T2

Blader door het boek ‘Views' van Roger Dean en ongetwijfeld kom je een fraaie rode hoes van de ‘early britsh hard-rock band' Gun tegen. Dit album zou in 1968 het eerste zijn dat een hoes draagt van Roger Dean. De link met de helden uit dit stuk, de Britse groep T2, zit hem in de drummer. Deze Peter Dunton maakte deel uit van deze formatie. De band bracht in 1969 het album ‘Gunsight' uit en verdween weer van het toneel. Daarnaast verscheen in datzelfde jaar ‘Made in England' van een toen al gedateerd aandoende psychedelische groep Bulldog Breed. Afkomstig uit deze groep en essencieel voor het verhaal over deze band zijn gitarist Keith Cross en bassist Bernard Jinks. Dunton verliet Gun en ging het avontuur aan met deze heren, die vermoedelijk inzagen dat er met Bulldog Breed geen grote successen behaald gingen worden. Het spelen verliep blijkbaar vlotjes want men had slecht een week nodig voor het repeteren. Daarna werden ze huisband van een club in het Londense West End, de welbekende The Marquee Club. Daar liep het redelijk storm, al bij het derde concert zat het vol. Niet alleen met publiek maar ook met afgevaardigden van platenlabels, waarvan er vier in de zaal aanwezig waren. Maar ook met drie mensen die verbonden waren aan verschillende radio en tv-programma's. Dit wierp zeker zijn vruchten af. Er werd een contract gesloten met Decca en in het jaar daarop zou de groep in verschillende radio- en tv-shows te horen en zien zijn.

Ondanks hun uitstekende reputatie als live-act en de goede deal met Decca is het tijdens de carrière van T2 slechts bij één album gebleven. Dit terwijl de heren het op alle gebieden goed deden. Ze stonden zelfs op het Isle of Wight Festival tussen grote namen als The Who, Miles Davis, ELP en Free. De druk van buitenaf begon groot te worden voor de individuele leden. Gitarist Keith Cross, op dat moment nog slechts zeventien, werd in de toonaangevende muziekbladen vergeleken met Eric Clapton en ook de rest van de groep dook constant in de pers op. Het gevolg was dat Cross de band verliet waarna spoedig Jinks zou volgen. De erfenis is klein, net als de productiviteit van de groep. ‘It All Work Out in Boomland' is zoals genoemd het enige reguliere album dat is overgebleven van de groep. Leuk om te vermelden is het feit dat ik T2 ooit op het spoor kwam door een cover van het nummer ‘No More White Horses' van Landberk, afkomstig van hun album ‘Lonely Land'. Het album is er één die zich kan meten met de beste vroeg-progressieve albums uit begin jaren zeventig. Het laat een steviger geluid horen dat typisch is voor die periode. De invloeden van toonaangevende bands als Cream, Deep Purple en Led Zeppelin. Door de toetsen die T2 in haar muziek verwerkte is het eindresultaat een fraai symfonisch geheel geworden. Mijn persoonlijke hoogtepunten zijn het melancholische en sfeervolle ‘J.L.T.' en het twintig minuut durende ‘Morning'. Het laatste is een geweldig nummer met krachtige gitaren en stuwende keyboards. Het album kan dan zich meten met het betere werk dat gemaakt is begin jaren zeventig. De remaster van het album bevat trouwens drie bonus-tracks waarvan er twee onbekend zijn.
De vraag is dan waarom de band tijdens haar bestaan maar één album uitbracht. Natuurlijk had het vertrek van Cross en Jinks ermee te maken. Cross begon trouwens met de band Cross & Ross, maar Peter Dunton besloot door te gaan met T2. Bassist Mike Foster kwam en de band zocht naar een stabiele line-up. De groep tourde bijna continu gedurende de eerste twee jaar na het verschijnen van ‘Boomland' en toch kwam er nooit een album uit. Het had te maken met de muziekscene die snel aan het veranderen was. T2 vond dat, wilde ze hun carrière doorzetten, ze compromissen moesten sluiten en de muziek moesten veranderen. Met het besluit dit niet te doen besloot de band dan ook geheel te stoppen.

Van links naar rechts: Keith Cross, Peter Dunton en Bernard Jinks

T2 - T2
*Label:*	ACME
*Jaar:*	1970
*Duur:*	45:50
*Waardering:*

Oplettende lezertjes zullen misschien weten dat er naast ‘It All Work Out in Boomland' nog een aantal album zijn. Dat is geheel juist maar deze albums zijn allemaal pas jaren later verschenen. Begin jaren negentig verscheen onder andere ‘Second Bite', waarover laten meer, maar ook kwam er een titelloos albums uit met daarop de originele band. Het betreft een opname uit 1970 die vijfentwintig jaar in de kast heeft liggen wachten op een gelukkige vinder. Hoewel dit niet geheel juist is aangezien de originele mastertape is verdwenen. De bron van de opname is een aantal acetaten die intact waren gebleven.
Op het eerste gehoor komt het tweede album heel anders over, alleen al door de opener die een sixties-blues laat horen die niet echt top is. Het vervolg laat de eerste minuten een soort Black Sabbath-achtige muziek horen de ver verwijderd lijkt van de originele T2-muziek. Vreemd aangezien het in dezelfde periode is opgenomen als ‘Boomland', maar dat geeft misschien ook aan dat de heren de juiste keus qua nummers wisten te maken.
Het tweede deel sluit meer aan op het eerste album en daar zijn ook een paar geweldige nummers te horen. Jammer is alleen dat de kwaliteit niet altijd even goed is, maar dat mag de pret niet drukken. Het album komt pas echt op gang met de nummers ‘CD' en ‘The Ministrel'. Nummers die klinken als een logisch vervolg op het debuut. Niet voor niets staat er op ‘Boomland' al een kortere versie van ‘CD' dat met deze cd voor het eerst in zijn volle glorie van tien minuten te horen is. Het nummer gaat van start met gitaargeweld in de Hendrix-traditie, maar in het tweede deel is er een uitbarsting van Mellotron gecombineerd met lichte jazzy passages. ‘The Ministrel' is een melancholische ballad, met name door het gebruik van de fluit.
Het slot van het werk is het nummer ‘T2'. Invloeden van de Moody Blues en Barclay James Harvest vallen op, met name door het Mellotron. Daarnaast passeert in dit mooie, veertien minuut lange nummer fraai gitaarwerk en elektrisch piano. En laten we dan ook het strakke drumwerk niet vergeten.
Om kort te zijn is dit album een essentiële metgezel van ‘It All Work Out in Boomland'. Helaas is het nooit afgekomen en het komt daarom op sommige nummers nogal ongepolijst over. Dat mag de pret niet drukken en ondanks het aarzelende begin is het album gewoon een topper.

Tot slot dan dit werkstuk. Peter Dunton heeft begin jaren negentig weer een herstart gemaakt met T2. Dit soort reünies kunnen soms een mooi resultaat opleveren en soms helemaal nergens naar klinken. Hier is sprake van het laatste geval. Dunton kreeg zijn oude bassist, Bernard Jinks, ook weer bij de band die compleet werd met gitarist Mike Foster. Hij speelde ooit bas in de groep. Het resultaat is overbodig. Matige composities, typisch jaren tachtig drumwerk en het gevoel dat T2 alleen maar werkt in de vroege jaren zeventig. Ook de poging een nummer van twintig minuten te maken strand hopeloos. De release geeft trouwens verder weinig info over het wanneer en waar van de cd, maar daar zou het toch niet beter van zijn geworden.
Dieper in de jaren negentig zijn nog twee albums verschenen onder de naam T2 met Peter Dunton als enig originele bandlid. Als het zo klinkt als ‘Second Bite' mag het wat mij betreft in het schap blijven.

Bezetting:
Keith Cross - guitars, keyboards, harmony vocals
Peter Dunton - drums, lead vocals
Bernard Jinks - bass guitar, harmony vocals

Op 'Second Bite':
Peter Dunton - drums, lead vocals
Bernard Jinks - bass guitar , vocals
Mike Foster - guitars

Discografie:
It'll All Work Out In Boomland (1970)
Second Bite (1992)
Waiting For The Band (1993)
On The Front Line (1994)
T2 (1997)