Reviews Saga

Het is al weer meer dan 25 jaar geleden. In 1978 debuteerde de Canadese band met 'Saga'. De daaropvolgende albums waren net als het debuut prima. De carrière kende zowel hoogtepunten, bijvoorbeeld met het prima 'Generation 13' als absolute dieptepunten in de vorm van 'Pleasure & the Pain'. De laatste paar jaar is de band echter weer op het goede spoor terecht gekomen met 'Full Circle'. De albums die volgden, 'House of Cards' en 'Marathon', waren ook prima in orde.
'Network' is een conceptalbum geworden over het effect dat televisie op mensen heeft en alle gevolgen vandien. De band heeft op dit album heeft een wijziging ondergaan. Drummer Steve Negus wilde volgens toetsenist Jim Chrichton tijd hebben voor zichzelf en zijn privéleven. Op zijn site is te zien dat de tijd overigens ook nodig is voor zijn soloalbum. Vervanging voor hem is gevonden in de vorm van Christian Simpson. Het drumwerk is overigens niet alleen opvallend door de verandering van drummer maar ook omdat het, in tegenstelling tot de rest, analoog is opgenomen. Volgens Chrichton klinken de drums hierdoor warmer ten opzichte van de digitale manier. Het gevolg is in ieder geval dat het geluid erg 'eighties' aandoet en om eerlijk te zijn had het drumwerk digitaal opgenomen misschien beter gepast bij de rest aangezien het op deze manier nogal dof is.
Het album zelf is overigens compositorisch gezien redelijk tot goed. Nummers als 'On The Air' en 'Don't make a Sound' zijn sterk en ook de stevige rocker 'Keep it Reel' valt bij mij in goede aarde. Goed is ook de ietwat zoete ballad 'Believe', mede door het mooie middenstuk met prachtig keyboard en een fraaie gitaarsolo. Mindere stukken zijn helaas ook te vinden. 'Don't look now' valt, mede door het vervelende refreintje, behoorlijk tegen en ook 'Live at Five' kan me niet echt bekoren.
Over het hele album gezien heeft de band een redelijk tot goed werkstuk uitgebracht. Het hoort bepaald niet bij het beste wat de band heeft gedaan maar slecht is het zeker niet. De Saga-fan kan er weer een tijdje mee vooruit. Met beoordelen twijfel ik tussen twee en drie OJE's. Gezien het feit dat het toch lekker wegdraait zal ik de band het voordeel van de twijfel geven.

Het Canadese Saga heeft met ‘Chapters Live’ een ontbrekend element aan de omvangrijke catalogus toegevoegd.. Deze “Chapters”, inmiddels tot zestien stuks gegroeid, vormen de rode draad in de Saga story en vertellen een door Einstein geïnspireerd verhaal over de zin en vooral de onzin van het menselijk bestaan.
Saga heeft goede naast erg matige albums afgeleverd. Voor mij persoonlijk vormt het uiterst progressieve ‘Generation 13’ uit 1995 het hoogtepunt. Maar de Saga muziek is vaak uitwisselbaar en voortbordurend op oude, reeds eerder gespeelde thema’s en songstructuren. Inventieve orkestrale rockmuziek lijkt mij een goede omschrijving.
De dubbel-cd biedt zowel voor de fans als voor degenen die dat nog niet zijn een fraaie doorsnee van het oeuvre van de band. Er wordt, geen nieuws natuurlijk, goed gespeeld en de kwaliteit van de registratie is uitstekend. Michael Sadler blijft uitstekend bij stem en de broers Crichton - toetsen, gitaar - worden als vanouds degelijk bijgestaan door Jim Gilmour op bas en Christian Simpson op drums.
Om maar direct een negatief punt van het album aan te snijden: het biedt helemaal geen verrassingen. Alles is bekend, eerder gespeeld, dus wat voegt het nu toe aan wat al eerder uitgebracht is. Alle “Chapters”, zestien dus, die voor het eerst en in de goede volgorde live gespeeld worden. Vanaf ‘Images’ tot en met ‘Worlds Apart’. Het resultaat is ruim 80 minuten, niet uitzonderlijk lang voor een live-dubbel-cd, lekkere muziek, die zoals altijd, goed wegdraait.
Een verantwoorde aanschaf is het zeker, maar het is niet direct verplichte kost als je al een rijtje Saga-cd’s, waaronder ‘Detours’, in de kast hebt.

Collega JProg stelde ooit de volgende vraag en gaf zelf het antwoord: “Voegt een nieuwe cd van Saga iets toe aan hun omvangrijke discografie? Deze vraag kan evengoed gesteld worden bij het publiceren van een review hierover. Het juiste antwoord is dat beiden feitelijk overbodig zijn”. En dat werd ook geconstateerd in de review van hun vorige release ‘Chapters Live'. En ik ben het daarmee eens. Dus ik hou het kort.
Maar wat betekent die conclusie? Dat we de band adviseren ermee op te houden? Want waarom zou je doorgaan met het produceren van materiaal dat niets toevoegt? Al denkt voorman Michael Sadler daar anders over. In het persbericht van Inside Out stelt hij “The biggest challenge we face now at this point in our career is to preserve our original style as much as possible and also try to integrate as many fresh ideas into Saga's sound as we can”. Het is Saga inderdaad gelukt om hun karakteristieke stijl te bewaren. En daar ligt dan ook het kritiekpunt. Het is hen op 'Trust' namelijk absoluut niet gelukt om ook maar enig fris nieuw idee toe te voegen. De tracks zijn uitwisselbaar met andere albums. De uitvoering is, zoals we gewend zijn van deze Canadezen, van prima kwaliteit maar het klinkt allemaal zo herkenbaar dat het mij gaat vervelen na zestien studioalbums en vele livealbums. Bovendien vind ik het compositorisch niet hoogstaand. Saga is toch de band van niet alleen de pompeuze keys en de guitarsolo's maar ook van de pakkende refreinen, maar de refreinen pakken mij op ‘Trust' zelden. Toch gaan de heren maar door. Daar moeten dus andere redenen aan ten grondslag liggen. Een gebrek aan zelfkritiek? Zou kunnen. Enige bedrijfsblindheid kan zo maar op de loer liggen na zovele jaren. De financiële invalshoek wellicht, want de band is nog steeds mateloos populair. Ze verkochten inmiddels miljoenen albums ‘world wide' en speelden in de dertig jaar van hun bestaan voor totaal vijftien miljoen fans! Dus er valt nog geld te halen. Of is het de spelvreugde die hen doet doorgaan? Laten we het daar dan maar op houden. Ze vinden het nog steeds veel te leuk. Maar of ik het nog steeds leuk vind? Nee dus.

Of men deze ‘ Worlds Apart Revisited’ uitgave al gepland had voor of nadat men wist dat frontman en zanger Michael Sadler besloot Saga aan het einde van 2007 vaarwel te zeggen vraag ik mij af. Op zich kan dat niet want het betreft een live-concert uit 2005, zelfs ‘Trust’ moest nog uitkomen. Een wonderlijke samenloop is het zeker.
Het vierde album van de band was hun doorbraakalbum met o.a. de hits ‘On the Loose’ en ‘Wind Him Up’. Er werden verkoopcijfers geboekt waar menige progband jaloers op kan zijn. Ik heb altijd vraagtekens gezet of Saga op den duur nog wel progressieve muziek maakte. Met als uitstekend voorbeeld het experimentele 'Generation 13’ twijfel ik daar vaak aan. Hoewel ze wel veel kenmerken van progressieve muziek hadden werden zeker de latere albums erg poppy en na een aantal malen gezocht te hebben naar een andere richting volgde een terugkeer naar de meer éénvormige melodische rock van weleer. Dus dat Sadler de handdoek heeft gegooid of dit gaat doen verrast me niet. Hij heeft het kennelijk wel gehad met de band.
Er zijn maar liefst drie uitgaven beschikbaar van ‘Worlds Apart Revisited’, een dubbel-cd met het live concert in Pratteln, Zwitserland waar het allemaal plaatsvond, een dubbel-dvd en een gelimiteerde uitgave met cd’s en dvd’s.
Het concert bevat uiteraard als belangrijkste deel het oorspronkelijke ‘Worlds Apart’, maar ook de eerste drie albums komen ruim aan bod. En ze doen dit vakkundig en gedreven en maken er ruim vijfentwintig jaar na de eerste release een waar feestje van.
Of Saga het vertrek van Michael Sadler zal of wil overleven blijft ongewis. Een waardig afscheid zou deze dubbelaar in ieder geval zijn.

Holand (05-2007)

Zoals al eerder aangekondigd is na zoveel jaren het vertrek van zanger Michael Sadler bij deze Canadese band aanstaande. Hij wil zich na ruim dertig jaar Saga meer aan zijn gezin gaan wijden. Saga’s laatste cd’s waren weliswaar degelijk maar vooral meer van hetzelfde, dus in zeker opzicht is het niet vreemd dat de gezichtsbepaler die Sadler is het voor gezien houdt. Opvallend is wel dat hij zijn aangekondigde vertrek tot na het verschijnen van een nieuw album en de daarop volgende tournee heeft uitgesteld. Met de laatste vier a vijf albums van de band ben ik de draad kwijtgeraakt. Zelfs de hoezen haal ik door elkaar en de muziek is voor mij volledig uitwisselbaar geworden. Hoopvol was ik dus niet bij het verschijnen van hun ‘10.000 Days’. Mijn eerste gevoel was: weer zo eentje zoals er al heel wat in hun zeer omvangrijke discografie zitten en dan gaat de zanger ook nog weg.
Wat blijkt, het is een heel fris en dynamisch album geworden. Natuurlijk is er het typische Saga-geluid, waarin de zangkunsten van Sadler uiteraard een zeer herkenbaar onderdeel zijn en waarbij de songs altijd weer - bijna verborgen - muzikale vondsten en avonturen herbergen van zijn zeer getalenteerde medebandleden. De karakteristieke gitaren van Ian Crichton bijvoorbeeld zijn altijd interessant. Maar de negen merendeels uptempo-songs mogen er zijn. Het is gewoon een lekker Saga-album geworden met een paar uitschieters, zoals ‘More than I Deserve, meezinger en titelsong ’10.000 Days’ en ‘Corkentellis’. Dat laatste is instrumentaal - toeval - en geeft ieder ruimte op zijn instrument ongebreideld aan de gang te gaan en de andere twee zijn semi-balads, daar vind ik Michael Sadler altijd het best uit de verf komen. Missen zou je dit album niet, ze hadden het in deze samenstelling zonder pijn eerder voor gezien hebben kunnen houden, maar het is een waardig afscheid.
Hoe de band verder denkt te gaan en zelfs of ze doorgaan is mij onduidelijk. Maar met een andere zanger zal een vernieuwende richting gezocht moeten worden. Dit is zo mooi geweest.

Michael Sadler, gedurende ruim vijfentwintig jaar de frontman van deze Canadese band, is er mee gestopt. Maar de overgebleven leden hebben de handdoek niet gegooid en zijn op zoek gegaan naar een nieuwe zanger. Die werd gevonden met ene Rob Moratti, afkomstig uit de Canadese formatie Final Frontier. Dus de Saga story gaat gewoon weer verder.
De laatste Saga albums blonken nu niet bepaald uit door vernieuwing. Zo ongeveer vanaf ‘Marathon’ en ‘Network’ waren het muzikaal gezien herhalingsoefeningen die veel progrock liefhebbers niet erg meer konden boeien. Een bijzonder progressieve band was het toch al niet, om de één of ander reden is Saga in een deel van die kringen - zij die meestal progressieve rock in één adem noemen met symforock - als zodanig omarmd. Ikzelf beschouw voornamelijk ‘Generation 13’ als een progressief album en men had er eigenlijk eerder mee moeten stoppen of de koers drastisch moeten wijzigen. En dat zat er met de muzikale ideeën van Sadler niet in.
De negen nummers op ‘The Human Condition’ hebben een centraal thema - de opzet was dat de luisteraar ook goed naar de tekst moet luisteren - om er achter te komen wat. Ik hou het op het gegeven dat je niets door systemen moeten laten opdringen maar zelf als mens je weg moet bepalen. Geen hemelbestorming dus.
Het album gaat direct fris van start met de energieke titelsong, waarin je niet direct het oude Saga herkent. Natuurlijk kan je altijd in dit twintigste Saga-album stijlkenmerken vinden, maar het lijkt alsof die ver weg gegooid zijn. Is Rob Moratti een kloon van Sadler? Helemaal niet, sterker nog, de groep lijkt bevrijd van de dominantie van hun vroegere zanger. ‘Step Inside’ is een snel hoogtepunt, prima gitaarsolo’s, lekker refrein, soepele zang. En dat gaat zo maar door. Moratti laat zijn kunnen in optima forma horen op de ballad ‘Hands of Time’ welke door gitarist Ian Crichton en toetsenist Jim Gilmour geïnspireerd opgetuigd wordt. ‘Avalon’, ‘A Number with a Name’ en ‘Now is Now’ zijn lekkere poprock stampers waarbij vette gitaar en keyboards met elkaar, aangevoerd door Moratti, om de eer strijken. Intelligente muziek blijft de toon bepalen zonder baanbrekend te zijn. De hoogstandjes op ‘Let it Go’ en ‘Crown of Thorns’ zijn daar fraaie voorbeelden van. Met het lichtvoetige ‘You Look Good to Me’ besluit de band een onverwacht sterk album. Het lijkt een mooi begin van een nieuwe periode, ze hebben er nog steeds zin in.

JProg (04-2009)

Bezetting:
Rob Moratti - vocals
Jim Crichton - bass, keyboards
Ian Crichton - guitars
Jim Gilmour - keyboards, vocals
Brian Doerner - drums

Discografie:
Saga (1978)
Images At Twilight (1979)
Silent Knight (1980)
Worlds Apart (1982)
In Transit (live) (1982)
Head Or Tales (1983)
Behaviour (1985)
Wildest Dreams (1987)
The Security Of Illusion (1993)
Steel Umbrellas (1994)
Generation 13 (1995)
Pleasure & The Pain (1997)
Detour (live) (1998)
Full Circle (1999)
House Of Cards (2001)
Marathon (2003)
Silhouette (dvd 2003)
All Areas (dvd 2004)
Network (2004)
Chapters Live (2005)
Trust (2006)
Words Apart Revisited (2007)
10.000 Days (2007)
The Human Condition (2009)