Symphony X

Het is een tijdje stil geweest rond Symphony X. Voorganger 'The Odyssey' is alweer vijf jaar geleden verschenen dus het werd weer eens tijd voor een nieuw album van de zelfbenoemde 'Masters of Symphonic Progressive Power Metal'. En dan ben ik ook vooral benieuwd naar wat de band nu te bieden heeft, want eerlijk is eerlijk, vergeleken met 'V' viel 'The Odyssey' toch ietwat tegen. Met uitzondering van het lange titelnummer. Het lange wachten op nieuw werk had overigens ook te maken met de ziekte van bassist Mike LePond, bij hem werd de ziekte van Crohn geconstateerd.
De band gaat harder en donkerder van start dat we van ze gewend zijn met 'Oculus Ex Inferni', wat fraai doorloopt in nummers als 'Set The World On Fire' en 'Domination'. Russell Allen zijn stem is ook aangepast aan het nieuwe geluid. De hoge tonen zijn gotendeels verdwenen terwijl hij vooral de krachtigere, lage tonen zoekt. Ook Michael Romeo heeft behoorlijk aan zijn gitaar zitten stemmen. Het resultaat is een veel voller geluid waarin zijn spel overheerst. Met het wegdrukken van de toetsen naar de achtergrond is een groot gedeelte van de symfonische invloeden verdwenen. Ondanks dat ook ik een liefhebber ben van het grootse, bombastische geluid zoals op een album als 'V' te horen is een hele verandering maar bepaald geen ramp. Ik kan echter begrijpen dat mensen teleurgesteld zijn in de nieuwe richting die de band op 'Paradise Lost' opgaat, maar ik moet eerlijk toegeven dat het nieuwe, zware karakter van deze cd me zeer aanspreekt.
Al het goede van 'Paradise Lost' komt samen in het titelnummer, waarin zowel zang als muziek ijzersterk zijn en de symfonische ballad tot een hoogtepunt maken. Ook het andere rustige nummer, 'The Sacrifice', is een afwisseling van de toch wel zware kost. Dat het een zwaar album is zal ook met de lading van het album te maken hebben. Het duistere en stevige karakter zal te wijten zijn aan de inspiratiebron van de cd, namelijk het gelijknamige epische gedicht van John Milton waar dit album uiteraard naar verwijst. Het originele gedicht is geschreven in blanke verzen en gaat over de opstand van Lucifer (Satan) tegen God, Lucifers val in de hel en daarna zijn komst als slang naar het paradijs en alles wat hier uit voortvloeide. Het is de band goed gelukt dit thema in muziek om te zetten. De kers op de appelmoes is het afsluitende 'Revelation (Divus Pennae Ex Tragoedia)' dat het duistere lot van de mensheid goed weer geeft.
De combinatie van uitstekend instrumentaal geweld, een bovenaardse vocale prestatie en de kracht van bijzonder sterke composities heeft tot resultaat gehad dat we binnen dit genre van een klein meesterwerk mogen spreken. Ik kan me echter voorstellen dat de liefhebbers van het symfonische geluid van de groep dit album als een teleurstelling zien. Toch is de band zo enorm goed in wat ze doet dat het, juist door het hardere geluid, een waar hoogtepunt van het jaar is geworden. Het lijkt wel of de groep een meer eigen gezicht heeft gekregen en ook dat is wat waard. De band zal trouwens te bewonderen zijn in het voorprogramma van Dream Theater in Ahoy in oktober dit jaar.

Bezetting:
Russell Allen - vocals
Michael Romeo - electric and accoustic guitars, orchestral keyboards, programming Jason Rullo - drums
Michael Pinnella - piano, keyboards
Michael Lepond - bass

Discografie:
Symphony X (1994)
The Damnation Game (1995)
The Divine Wings of Tragedy (1997)
Twilight in Olympus (1998)
V: The New Mythology Suite (2000)
Live on the Edge of Forever (2001)
The Odyssey (2002)
Paradise Lost (2007)