slechts vijf maanden zat, maar het was wel degelijk zo.

“Het is misschien niet de meest voor de hand liggende naam die je voor een band kunt bedenken. Hij komt inderdaad van het nummer van Phoenix, ‘Long Distance Call’. We stonden op Rock am Ring en hadden al het idee om een band te beginnen. Op grote schermen draaiden ze daar de videoclip van dit nummer en direct was het idee geboren om een verbastering ervan als bandnaam te kiezen”.

Dan moeten jullie pas kort bezig zijn geweest toen jullie de naam kozen, of hadden jullie eerst iets anders in gedachten?

“Nee, we waren net bezig. We bestaan nog maar drie jaar en we zijn niet direct als band begonnen. We waren gewoon met een stel mensen die het idee hadden een keer samen wat te jammen. Dat beviel goed, onder anderen onze huidige gitarist, David Jordan kwam erbij en op den duur werd het een vaste, vijf mans bezetting die iets anders was dan nu. Het is ook nooit echt serieus begonnen”.

“Dat klopt, dat was wel grappig. We waren aan het oefenen en in de herfst hadden we een snel nummers klaar die we dan ook besloten op te nemen. Daarna ging het nogal snel, want als je een demo hebt moet je er wel iets mee doen. We stuurden hem op naar onder andere het blad Rock Hard. Deze kozen het toen als demo van de maand en daarom werden er een stel exemplaren bij gemaakt omdat er ineens wat vraag was naar de cd. En zo kwam we ook aan het eerste platencontract”.

“Bedoel je een vaste fanschare? Nee, we hadden zelfs amper nummers dus het ging allemaal echt snel. We hebben niet eerst jaren overal opgetreden met de band waar we maar konden. Ik moet wel zeggen dat het eerste album, ‘Satellite Bay’, ook niet veel beter was. Veel budget was er niet en het heeft nogal een goedkope productie” .

“Niet echt als pure progressieve rock. Ik hou niet zo van die te doordachte instrumentale albums. Dat vinden we eigenlijk allemaal nogal saai en ik zie onze band ook niet als een echte progressieve rockband. Ik denk dat we meer naar de sfeer van ons werk kijken en dat we erg ons zelf zijn”.

Laat ik het anders zeggen, met wat voor band zou je Long Distance Calling willen vergelijken of wie waren van invloed op jullie?

Dat is voor ons allen nogal verschillend. Ik luister naar allerlei muziek, net als onze gitarist maar bijvoorbeeld onze toetsenist luistert vooral naar keyboardgeoriënteerde albums. Ik denk dat de grote overeenkomst tussen ons allen een band als Tool is, daar luisteren we allemaal naar”.

Jullie hebben in de vorm van “The Nearing Grave” ook een nummer op het album gezet dat niet instrumentaal is. Hoe kwamen jullie hierop? Was dit echt het plan?

“Dit is min of meer zo ontstaan. We hadden contact met Jonas Renkse van Katatonia en hij had er wel oren naar om een nummer met ons doen. We schreven dus iets met zijn stemgeluid in gedachten. Hij heeft daarna de teksten voor een groot deel geschreven. En het is een aardige variatie op het album”.

“Toen we bezig waren hadden we een exemplaar van een album van Oceansize. Het label kenden we helemaal niet maar iedereen was het erover eens dat de muziek die zij spelen aardig overeenkomstig is qua gevoel met wat wij maken. Zodoende besloten we eens te kijken wat dit voor een label was en via internet heb je snel genoeg wat gegevens bij elkaar. Daarom werd er een demo van ons gestuurd die ze ook daadwerkelijk geluisterd hebben. Er kwam ook iemand van Superball kijken bij een concert van ons en na afloop hadden we een contract”.

Is de werkwijze nu anders geworden omdat er eventueel meer geld beschikbaar is?

“Niet erg, op het gebied van werkwijze en muzikale benadering is alles wel het zelfde gebleven. Alleen is er nu meer geld beschikbaar, hetgeen bijvoorbeeld goed te horen is aan de productie die stukken beter is geworden”.

“Die is zelfgemaakt. Het is een afbeelding uit een heel oud boek. Zelf zijn we bezig geweest met onder andere Photoshop en zodoende is na een lading effecten het uiteindelijke resultaat op het album terecht gekomen. Vind je hem mooi”?

“Leuk om te horen, ik kreeg deze morgen een mailtje van iemand die hem had gezien en het een goedkoop prutswerk vond. Meningen verschillen dus blijkbaar”.

Weten jullie een beetje welke kant je nog opwil met de band? Zijn er dingen die jullie willen bereiken?

“Eigenlijk denken we hier niet over na. We hebben geen pad uitgestippeld. Het is allemaal zo snel gegaan en wat we tot nu toe gedaan hebben hangt ook min of meer van toevalligheden aan elkaar. Dus nee, er is geen vooropgezet plan en wat we bedenken kan ook spontaan weer veranderen”.

Ik ben zelf met mijn vierendertig verreweg de oudste. De rest van de groep zit achter in de twintig.

Interview met Jan Hoffman - Tekst & Interview: OProg