Reviews Devin Townsend

Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik ‘Terria’ van Devin Townsend op waarde kon schatten. Een bak ongenuanceerde herrie was de eerste gedachte. Muziek waar ik op het eerste gehoor niet veel van begreep. De albums daarvoor, waaronder ‘Infinity’ en ‘Ocean Machine’, waren geheel aan me voorbij gegaan en ook het Vai album ‘Sex & Religion’, waarop de toen pas negentienjarige Townsend zong en gitaar speelde, maakte destijds niet echt indruk. Toch werd ik, mede door het schitterende artwork, aangetrokken tot ‘Terria’ en na verloop van tijd moest ook ik concluderen, dat deze bizarre reis door dit album een geweldig avontuur is. Een meesterwerk is het woord en nog steeds geniet ik van deze schijf met haar wonderbaarlijke mix van metal, prog en een berg vreemde geluiden. Het wachten was op ‘Accelerated Evolution’, dat in 2003 verscheen en ietwat tegenviel. Nog steeds was het herkenbaar maar wel minder complex. Meer richting de recht-toe-recht-aan metal. Het afgelopen jaar bracht Townsend met zijn extreme metalband Strapping Young Lad ‘Alien’ uit en nu is er dus weer de ruimte voor zijn andere project.
Het goede nieuws is dat ik al meteen kan verklappen dat ‘Synchestra’ weer de zelfde sfeer en kwaliteit heeft als ‘Terria’. Het slechte nieuws is dat het daardoor net zo moeilijk te beschrijven is als dat album. Want ook nu is het weer lastig te plaatsen en is het eindresultaat typisch Devin Townsend te noemen. Dat betekent ook weer vrij heavy, hoewel niet echt op de metal-manier. Het gitaarwerk staat soms flink hard in de mix maar ook de toetsen knallen er uit. Een beetje hetzelfe idee als ‘Terria’. Deze keer zitten er ook wat meer country en folkinvloeden in de muziek. Dit komt zo nu en dan naar voren door het gebruik van akoestisch gitaar.
Zoals ik al schreef is dit een werkstuk dat niet meer in woorden te vangen is. Het is Devin Townsend en lijkt nergens meer op. Aan wie is het dan aan te bevelen? In ieder geval aan de liefhebbers van de wat stevigere progressieve rock. Ik zou het ook laten horen aan mensen die iets hebben met John Zorn en dan materiaal van Electric Masada en Painkiller. Als je stevigere metal, laten we het houden op Opeth en alles dat verder gaat kan beluisteren zou dit denk ik ook geen probleem zijn. Een aanrader is wel om er rustig voor te gaan zitten en jezelf gewoon eens een paar keer te laten overspoelen door ‘Synchestra’. Pas na dat er tijd overheen is gegaan worden meer dingen duidelijk en krijg je het album door. Tijd nodig hebben om beter te worden, wat dat betreft is deze release als goede wijn.

Dat Devin Townsend aan een bipolaire stoornis lijdt is niks nieuws en ook niet verbazend, gezien de muziek die de Canadees de laatste jaren heeft gemaakt. Zowel bij zijn band Strapping Young Lad als bij de groep die zijn naam gebruikt zijn de meest bizarre stemmingswisselingen te horen. Variatie is er immers voldoende: de muziek gaat soms heen en weer van rustige dromerige passages tot pure agressie. Zijn producten worden door de leek meestal aangeduid als complete waanzin en dat is nu ook weer het geval. Devin is zijn ideeën nog niet kwijt en 'Ziltoid the Omniscient' is hier het resultaat van.
Waar hebben we het deze keer over? Over een album dat de suggestie wekt niet door Devin Townsend gemaakt te zijn maar door Ziltoid, een vier-dimensionale transcendent die op onze planeet is en op zoek is naar de beste koffie. Deze heeft hij nodig om tijd te kunnen buigen. Het probleem is alleen dat de koffie die hij zoekt hier niet te vinden is. Een clash tussen onze planeet en Ziltoid is het resultaat. Daarnaast speelt Ziltoid gitaar, zingt hij en heeft hij nu, met Devin Townsend als producer, zijn eerste album gemaakt. Net zo absurd als het verhaal is, zoals te verwachten, de muziek, het is bij Townsend nooit anders geweest. Er is dus niet heel veel nieuws onder de zon. Denk het bizarre concept weg bij het album en schrap de gesproken dialogen tussen de nummers en de ingesproken gedeeltes. Wat overblijft is een redelijke standaard Townsend-plaat. Een behoorlijk hard album met voldoende progressieve elementen, hoewel toch minder dan bij de voorgaande albums van The Devin Townsend Band. Daarvoor hangt het harde geluid van Strapping Young Lad teveel als een schaduw over het album. Stevig werkje dus en tel daar dan de kenmerkende zang van Townsend bij op. Naast 'cleane' zang horen we Devin weer krijsen, schreeuwen, grunten en hijgen.
Een nummer als 'Planet Smasher' is het album min of meer in een notedop: een bespreking van anderhalve minuut waarin we op quasigrappige manier te horen krijgen wat er voor nodig is om een planeet te slopen, vervolgens het geluid van troepen die bewegen, waarna een typisch Townsendstuk volgt. Ook het negen minuten durende 'Color your World' is Devin Townsend in een nummer gevangen. Dat wil zeggen een hard begin en einde zoals we hem ook kennen van 'Accelerated Evolution' met daartussen een ballad-achtige passage.
'Ziltoid the Omniscient' is geen groot meesterwerk en een album waarvan ik me afvraag hoe vaak ik het nog zal draaien. In mijn ogen heeft Townsend beter materiaal gemaakt en met name de dialogen en andere ongein tussen de nummers door gaan vervelen. Wat dat betreft is de grap van de Ziltoid ook wat minder gelukt en ik vraag me af wat de houdbaarheidsdatum ervan is. Opvallend is wel dat Townsend alles zelf heeft gedaan. De drums heeft hij volledig geprogrammeerd met het softwareprogramma 'Drumkit From Hell' verkregen van Frederik van Meshuggah. Het mag dan misschien iets minder power hebben dan we bij deze muziek gewend zijn, knap is het zeer zeker. Kortom, het is een aardig album geworden, maar met name door het 'meer van hetzelfde' gevoel en de soms overbodige passages geef ik toch sterk de voorkeur aan eerder werk. En of het bizarre verhaal grappig is, daar mag een ieder zelf over oordelen.

OProg (06-2007)

Bezetting:
Devin Townsend - vocals, guitar, bass, synthesizers, drum programming, samples

Devin Townsend Project - Ki
*Label:*
*Site:*	devintownsend
*Jaar:*	2009
*Duur:*	66:50
*Recensent:*	OProg
*Waardering:*

Toen ik onlangs een recente foto van Devin Townsend zag concludeerde ik dat hij er tegenwoordig een stuk rustiger uitziet dan weleer. Het beeld dat ik van hem heb is dat van een maniakale muzikant met lang haar die verwilderd de wereld in kijkt, zoals hij bijvoorbeeld te zien is op de hoes van ‘Sex & Religion’ van Steve Vai. Naar eigen zeggen is hij kalmer geworden. Dit resulteerde onder andere in het stoppen van zijn band Strapping Young Lad. Dit was een product van zijn gemoedstoestand die in die periode erg verward was. Anno 2009 is er een nieuwe Devin opgedoken. Eentje die is weggetrokken uit de grote stad (Vancouver) en is gestopt met drank en drugs. Maar ook de muzikant heeft naar eigen zeggen een transformatie ondergaan. Zodoende is Townsend na onder eigen naam bezig te zijn geweest als The Devin Townsend Band nu The Devin Townsend Project begonnen. En productief is hij zeker. Voor het aankomende jaar staan er vier albums in de planning, die daarna bovendien in eenboxuitvoering een geheel moeten vormen en ook als zodanig zal worden uitgebracht. ‘Ki’ is het eerste deel, een album dat zelfcontrole en soberheid als thema’s heeft. De reden voor de naamswijziging van de band zal mede zijn dat er ook een blik nieuwe muzikanten open is getrokken. De bekendste, hoewel misschien niet direct in de prog, is de 62-jarige drummer Duris Maxwell. Hij drumde in het verleden met onder andere Heart, Jefferson Airplane, The Temptations en Jimi Hendrix. Volgens Townsend is hij uitermate geschikt omdat hij nog nooit dit soort muziek speelde. Als bassist benaderde hij Jean Savoie, die de wereld over ging met een Beatles-coverband. Met toetsenist Dave Young werkt Townsend al jaren.
Aangezien deze muziek als vanouds nog steeds met weinig te vergelijken is, is het aardig om het naast eerder werk van Townsend te zetten. ‘Teria’ is geweldig maar volledig gestoord. Het was echter wel het album waar als op geen ander de balans volledig gevonden werd. ‘Accelerated Revolution’ (2003) en ‘Synchestra’ (2007) sloegen eigenlijk door qua bombast en het gebruik van stijlen. Er gebeurde dusdanig veel dat het niet altijd even goed te volgen was. En de conceptuele onzin van ‘Ziltoid: The Omniscient’ (2008) was voor veel luisteraars, waaronder ondergetekende, ook net een stap te ver. ‘Ki’ is echter een schitterende, ingetogen luisterplaat geworden. De sfeer van ‘Teria’ is behouden en de typische Townsend-elementen komen regelmatig voor, maar wel met mate. Soms is er nog een tikkeltje chaos, wat bombast en op een paar momenten een overdaad aan geluid, maar de nummers en sfeer staan veel meer centraal. ‘Ki’ laat een scala aan muziekstijlen horen. Pink Floyd, Muse, Radiohead, Maulin of the Well. Maar ook een gitaarsolo die van Steve Vai zelf had kunnen zijn en Beatle-achtige koortjes. Een zeer divers geheel wat toch altijd nog als een softe variant van Townsend zelf blijft klinken. Schitterende nummers zoals het sfeervolle 'Terminal', 'Winter' en het dromerige en authentieke 'Quiet Riot'.
Ik heb er zeker een luisterbeurt of tien over gedaan om het album op waarde te schatten en hoor nog steeds nieuwe dingen. Het kost aardig wat tijd, maar wie het er voor over heeft zal concluderen dat Devin Townsend een album heeft gemaakt dat bij de beste uit zijn loopbaan hoort. De komende drie kunnen haast alleen tegenvallen en ik hoop niet dat hij teveel wil maken in een te korte tijd. Maar de eerste schijf is in ieder geval een perfect gelukt product.

OProg (06-2009)

Bezetting:
Devin Townsend - vocals, guitar, bass, keyboards, samples
Duris Maxwell - drums
Dave Young - keyboards
Jean Savoie - bass
Ché Dorval - vocals

Devin Townsend Project - Addited
*Label:*
*Site:*	devintownsend
*Jaar:*	2009
*Duur:*	46:49
*Recensent:*	JProg
*Waardering:*

Een half jaar na 'Ki' heeft Devin Townsend het tweede album gereed dat hij als project van vier gepland heeft. Het is getiteld 'Addicted' en is geheel verschillend van het uitstekende, vrij toegankelijke en ingetogen 'Ki'. Townsend heeft voor dit deel van het project tien nummers geschreven die meer in lijn liggen met zijn vroegere werk. De "Distortion" gitaren zijn flink opgedraaid als onderdeel van hoge geluidsmuren waarin de zangpartijen van Townsend als vanouds meevervormen. "Heavier" dus, maar verre van donker gekleurd of somber gestemd, waarbij vooral veel energie vrijkomt.
De band van ‘Ki’ is volgens planning aan de kant gezet. Opvallende nieuwe verschijning is ex-Gathering zangeres Anneke van Giersbergen. En het drumbeest Duris Maxwell doet ook niet meer mee, zijn plaats wordt weer ingenomen door oerbandlid Ryan van Poederooyen.
De opener en titelsong blijkt de blauwdruk te zijn voor het gebodene. Rock georiënteerde nummers met niet direct een pakkende loop maar wel met een duidelijke songlijn. Zoals op het hitpotentiële ‘Bend it like Bender!’ met een onvervalste discodreun. Dat hoeft voor mij nu weer niet direct, het er op volgende ‘Supercrush!' bevalt me toch beter vooral doordat het complexer in elkaar steekt. De raspende zang van Townsend combineert bijzonder met de heldere stem van overwegend in de achtergrond zingende van Giersbergen hoewel zij in de loop van het album steeds meer solistisch op pad gaat. Het eerste deel van het album is wel enigszins eenvormig. Zodra Devin op het tweede deel zijn rasp neerlegt zijn de duetten met de solide vocale zangkunsten van Anneke interessanter waarbij er bijna automatisch meer oog en oor voor details is. Het gedragen ‘Numbered!’ is daar het beste voorbeeld van.
In vergelijking met ‘Ki’ is 'Addicted' veel energieker. Maar dat wil niet zeggen beter hoewel ook deze cd een sterk staaltje blijkt. ‘Ki’ is door zijn lage toegankelijkheid zelfs geschikt voor vermoeide ogenblikken en dat is met dit minder gevarieerde tweede album van het vierluik zeker niet het geval. Daar moet je toch voor in de stemming zijn, hoewel er op tijd gas terug genomen wordt. En alles is relatief, het volgende deel, 'Deconstruction' genaamd, schijnt pas echt “Heavy” te worden.

JProg (11-2009)

Bezetting:
Devin Townsend - vocals, guitar
Anneke van Giersbergen - vocals
Mark Cimino - guitar
Brian Waddell - bass
Ryan van Poederooyen - drums

Devin Townsend Project - Deconstruction & Ghost
*Label:*		*Bandsite:*	devintownsend
*Jaar:*	2011	*Duur:*	70:46 & 72:46
*Recensent:*	JProg	Datum	08-2011
*Waardering Deconstruction:*
*Waardering Ghost:*

Met ‘Deconstruction’ en ‘Ghost’ rondt Devin Townsend zijn vierluik af. De cd’s zijn los verkrijgbaar maar de fraaie “Bundel” aanbieding heeft absoluut de voorkeur. Het contrast tussen deze twee albums is immens. Hoewel er niet een duidelijk overkoepelend thema voor dit uitgebreide project vast te stellen is, het is eerder een kapstok voor heel veel verschillende muzikale invalshoeken en erupties, lijkt ‘Ghost’ de thuishaven van Townsend te zijn geworden. Bezinning en rust, akoestische gitaren, zwoele zang, sfeervolle soundscapes, en dat een heel album lang. Wat verstokte metalfans hier mee moeten vraag ik me af, die kunnen beter de extreme zijde van Townsend beluisteren op ‘Deconstruction’. Alle hevigheid die zijn muziek vaak kenmerkt is daar in overtreffende trap en langdurig aanwezig. Zelf heb ik voorkeur voor ‘Ghost’, de kleurrijke audiofiele schilderingen spreken mij meer aan en geven een opener inkijk is wat hem muzikaal beweegt.
Hoe nu verder na dit project? Devin Townsend lijkt alles te hebben gedaan wat voor de hand en vooral wat niet voor de hand lag. Kan hij uit de oase van rust die zijn vierluik afsluit nieuwe inspiratie vinden om iets te doen wat hij nog niet heeft gedaan? Ik kan het me haast niet voorstellen, maar hij weet altijd weer te verrassen. Wordt ongetwijfeld vervolgd, met meer van hetzelfde of toch weer iets nieuws.

Devin Townsend Project - Epicloud
*Label:*		*Bandsite:*	devintownsend
*Jaar:*	2012	*Duur:*	50:00
*Recensent:*	John	Datum	10-2012
*Waardering:*

Devin Townsend heeft er nooit genoeg van om met weer een nieuw album te komen. Of je als luisteraar dat allemaal aan kan is de vraag. De mega 4-dvd/5-cd box met live registraties van zijn recente vierluik is nog maar nauwelijks verwerkt. Dat is een uitstekende partij kijk- en luistervoer maar is wel een hele zit. We vroegen ons af hoe nu verder, maar dat is voor Townsend geen enkel probleem. Samen met zijn klasse band en opnieuw met Anneke van Giersbergen, zijn “Project” dus, weet hij zomaar met een zeer toegankelijk album op de proppen te komen. Songs als ‘Save Our Now’, ‘Divine’ en ‘Grace’ gaan er in als koek en zijn kenmerkend voor dit album. Stevige progmetal met oor voor detail gevat in pakkende en gevarieerde songstructuren. De vermoeidheid blijft net buiten bereik. En dat is wel eens anders bij lawaaimaker Townsend. Hij verrast dus opnieuw met niet echt heel iets nieuws maar zeker niet met meer van hetzelfde.

Discogafie:
Ocean Machine (1997)
Infinity (1998)
Christeen (1999)
Physicist (2000)
Terria (2001)
Accelerated Evolution (2003)
Synchestra (2006)
Ziltoid The Omniscient (2007)
Ki (2009)
Addicted (2009)
Deconstruction (2011)
Ghost (2011)
Epicloud (2012)