Transatlantic is weer in de lucht. Neal Morse heeft weer de inspiratie en wil gevonden om met de band door te gaan. Een mooi moment om hem een aantal vragen te stellen over het totstand komen van het nieuwe album.
Hoi Neal. Alles goed?
"Alles prima. Ik ben gewoon thuis op dit moment. Ik liep net even door de studio. Het is hier op dit moment twee uur, een stuk vroeger dus dan bij jou."
Ja, hier is het avond. De studio hebben we weer kunnen bewonderen op de dvd die als bonus bij het nieuwe album zit.
"Ja, inderdaad. Dan te bedenken dat die dvd er bijna niet was geweest. Het verliep allemaal niet vlekkeloos bij het maken ervan. Computers die vast liepen als we een stuk aan het “editen” waren en dat soort ellende. Het is natuurlijk maar een bonus die geen onderdeel uitmaakt van het album zelf. We hadden echt met een deadline te maken, maar gelukkig is het net op tijd goed gekomen."
De dvd geeft een mooi inzicht in het maken van het album die een hoop vragen erover wegneemt.
"Dat klopt. Het is voor mensen ook leuk om naar te kijken denk ik."
Maar dan blijft natuurlijk wel de vraag staan hoe je op dit punt bent gekomen. Want weinigen zullen verwacht hebben dat Transatlantic ooit nog terug zou komen. Het kwam las ik door een vriend van je.
"Dat klopt inderdaad. Ik was uit eten met een vriend, Todd. We spraken over een geestelijke wervelstorm zoals die nu over de wereld heengaat. Hij stelde plotseling voor dat het misschien wel iets zou zijn voor een album van Transatlantic. Ik moet bekennen dat ik schrok toen hij het zei, omdat ik het van hem nooit verwacht had. Ik weet dat hij niet echt veel heeft met deze muziek, dus om dit uitgerekend uit zijn mond te horen was wel even slikken."
Hoe lang duurde het dan tot je besloot dat je toch iets met dit idee wilde doen?
"Dat duurde toch wel even, zeker een maand of twee. Ik zat er voor mezelf mee of het wel een goed idee was. Ik moest het laten bezinken en bad dat het besluit dat ik zou nemen het goede was. Uiteindelijk besloot ik dan ook dat ik er iets mee moest doen."
Was dit voor of na ‘Lifeline’?
"Het was na de opnames voor Lifeline, anders had ik het toen al wel besproken met Mike. Maar ‘Lifeline’ was meen ik nog niet uit. Dit kwam omdat ik het plan had opgevat om voor dit album eerst een dvd uit te brengen. Dit ging echter ook niet volgens plan, want ondanks dat het album kant en klaar op de plank lag waren er problemen met de productie van de dvd. Dit duurde dus allemaal een stuk langer dan aanvankelijk het plan was."
Hoe ging je te werk nadat je besloot dat het een idee was om weer iets voor Transatlantic te doen?
"Eigenlijk op dezelfde wijze als het meestal het geval is. Ik maakte een demo. Ik had uiteindelijk iets van veertig minuten op tape. Toch is hier ook veel van weggevallen. Uiteindelijk is er nog een minuut op vijftien van over op het uiteindelijke album. Maar dit was het begin."
Je had natuurlijk de andere leden wel nodig.
"Inderdaad. Ik ben bij Mike begonnen waar ik het meeste contact mee heb. Hij had uiteraard meteen interesse en was enthousiast. Ik had ook niet anders verwacht want ik wist dat hij al langer weer iets met de band wilde doen. Daarna was het contact met de andere leden ook vrij snel weer daar."
Is het toch nooit in je op gekomen om met dit concept onder je eigen naam verder te gaan?
"Nee, eigenlijk niet. Ook omdat vanaf het moment dat ik met het idee begon Transatlantic in het achterhoofd zat."
En toen het zover was en iedereen aanwezig was om te beginnen met opnemen ben je van hieruit verder gegaan, met de demo als basis?
"Ja, min of meer wel. Hoewel uiteindelijk de demo gewoon in de grote pot terecht is gekomen. Het is dus niet zo dat we voort borduurden op wat ik al had, het was slechts een begin."
Je weet zelf denk ik ook wel dat mensen wel eens zeggen dat je veel invloed hebt op de band en de muziek niet zoveel verschilt met die van jezelf. Hoe kijk jij hier tegenaan?
"Ik ben het er mee oneens. Als ik naar Transatlantic luister hoor ik iets heel anders dan als ik een soloalbum opzet. Natuurlijk zit er invloed van mezelf in, dat kan ook niet anders. Maar het totaalplaatje is compleet verschillend."
Waar zitten de verschillen voor jezelf in?
"Dat het anders klinkt. De muziek heeft wendingen die ik zelf niet op een album zou doen. Dat komt enerzijds doordat ik er zelf nooit op zou komen, maar anderzijds omdat ik andere beslissingen zou nemen. Dat is het grote verschil tussen alleen en met een band werken. Dat er keuzes gemaakt moeten worden. Iedereen in Transatlantic is wat dat betreft gelijk en het is soms onderhandelen wat er gaat gebeuren. En dan heb je op het einde ook nog Rich Mouser die bij het afmixen altijd een flinke invloed heeft. Die maakt het uiteindelijk helemaal af."
Ook de hoes heeft weer veel weg van de vorige hoezen. Hoe kwam dit zo?
"Dit is het werk van Thomas Eberhart die ook de vorige hoezen maakte. We gaven van tevoren natuurlijk wel aan welke wens we hadden voor het eindresultaat en dit is het geworden."
Het album is wel in recordtempo gemaakt. Heb je wel eerder iets zo snel in elkaar gezet?
"Dit was denk ik wel een record. Er zitten stukken op het album die maar drie keer gespeeld zijn. De eerste keer was tijdens het schrijven. Dan hadden we de tweede keer dat we het eindproduct in zijn geheel speelden en daarna namen we het op."
Heb je er daarna nog veel werk aan gehad?
"Daarna nog een maand ongeveer. Wat we opnamen is niet zoals het uiteindelijk klinkt. Roine en ik hebben er nog tijd aan besteed om overdubs en zo te doen om het geheel helemaal af te maken. Met name voor de ritmesectie was het werk toen al helemaal klaar."
Wat zijn nu de plannen? Weer een keer live spelen?
"Als het mogelijk is zouden we dat zeker willen doen. We moeten alleen nagaan wat er allemaal kan. En dan doel ik op het financiële aspect, maar natuurlijk ook op onze agenda’s. We moeten wel allemaal kunnen. Maar ik denk wel dat we weer op zullen treden. Tijd zal het leren."
Wat zijn je persoonlijke plannen naast Transatlantic?
"Ik weet het niet precies, het kan echt alle kanten op. Ik ben wel bezig met wat muziek te schrijven en dacht zelfs aan een musical over de kruisiging van Jezus. Maar dan moet ik ook direct bekennen nog niet precies te weten hoe ik dit voor me zie. Het idee zou ook gebruikt kunnen worden voor een eventueel conceptalbum. Maar ik moet dit nog uitwerken. En daarnaast is het natuurlijk ook afhankelijk van hoe Transatlantic zich op korte termijn zal ontwikkelen."
Transatlanticweb 2009 77:46 Recensent: OProg Waardering: Er zit een behoorlijke tijd tussen dit album en de vorige twee van de supergroep Transatlantic. Het verhaal zal voor niemand nieuw zijn. Neal Morse verliet om persoonlijke en religieus gerelateerde redenen zowel Spock’s Beard als Transatlantic en ging zijn eigen weg. Wel bleef hij op al zijn wereldwijd uitgebrachte solowerk samenwerken met Mike Portnoy. Velen dachten dat dit altijd zo zou blijven en Transatlantic voorgoed afgelopen zou zijn. Nu zijn er slechts twee extra personen nodig om de band compleet te maken. Dus zo heel veel was er wat dat betreft niet voor nodig op een flinke lading goede wil na. Ergens rond de zomer vorig jaar schreef Morse een stuk muziek. Na een discussie met een vriend stelde die hem voor dat het concept misschien wel een goed idee zou zijn voor Transatlantic. Het geschiedde en zodoende is inmiddels het derde album verschenen met een zeer herkenbare hoes. Een geheel dat de naam ‘The Wirlwind’ mee heeft gekregen.
OProg (11-2009)
Dit album zal denk ik voor niemand veel verrassingen herbergen. Hoogstens voor mensen die de laatste vijfentwintig jaar weinig van de hedendaagse prog mee hebben gekregen. En zelfs dan zal het toch zeer herkenbaar klinken. De band is gewoon doorgegaan waar het met ‘Bridge Across Forever’ was gebleven. Wat dat betreft is het om eerlijk te zijn niks nieuws onder de zon. Het klinkt nog steeds als een mix van retro-prog met als belangrijkste invloed Neal Morse met een flinke vleug Flower Kings van Roine Stolt. Plak daarop het altijd weer geweldige drumwerk van Mike Portnoy en de solide bas van Pete Trewavas. Het resultaat is een zeer geslaagd en herkenbaar album.
Dan zullen sommige mensen zich ongetwijfeld afvragen wat ‘The Whirlwind’ nu precies toe te voegen heeft aan de vorige twee schijven. Of misschien zelfs aan de prog op zich? Geen enkele liefhebber van de band zal gedacht hebben dat dit werk ineens een andere kant op gaat dan het voorgaande. Niemand zal vernieuwende minuten muziek verwachten . Sterker nog, indien dit wel het geval zou zijn geweest, dan zal dit voor flink wat mensen een enorme teleurstelling zijn. Dus daarin is de groep prima geslaagd, ze hebben op de schijf gezet wat er van ze verwacht wordt. Het zal geen nieuwe fans opleveren onder mensen die het bestaande werk van de band al kennen, maar het is een zeer welkome aanvulling voor liefhebbers van dit soort muziek. Daarnaast kunnen zulke muzikanten natuurlijk nauwelijks materiaal maken dat niet van hoge kwaliteit is, daarvoor is de individuele klasse nu eenmaal te groot. ‘The Wirlwind’ is een goed gelukt album met slechts een klein puntje van kritiek. Het is met bijna achtenzeventig minuten erg lang geworden en bij mij zakt de aandacht de laatste twintig minuten wel een beetje weg. Dus dat had toch net iets minder gemogen, maar desondanks een prima, zeer prettig luisterbare nakomeling van deze band. Nu is het wachten op wat de toekomst zal brengen.
Bezetting:
Neal Morse - lead vocals, keyboard, guitar
Mike Portnoy - drums, backing vocals
Roine Stolt - guitar, backing vocals
Pete Trewavas - bass guitar, backing vocals
Bandsite: 2011 Duur: 79:45,70:54,39:22 (audio)
2:24:04 (dvd)Recensent: OProg Datum 11-2011 Waardering: Het verhaal is bekend. Na een aantal jaar afwezig te zijn geweest kwam Neal Morse weer boven water en nam Transatlantic een derde album op. De band ging ook opnieuw touren en er verscheen vorig jaar een box met een concert uit Londen op cd en dvd. Blijkbaar gaat men er vanuit dat de wereld behoefte heeft aan nog meer livemateriaal van Transatlantic en dus verschijnt er nu een album met concerten uit Tilburg en Manchester. Hierdoor is er van elke tour een album uitgekomen.
Om heel eerlijk te zijn ontgaat het nut van deze uitgave mij een klein beetje. Natuurlijk ziet dit nieuwe boxje er weer heel gelikt uit. Echt veel variatie in de setlist was er tijdens de - korte - tour niet. Hierdoor is de tracklist identiek aan ‘Live in London’. Aangezien ik deze een jaar geleden al kocht is de noodzaak over te gaan op de aanschaf van dit nieuwe album voor mij niet al te groot. Om eerlijk te zijn zal deze uitgave vooral leuk zijn voor mensen die bij het concert aanwezig waren of van de band nog geen livemateriaal bezitten. Keuze is er inmiddels genoeg met meer albums afkomstig uit de concertzaal dan uit de studio. Ik kan me goed voorstellen dat de koper, in een tijd dat er veel fraaie boxen verschijnen, besluit deze even links te laten liggen. Want zoveel voegt deze release, die de toepasselijke naam ‘More Is Never Enough’ mee heeft gekregen, niet toe.
Bandsite: Transatlantic 2014 Duur: 75:50 Recensent: OProg Datum 02-2014 Waardering: De ontstaansgeschiedenis en de bandleden zullen voor de reguliere lezer van deze site geen introductie behoeven. Hierdoor kunnen we direct ter zake komen over dit alweer vierde album van deze supergroep.
Een kleine vier jaar is er verstreken sinds “The Whirlwind”. Portnoy heeft zoals bekend inmiddels Dream Theater verlaten en tussen zijn vele nieuwe projecten kreeg ook Transatlantic weer prioriteit. Men tapt voor deze uitgave uit een bekend vaatje. De volgepropte cd die op vinyl uiteraard vier plaatkanten in beslag neemt bevat maar liefste twee ‘epics’ en drie kortere nummers. Het begint direct goed. ”Into the Blue” pakt stevig uit en laat een harde variant horen van muziek die we inmiddels zo goed kennen van het solowerk van Neil Morse en The Flower Kings. Opvallend is wel dat het ‘vijfde lid’, de van de Pain of Salviation bekende Daniel Gildenlöw, ook een couplet op vocalen te horen is. Het nummer als geheel is voor mij het hoogtepunt van het werk. De afwisseling van harde en zachtere passages met ook invloed van King Crimson zal menig progliefhebber aanspreken.
Hierna volgt het tussenstuk dat bestaat uit de drie korte nummers. ‘Shine’ is een ballad die Morse had liggen uit de sessies waaruit ‘Momentum’ voortkwam. Er is tevens een nogal sullige video van gemaakt die op youtube te bekijken valt. ‘Black As the Sky’ is een kort nummer waarin de freak-kant van de band naar voren komt zoals ook reeds op ‘Suite Charlotte Pike’ te horen was. ‘Beyond the Sun’ is een nummer waarop de geest van Steve Howe aanwezig is en aan de andere kant zo van een soloalbum van Morse af had kunnen komen.
Het titelnummer ‘Kaleidoscope’ is de afsluiter die maar liefst meer dan dertig minuten duurt. Het laat een mix horen van alle elementen die reeds eerder bij Transatlantic te horen waren. Denk hierbij aan een met een voor de band eigen saus overgoten invloed van The Beatles, Genesis en King Crimson. Overigens hoor ik er ook met regelmaat gospel-invloed in.
Als bonus een schijf met daarbij zeer vakkundig uitgevoerde covers van Yes, The Moody Blues, Elton John, ELO, noem ze allemaal en King Crimson.
Er is feitelijk gezien niks mis met de muziek op dit album, echter constateer ik wel dat de aandacht na het grandioze begin langzaam verslapt. Ik ben dan na meerdere luisterbeurten ook nog niet zo onder de indruk van het geheel als ik dat bij eerder werk wel was. De band heeft voor zichzelf dan ook een enorm hoge standaard neergezet en hierdoor blijft aan het einde toch enige teleurstelling over. Misschien onterecht en zou ik, mocht dit een onbekende band betreffen, dat niet hebben. Nu staan er echter betere albums van dezelfde groep in de kast.OProg (2-2014)
Discografie:
SMPTe (2000)
Live in America (2001)
Bridge Across Forever (2001)
Live in Europe (2003)
The Whirlwind (2009)
Whirld Tour 2010 (2010)
More in Never Enough (2011)
Kaleidoscope (2014)
More T
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
