Unitopia
Een mooi uitgevoerde dubbel-cd is het tweede album na het debuut uit 2005 van deze Australisch formatie. Ze zijn beïnvloed door heel veel progbands, waarbij moeiteloos tientallen namen opgedreund kunnen worden. Voornaamste referenties zijn voor mij toch The Flower Kings en I Q. De laatste omdat zanger Mark Trueack weliswaar een iets ander timbre heeft, maar dezelfde timing hanteert als Peter Nicholls. Mooi verdeeld over twee cd's van rond vijftig minuten elk worden thema's rond leven en dood muzikaal gestalte gegeven. De lange, ruim twintig minuten durende titelsong, valt direct op. Het draait allemaal heel lekker weg, verveelt beslist niet, het is gemakkelijke kost die direct smaakt. Ook de megasong op cd twee, ‘Journey's Friend', is een onderhoudende track vol afwisseling en spelplezier. Daarnaast zijn de kortere nummers zonder uitzondering sterke staaltjes. Het is af en toe een beetje gladde en gepolijste, brave progmuziek. En dat zou een punt van kritiek kunnen zijn. Maar dit is kwaliteit uit Australië, deze mix van pop, prog en jazz, zonder twijfel.
Mijn eerste kennismaking met deze Australische band was de dubbelaar ‘The Garden’. Het haalde in 2008 mijn toplijst en sindsdien is het een regelmatig gedraaid album gebleven. De veelzijdigheid, spelkwaliteit en boeiende composities blijven een aantrekkelijk geheel. Maar ook het debuut, ‘More Than a Dream’ uit 2005, doet weinig voor ‘The Garden’ onder.
Hoge verwachtingen dus van het derde product van de band, ‘Artificial’. De bezetting is nog goeddeels intact waarbij de uitstekende zanger Mark Trueack het muzikale gezicht blijft. Dus vertrouwd is het onmiddellijk waarbij de medemuzikanten soepel en creatief hun partijen invullen. De maatschappelijke bevlogenheid in hun teksten zijn actueel, hun ergernissen over milieuvervuiling, politieke onmacht en/of onkunde en mediavervalsing van de werkelijkheid blijven niet onbenoemd.
Na een enkele draaibeurt is al duidelijk dat ‘Artificial’ een geweldig album is. Het bevat veel verschillende aantrekkelijke componenten die klinkend verwerkt zijn in een aaneenschakeling van sterke songs. Het is een conceptalbum geworden dat het thema van kunstmatige, niet natuurlijke intelligentie, patronen en gedrag in tien songs belicht. Referenties zijn er veel maar er is geen moment het gevoel dat er teruggegrepen wordt. Zelfs The Beatles - Penny Lane en Beatles teksten - komen langs in ‘Nothing Last Forever’ waarbij de indrukwekkende orchestratie aan ‘A Day in the Life’ doet denken. De hoofdmoot wordt gevormd door het ruim dertien minuten durende ‘Tesla’. Het opent met een overdonderend onweer waarna een Genesis sfeer ontstaat waarin de veelzijdigheid van Unitopia aan alle kanten belicht wordt. Naast puntige pop/rock songlijnen heeft de band veelvuldig aandacht voor bombast zoals in het korte ‘The Power of 3’. Het maakt alles heel contrastrijk waarbij de balans goed gevonden is. De reguliere afsluiter, ‘The Great Reward’, komt eigenlijk veel te vroeg want ‘Artificial’ is boeiend tot de laatste toon. De eerste oplage van het album heeft dan ook een aantrekkelijke bonus in de vorm van drie extra nummers.
Unitopia is vanuit het betrekkelijke niets uit ver weg Australië zomaar een topattractie in de progressieve muziek geworden. Als men met zo’n gemak elementen uit rock, klassieke en jazz muziek kan samensmeden tot een fijnzinnig geheel zit er nog veel meer moois in het vat.
JProg (05-2010)Bezetting:
Mark Trueack - vocals
Sean Timms - key, vocals
Matt Williams - guitar, vocals
Shaun Duncan - bass
Peter Raidel - sax
Jamie Jones - drums, percussion
Tim Irrgang - drums, percussion
Discografie:
More Than A Dream (2005)
The Garden (2008)
Artificial (2010)
More U
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
