Redemption
Redemption heeft haar vierde album uit, 'Snowfall on Judgment Day'. Nick van Dyk belde om wat meer over de band te vertellen.
Nick, het gaat naar mijn idee behoorlijk goed met de band Redemption. Toch ben jij als bandleider als het ware uit de lucht komen vallen. Kan je iets meer vertellen hoe de groep is ontstaan?
“Haha, het is natuurlijk ook wel een vreemd verhaal. Ik ben wel altijd voor mezelf met muziek bezig geweest, maar nooit echt met het idee daar verder iets mee te doen”.
Maar een concert van Saxon veranderde de zaak las ik.
“Min of meer, daar lag wel de basis van de huidige activiteit, maar het begon al eerder. Ik was op een ander concert plots Ray Alder tegen gekomen. Ik ben zelf al jaren fan van Fates Warning en het werd een normaal gesprek waarin ik kon vertellen hoe goed ik de band vond. Twee weken later zag ik hem weer. Dit was inderdaad bij Saxon waar ik hem een biertje aanbood. Ray vroeg toen of ik zin had om de dag daarop te komen kijken bij een repetitie van Fates Warning. Het was twee dagen voor ze zouden gaan touren als ondersteuning van ‘A Pleasant Shade of Grey’. Ik werd zo dus de enige aanwezige op een bijzonder persoonlijk concert”.
En toen kwam al snel het moment dat je met eigen materiaal aankwam?
“Dat duurde nog wel even. Meer dan een jaar zelfs, maar we onderhielden nog steeds contact en op den duur had ik genoeg vertrouwen om wat te laten horen. Ik had op dit moment ook al veel materiaal geschreven. Ray was enthousiast, maar ik durfde hem niet te vragen om het in te zingen. Ik had toen nog geen band. Wel vroeg ik hem voor de productie en mede door zijn naam kreeg ik de hulp van een paar goede gastmuzikanten, zoals bijvoorbeeld Jason Rullo, de drummer van Symphony X. Toen het af was had ik er weinig vertrouwen dat er veel mee zou gaan gebeuren, maar stuurde het toch naar wat labels. Ken Golden van Sensory Records zag er wel wat in en zodoende werd het uitgebracht”.
En toen ging het snel vooruit of viel dat nog tegen?
“We kregen een uitnodiging om te spelen op ProgPower en daar werd toen een band voor geformeerd”.
Ben je nog wel tevreden over het eerste album?
“Ja, toch wel. Ondanks dat ik toen ook nog niet echt wist waar ik mee bezig was. Ik had natuurlijk wel de hulp van Ray, die uiteindelijk ook nog een nummer zong, maar verder was het verre van een gaaf product. Nu zie ik het toch wel een beetje als een veredelde demo”.
Uiteindelijk kwam Ray Alder toch als zanger bij de band.
“Ja. Hij had er tijd voor en het was ook precies het soort zang dat ik wilde. Ray is natuurlijk een geweldige zanger, dus toen ik de optie had hem aan de band toe te voegen heb ik toegeslagen. Corey Brown is toen vertrokken en hij zit tegenwoordig in Balance of Power”.
Corey Brown, de eerste zanger was toch Rick Mythiasin?
“Ja, dat klopt. Maar die was toen we op gingen treden de zanger al niet meer. Ik had hem vervangen omdat hij toen niet het soort zanger was dat ik zocht. Hij heeft meer een power-metal stem. Daarom is hij destijds voor de concerten vervangen door Corey Brown”.
De zang is dus in ieder geval beter geworden door de jaren heen. Wat zijn verder de verbeteringen geweest?
“Wat niet zou je zeggen. Toen ik begon wist ik zoals ik al zei nog niet echt waar ik mee bezig was. Veel dingen worden met meer ervaring natuurlijk beter. Het schrijven van nummers gaat me nu gemakkelijker af, maar ook is bijvoorbeeld de productie er op vooruit gegaan. Mede natuurlijk omdat er nu meer budget voor is. Ook de melodielijnen zijn sterker geworden. Krachtiger in mijn optiek”.
Wel welke muziek groeide je zelf op?
“Met allerlei muziek. Maar als ik dan toch wat moet noemen kom ik uit bij bands als Saxon en Megadeth. En natuurlijk de “New Wave of British Heavy Metal”. En toen ik wat ouder werd kwamen ook groepen als Rush en Genesis tevoorschijn.
Ook wel progressieve wortels dus. Als wat voor muziek zie je die van Redemption zelf?
“Het is wat mij betreft gewoon progressieve metal. We spelen nu eenmaal de stijl die overeenkomt met andere bands binnen dit genre”.
En vind je niet dat je last hebt van dit etiket?
“Hoezo zou ik er last van hebben”?
Ik heb ooit een interview met Daniel Gildenlow gehad die verklaarde niet te vinden dat Pain of Salvation in dit hokje moet zitten. Mede omdat een band als Faith no More en ook niet inzit en volgens hem dezelfde soort muziek maakt.
“Haha, wat een mooi figuur is dat dan toch ook. Op dit soort momenten ben ik het echter wel helemaal met hem oneens en zou wel eens de discussie aan willen gaan. Die aanduiding geeft gewoon aan wat voor muziek je speelt. Natuurlijk zijn progressief en progressief twee verschillende dingen. Het kan erop duiden dat je je als band wil ontwikkelen en vooruit wil gaan. Nieuwe wegen op, dan ben je progressief. En het kan er op wijzen wat voor muziek je maakt zonder dat je krampachtig bezig bent telkens een andere kant op te willen gaan. Dan ontwikkel je je misschien snel, maar het is wel door het etiket dat je hebt duidelijk uit welke richting je komt”.
Hoe zijn jullie als onbekende band eigenlijk bij Inside Out terecht gekomen.
“Natuurlijk hielp het eerste album en de mensen die er aan meewerkten. Maar verder is het vooral de verdienste van het management. Die stuurden ons materiaal naar Inside Out en zodoende kwam er interesse”.
Wat is denk je de grootste verbetering op het nieuwe album?
“Persoonlijk denk ik dat de productie de grootste stap heeft gemaakt. Tommy Hansen heeft een geweldig resultaat behaald. Natuurlijk was Ray op het eerste album de producent, maar die heeft er het geduld niet voor, haha.”
Heeft de naam van het album nog een betekenis? Ik kan er niet echt een concept uit halen.
“Dat kan kloppen. De naam van dit werk heeft ook niets met de nummers te maken. Het was gewoon dat ik 'Snowfall On Judgment Day' heel erg gaaf vond klinken. Het past bij de muziek en ook bij de hoes”.
Het is een hele mooie hoes inderdaad.
“Dat klopt, hij werd gemaakt door Travis Smith. Hij is tevens verantwoordelijk voor al het artwork op de laatste acht Opeth albums. Deze man levert natuurlijk altijd schitterend werk. Hij deed me ook erg aan Rush denken en past ook prima bij de muziek”.
Verder nog plannen voor de toekomst of een project dat al klaar staat?
“Nee, nog niet echt. Eerst gaat Ray aan de slag met Fates Warning. Ik zou nog wel een keer in Europa op willen treden, we moeten maar kijken hoe het allemaal loopt”.
redemption 2007 57:12 Recensent: OProg Waardering: Redemption is een Amerikaanse progmetalband bestaande uit onder andere leden van Fates Warning en Prymary. Met 'The Origins of Ruin' is de groep inmiddels gekomen tot haar derde album. De formatie is door de jaren heen bepaald niet hetzelfde gebleven. Vaste kracht is bandleider en gitarist Nick van Dyk. Op Redemption's titelloze eersteling had hij hulp van zanger Rick Mythiasin, gitarist Bernie Versailles, drummer Jason Rullo en de van Symphony X bekende gitarist Michael Romeo. Mythiasin vertrok in 2003 waarna Corey Brown, bekend van Magnitude 9, de groep kwam versterken. Ray Alder, die ook al een nummer zong op het debuut, sloot zich aan bij de formatie. Vervolgens zong hij ook op het gehele tweede album. Zoals ik al zei: inmiddels is in 2007 de derde cd uitgekomen en dit is mijn eerste kennismaking met de band.
De ervaring is intens, het album heeft namelijk iets van een sneltrein die in volle vaart langs allerlei landschappen trekt. De meeste landschappen bestaan voornamelijk uit rotsen met hier en daar wat planten. De gitaren zijn de rotsen die stevig en solide op zijn plaats staan. Verschillende rotssoorten zijn er in de vorm van verschillende klanken. Een geheel dat blijft staan op stevige fundamenten en bij elkaar gehouden door klei en aarde in de vorm van het drumwerk. Zo nu en dan razen we kort langs bloemenpracht die zich uit door middel van mooie keyboarddeunen die meestal niet al te lang in beeld blijven. Dit gaat vier nummers zo door tot we de rust vinden op een eenvoudig station. Een fraaie tweeëneenhalve minuut durende ballad laat de luisteraar even uitblazen en bijtanken voordat de trein doorgaat voor het tweede deel van zijn reis. Dit deel deel lijkt erg op het eerste en ook hier hoeft de passagier zich niet te vervelen. In dezelfde vaart jaagt de trein naar het eindstation zonder de reiziger de tijd te gunnen uit te blazen.
Ik moet bekennen dat 'The Origins of Ruin' een intense, doch zeer vermoeiende ervaring is. Het album kent weinig rustmomenten, maar de muziek ontaardt nergens in chaos. Overal is het goed te volgen, de groep is sterk en het enige punt van kritiek dat ik kan bedenken is het feit dat de heren soms een beetje een eigen gezicht missen. Dit album kan gerust een aanrader genoemd worden voor fans van bands als Threshold, Fates Warning en zelfs Dream Theater.OProg (03-2007)
Bezetting:
Nick van Dyk - lead and rhythm guitars, keyboards
Ray Alder - vocals
Bernie Versailles - lead guitar
Sean Andrews - bass
Chris Quirarte - drums
redemption 2009 70:31 Recensent: JProg Waardering:
Het vierde studioalbum van deze Amerikaanse prog-metal band heeft de merkwaardige titel ‘Snowfall on Judgment Day’ gekregen. De sneltrein die dit project rond gitarist/toetsenist/songwriter Nicolas van Dyk, Fates Warning’s zanger Ray Alder en Agent Steel gitarist Bernie Versailles is, is weer op gang, deze keer met tien nieuwe songs. De ritmesectie is eveneens ongewijzigd met bassist Sean Andrews en drummer Chris Quirarte. En die kunnen het genoemde drietal prima bijbenen. Er is dit keer ook een toetsenist aangetrokken, ene Greg Hosharian.
Het segment waarin Redemption opereert is druk bezet. Om daarin een plek te vinden met een duidelijk eigen gezicht is niet eenvoudig en dat was de band tot nu toe dan ook nog niet helemaal gelukt. Maar op dit album zijn daar stappen toe gezet. Hard is het nog steeds, zeker voor prog-metal begrippen. Maar duidelijk melodielijnen zitten er altijd in en er zijn op zijn tijd noodzakelijke - relatieve - rustpunten waardoor het geheel blijft boeien. Zoals ’Black and White World’ en ‘Keep Breathing’ waarop niet veel maar toch genoeg gas terug genomen wordt. Eigenlijk is de band in zulke songs op zijn best met meer ontspannenheid en oog voor detail. Vooral het toetsenspel krijgt hier meer ruimte van de meestal dominerende gitaren. Een opvallend nummer is ‘Another Day Dies’ door het duet van Alder met Dream Theater’s James LaBrie. Variatie is er trouwens toch genoeg, er is zelfs een ballade met ‘What Will You Say’ waarin niet alleen een pakkende melodie maar ook een gierende gitaarsolo is verwerkt. Maar voor mij is de meest opvallende song ‘Love Kills us All / Life on One Day’, niet alleen door de lengte van elf minuten. Het nummer is heel contrastrijk opgebouwd, symfonische delen naast hoge gitaarmuren, waarbij Ray Alder met speels gemak met alle stemmingen meedoet.
Redemption heeft met ‘Snowfall on ‘Judgment Day’ geen album voor doetjes gemaakt. Maar het is niet alleen hard maar heel divers, het kent duistere stemmingen naast lichtere momenten. En vooral melodielijnen die blijven hangen en niet verzanden in technisch powerspel.
JProg (10-2009)
Bezetting:
Nick van Dyk - lead and rhythm guitars, keyboards
Ray Alder - vocals
Bernie Versailles - lead guitar
Greg Hosharian - keyboards
Sean Andrews - bass
Chris Quirarte - drums
Bandsite: redemption 2011 Duur: 71:56 Recensent: JProg Datum 12-2011 Waardering: Redemption, even nadenken. Daar hebben we nota bene twee reviews van bij OJE Music en toch moet het geheugen weer opgefrist worden. Het vorige album is van twee jaar geleden dus zo gek lijkt dat niet. Dat werd met vier OJE’s beoordeeld waarna het uiteindelijk door mij niet zoveel meer beluisterd is. Dat is waarschijnlijk wel het probleem met Redemption. Prima band, goede albums, maar het mist een eigen geluid waardoor het bijna ongemerkt ter zijde gaat.
Aanbevolen voor liefhebbers van Dream Theater, Symphony X en Fates Warning. Dat klopt wel en geldt zeker weer voor ‘This Mortal Coil’. Echter, het blijft, zeker in eerste instantie, uitwisselbaar met eerder werk ondanks de zoektocht naar progressie. Die is er heus wel, al is het voornamelijk in de details die echter maar langzaam naar boven komen drijven.
Het album telt elf toegankelijke songs, afwisselend en krachtig, met een hoofdrol voor de gitaar van bandleider Nick van Dyk, maar ook de toetsen krijgen voldoende ruimte. Men rockt er redelijk progressief op los waarbij de zang, Ray Alder van Fates Warning, goed past. Men gaat flitsend uit de startblokken maar de interessante delen zitten meer naar het einde. Zonder twijfel heeft Redemption opnieuw uitstekend werk afgeleverd. Alleen dat onderscheidende. Of ‘This Mortal Coil’ dat nu wel heeft moet nog blijken. De cd bij de speler houden, het album heeft waarschijnlijk tijd nodig.
Discografie:
Redemption (2003)
The Fullness of Time (2005)
The Origins of Ruin (2007)
Snowfall on Judgment Day (2009)
This Mortal Coil (2011)More R
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
