Delerium porcupinetree 2002 Duur: 72:59 & 73:30
Recensent: OProg Waardering: Max Score
Porcupine Tree doet het goed! De band heeft zich door de jaren heen in de schijnwerper weten te spelen en dit leverde een contract op met een 'major' (Atlantic) waarop eind 2002 'In Absenta' verscheen. Het oude PT label Delerium wil hier wel van mee profiteren en als gevolg daarvan komen er langzaam steeds meer nieuwe versies van het oude werk op de markt met andere versies van nummers en bonus materiaal.
Zo is er in 2002 het boxje dat in deze review besproken wordt uitgebracht. Het gebodene is een 2CD met een globaal overzicht van de 'Delerium Years' van Porcupine Tree. Deze periode liep van 91 tot 97 waarna de band overstapte naar het Snapper-label. Bij dit soort werk is het altijd de vraag wie er iets aan heeft en of het niet een doorzichtige en snelle manier is om de fans het geld uit de zak te kloppen. Op de laatste vraag volstaat een ferme "nee". De uitgave is geweldig gedaan. Naast een leuk boxje met 2 cd's bevat het een dik full-color boekje met de geschiedenis van de band. Het boekje is rijk aan prachtige foto's en anekdotes.
De keuze voor de nummers is ook prima. Natuurlijk kan je er altijd over twisten of er wel of geen essentiële dingen ontbreken, maar dit album geeft een prima overzicht van de ontwikkeling van Porcupine Tree. Naast het bekende werk als 'Radioactive Toy', 'Voyage 34 part 1' en 'Dark Matter' bevatten deze schijven ook een aantal erg leuke B-Sides en nieuwe nummers. 'Synesthesia' is bijvoorbeeld aanwezig als langere versie. "Stars Die" van de single 'Moonloop' staat er gelukkig ook op. Dit topnummer is opgenomen tijdens de 'Sky moves sideways' sessies maar niet op de CD terecht gekomen. Hiervan had Wilson al snel spijt en het nummer werd vervolgens wel op de US editie van het album gezet. 'Men of Wood' is origineel van de eerste Wilson-band Karma. 'Phantoms' komt uit de 'Up the Downstair' periode en is ooit als 'Internet only release' te downloaden geweest.
Dit toch wel hele leuke boxje moet een euro of 20 kosten. Voor zowel de fan als iemand die onbekend is met de band is het voor dit bedrag een topaankoop!
OProg (2003)Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitars, keyboards
Colin Edwin - bass
Chris Maitland - drums, percussion
Richard Barbieri - keyboards
Discografie (zeer selectief):
On the Sunday of Life..... (1991)
Voyage 34 (1992)
Voyage 34 : Remixes (1993)
Up the Downstair (1993)
Staircase Infinities (1994)
Yellow Hedgerow Dreamscape (1994)
The Sky Moves Sideways (1995)
Signify (1996)
Coma Divine Live (1997)
Stupid Dream (1999)
Lightbulb Sun (2000)
Voyage 34 - The Complete Trip (2000)
Recordings (2001)
Stars Die: The Delerium Years 1991 -1997 (2002)
In Absentia (2002)
Lava Records/WEA porcupinetree 2005 59:44
JProg's
waardering: H.'JoJo' de V. waardering:
JProg's waardering:
Heeft Porcupine Tree (PT), lees Steve Wilson, de lijn van het vorige album ‘In Absentia' op de nieuwe cd ‘Deadwing' voortgezet? Ja en nee. Er is ruimte voor psychedelisch georiënteerde muziek maar de keuze voor toegankelijkheid lijkt definitief gemaakt met plaats voor kortere songs die potentieel hitgevoelig zijn. Of hier druk van de platenmaatschappij speelt zou kunnen, maar daar zie ik Wilson niet voor aan.
De heftige opening en titelsong verrast door de metalgitaren en een gitaarsolo van Adrian Belew, hoewel ook de onmiskenbare PT momenten van vooral Barbieri niet ontbreken. Daar is gelukkig bijna tien minuten alle gelegenheid voor. Het volgende ‘Shallow' is een voorbeeld van de manier waarop PT met wat meer “poppy” muziek de markt wil veroveren. Heel modern met vooral stevig gitaarwerk, een trend die niet alleen bij PT waarneembaar is. De progmuziek is de laatste jaren over de gehele linie duidelijk harder geworden. Maar ‘Shallow' heeft gelukkig veel meer te bieden dan een gemiddeld popdeuntje. Zelfs een Steve die klinkt alsof hij door een afgeknepen microfoon zingt. Een andere gedoodverfde single, de track ‘Lazarus', is daarentegen zeer melodieus, dromerig en toont een heel ander gezicht dan de twee voorgaande songs. Op ‘Halo' trekt men weer fors van leer met een, maar dat geldt voor de hele cd, excellerende ritmesectie bestaande uit bassist Colin Edwin en drummer Gavin Harrison. Steve Wilson moet van de basgitaar afblijven met een basspeler in de band die dit zo wervelend kan. Het centrale nummer op dit album is ‘Arriving Somewhere But Not Here', tot nu toe mijn favoriete track. Het biedt met ruim twaalf minuten een prachtige doorkijk van het PT van 2005, veel contrasten, tegendraads en doelgericht. Het is ook een overgang naar het wat rustiger, meer aan PT van ‘The Sky Moves Sideways' en ‘Signify' refererende tweede deel van het album. ‘Mellotron Scratch' bevestigt dit direct en doet de titel eer aan. 'Open Car' heeft niet alleen een grappige tekst maar staat bol van mooie synthesizers vermengd met harde gitaarrifs. 'The Start Of Something', met bijna acht minuten een relatief lange song, is heel stemmig niet alleen door de fraaie “soundscapes”. Gavin Harrison is hier weer geweldig bezig. Op mijn cd is de laatste track ‘Glass Arm Shattering', een rustig eind dat na het overweldigende begin van het album het geheel mooi rond maakt.
Kennelijk zijn er ook cd's met een nieuwe uitvoering van ‘Shemovedon', maar bij mij dus niet. Ik vrees dat de verstokte fan, zoals helaas te doen gebruikelijk bij PT, nog heel wat geld kwijt kan. Er schijnen diverse versies van het album op de markt te komen, een Amerikaanse, een Europese, een DVD met drie extra nummers, een uitgave in boekformaat en een vinylpersing. Een vervelende gewoonte omdat je meestal weer een paar songs niet hebt als je de aanschaf tot één wilt beperken.
Concluderend moet worden vastgesteld dat PT zich verder heeft ontwikkeld waarbij de dominante rol van Steve Wilson groter dan ooit is. Daar moet hij wel op letten, zelfs zijn gastspelers krijgen weinig ruimte voor een eigen invulling. Wat doet die Micheal Ákerfeldt van Opeth eigenlijk meer dan wat meezingen in het koortje en een gitaarsolootje in ‘Arriving Somewhere But Not Here'? Het heeft geleid tot een product met twee gezichten maar dat maakt acceptatie door liefhebbers van het oudere werk van de band wel gemakkelijker. Mijn collega H. 'JoJo' de V. heeft daar echter moeite mee getuige zijn open brief aan Mr Wilson.
Het begeleidend boekje is mysterieus met een erg lelijke voorkant waardoor de veel te grote sticker zowaar functioneel wordt.
JProg (4-2005)
H.'JoJo' de V. waardering:
Open brief aan Steven Wilson p/a Lava Records, USA
Zeer gewaardeerde heer Wilson,Mijn dBase telt inmiddels 42 items van uw uitstekende band Porcupine Tree en de vele sideprojecten waarbij u betrokken bent. Ik voel mij dan ook sterk verbonden met u en uw werk en daarom gerechtigd u dit schrijven te doen toekomen.
Toen ik vele jaren terug uw band ontdekte was ik verbaasd over de uitzonderlijk hoge kwaliteit van de composities, de krachtige maar ook subtiele uitvoering en de psychedelische sfeer waarin de albums waren gegoten. “Hij is verder gegaan waar Pink Floyd geëindigd is”, zei ik als verstokte Floydfan. Al vernam ik uit welingelichte kringen dat u met die repeterende associatie niet altijd even blij was. Zwakke albums maakte u niet. Wel hoogtepunten zoals ‘The Sky Moves Sideways', ‘Signify', ‘Coma Divine' en ‘Lightbulb Sun'. Natuurlijk voelde ook u dat op den duur een lichte wending noodzakelijk was. Het voorlaatste album ‘In Absentia' was daar met wat toegankelijker en lichtvoetiger tracks een uiting van. Hoewel ik bedenkingen had en heb, beklijfde dit album ten slotte min of meer door de goede composities. Nu heeft dan uw nieuwste boreling het levenslicht gezien.
Met het verschijnen van ‘Deadwing' heeft de tendens naar toegankelijkheid zich helaas vastgezet, somtijds aangevuld met metalachtige passages. En ik moet u eerlijk zeggen: dat bevalt mij helemaal niet. U komt daarmee in de contreien van de ‘mainstream' in de progrock. Hetgeen uw ‘popie jopie' platenmaatschappij - kijk naar hun site en huiver - zeer zal uitkomen. Porcupine Tree wordt meer van hetzelfde. Het twinkelt en sprankelt niet meer, de creatieve elementen en verrassingen zijn grotendeels verdwenen of zoals collega OProg mij zei “het absoluut artistieke is weg”. Het blijft aan de goede kant van de streep en zo af en toe schemeren uw ongekende kwaliteiten door zoals in ‘Arriving Somewhere but not here' of in ‘Open Car'. Maar per saldo is het gemiddeld geworden. Volgens mij bent u echter geen man van gulden middenwegen en compromissen. En toch klinkt alles zo. Er moet dus iets aan de hand zijn met u ….
Ik matig mij aan te weten wat er aan schort. U bent te druk. Als je teveel weet, raak je in de war. Als je teveel doet ook. Ik adviseer u dan ook: ga er eens een jaar of twee tussenuit. Een ‘sabbatical period' doet wonderen. Het stimuleert de creativiteit, het hoofd raakt leeg, nieuwe wegen en kansen kunnen weer worden waargenomen. Een tweede advies: maak keuzes want u wilt en doet teveel. U wilt producer, muzikant, componist en met ‘Deadwing' zelfs scenarioschrijver van films zijn. Niet alleen in PT maar ook binnen No-Man, Incredibly Expanding Mindfuck, Bass Communion, Blackfield en wat al niet meer. U droogt sneller dan nodig op. Uw houdbaarheidsdatum komt daarmee met rasse schreden in het zicht. Een laatste advies dat daarmee samenhangt: delegeer en vertrouw op uw prima bandleden. Hoewel u gast Adrian Belew een aantal passages op gitaar heeft laten overnemen, heeft u er op ‘Deadwing' vreemd genoeg zelfs voor gekozen om bas te spelen op vier van de negen tracks! Terwijl u de uitstekende Colin Edwin in de gelederen heeft. Ergo: maak keuzes en trek eens door de wereld. Een paar maanden Rottumerplaat doet wonderen of ga zoals Paul Cook van IQ een jaar of wat de Schotse Hooglanden in. U zult uw werkelijke kwaliteiten weer ontdekken en u gaat weer genieten. En dientengevolge de luisteraar ook.Hoogachtend,
Bezetting:
H. ‘JoJo' de V. (04-2005)
Steven Wilson - vocals, guitars, piano, keyboards, hammered dulcimer, bass guitar
Richard Barbieri - keyboards, synthesizers
Colin Edwin - bass guitars
Gavin Harrison - drums, percussion
Gasten:
Adrian Belew - sologuitar track 1 en 4
Micheal Ákerfeldt - harmony vocals, 2e sologuitar track 5
Roadrunner porcupinetree 2007 50:08
Recensent: OProg Waardering: Bij het beluisteren van de nieuwe Porcupine Tree, een band die geen introductie meer behoeft, valt des te meer op wat een grote verschillen er eigenlijk zijn met het materiaal dat Steve Wilson schrijft voor zijn verschillende projecten. De nummers op dit album zouden bijvoorbeeld niet passen op het onlangs verschenen tweede album van Blackfield, het album waarop Wilson wederom de samenwerking aanging met Aviv Geffen. 'Fear of a Blank Planet' is het eerste album dat op Roadrunner is verschenen. Toen de band ooit bij Delirium vertrok om het geluk te beproeven bij het 'major' label Atlantic, bestond bij sommigen de vrees dat de band concessies zou doen aan haar muziek om het aantrekkelijker te maken voor een groter publiek. Dit muziek bleef echter voor het grote publiek ontoegankelijk en ook de overstap naar Roadrunner heeft hier niets aan weten te veranderen.
Zoals de hoes al doet vermoeden is 'Fear of a Blank Planet' een conceptalbum. De nummers zijn geschreven vanuit het perspectief van een kind, dat opgroeit te midden van alle moderne vormen van vermaak zoals televisie, internet, MP3-spelers, computergames en zelfs drugs op doktersadvies. Daarnaast is, passend voor de manier waarop mensen uit de prog kijken naar een groot deel van de TMF/MTV-cultuur, ook de wijze waarop de huidige generatie naar muziek luistert een thema. Hierbij telt niet alleen de lage waarde die men toekent aan muziek. Ook het aanschaffen ervan in de vorm van downloads krijgt een plaats. Daar waar er op de vorige twee albums nog redelijk wat invloeden te horen waren van Opeth, opgedaan tijdens het produceren van hun albums door Steve Wilson, zijn die nu grotendeels verdwenen. Toch ligt 'Fear of a Blank Planet' in dezelfde lijn als de twee voorgaande albums. De harde stukken zijn er nog steeds, maar ook zijn er experimentelere passages te horen die weer teruggrijpen naar het oudere werk. Mijn absolute hoogtepunten zijn 'My Ashes', een nummer dat bij mij het gevoel van 'Lazarus' van het vorige album ‘Deadwing’ oproept, en 'Anesthetize'. Dit laatste is met bijna achttien minuten het langste nummer van het nieuwe album. Het is dan ook een mix van stijlen. Het begin grijpt naar mijn idee terug naar 'The Sky Moves Sideways', terwijl er een middenstuk inzit dat doet denken aan het I.E.M. project van Steve Wilson, waarin hij zijn variant van het genre ambient laat horen. Het harde laatste deel bevat een geweldige, stevige gitaarsolo van Alex Lifeson van Rush dat precies toevoegt wat het album op dat moment nodig heeft. Het nummer is een soort muzikale tijdreis langs alle facetten die de band te bieden heeft. Om eerlijk te zijn zijn er verder geen verrassingen op het album. Dat wil zeggen dat het album de constante kwaliteit biedt die van te voren verwacht werd. De overige vier nummers laten de wat modernere kant van Porcupine Tree horen en stellen me zeker niet teleur. Een belangrijke rol is er ook voor Gavin Harrison die werkelijk geweldig drumwerk laat horen.
Er zullen wel weer mensen zijn die mijmeren dat de muziek niet meer zo goed is als het vroeger was, in de tijd van ‘Signify'. De band is nou eenmaal volwassener geworden en heeft zijn eigen richting gekozen. Het geluid is wat ruwer en steviger en de groep heeft nu niet meer zoveel invloeden van Pink Floyd. Terecht, want een band moet zich nu eenmaal ontwikkelen en niet telkens hetzelfde kunstje uithalen. Hier is Porcupine Tree wederom in geslaagd en het eindresultaat zal in menig jaarlijst hoge ogen gooien. Voor de snelle koper is er overigens een fraaie gelimiteerde editie uitgekomen met naast het reguliere album ook nog eens de muziek op dvd in 5.1 geluid. Zelfs voor wie die niet kan afspelen is het een interessante uitgave door de mooie verpakking en het veertig pagina’s tellend boekje.OProg (5-2007)
Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitar, piano
Richard Barbieri - keyboards, synthesizers
Colin Edwin - bass guitar
Gavin Harrison - drums & percussion
met:
Alex Lifeson - guitar solo (3)
Robert Fripp - soundscapes (5)
John Wesley - backing vocals
Dat Steven Wilson zich niet lekker voelt bij het stempel progressieve muziek is bekend. Zijn fans uit die hoek daagt hij graag uit en er zijn er die moeite hebben zijn muzikale koers te volgen. Zijn laatste cd ‘Fear of a Blank Planet’ was er ook zo één. Dus geen ode aan het verleden, de blik vooruit. Maar handel blijft handel, de Porcupine Tree fans zijn in de loop der jaren o.a. een hele trits heruitgaven rijker geworden en de stroom gaat onverminderd verder. Zo is er nu een e.p., ‘Nil Recurring’, verschenen met restmateriaal van het laatste album. Aanvankelijk was dit alleen via de bandsite en bij optredens verkrijgbaar. Met een speelduur van ongeveer dertig minuten worden vier nummers afgewerkt. Op de Japanse uitgave zelfs vijf, maar het extra nummer is een remix van de openingstrack van 'Fear of a Blank Planet'. Bijzonder is dat Robert Fripp solo-gitaar speelt op het titelnummer.
Als geheel brengt de cd een heel boeiend en consistent stukje muziek in het verlengde van het laatste album. Het gevoel blijft wel: had dit niet gewoon bij ‘Fear of a Blank Planet’ gezet kunnen worden, desnoods als bonus-cd van de speciale uitgave. Maar de portemonnee kan wat PT betreft nu even dicht, Wilson wil het rustiger aan gaan doen en tijd maken voor een gezin. Jaja….
De discografie van Porcupine Tree wordt volledig uitgemolken. Er was al heel veel oud materiaal opnieuw uitgebracht. Er verschijnen van de latere albums dubbel-cd’s die naast een nieuwe mix tevens 5.1 “surround” versies bevatten. De mini-cd ‘Nil ‘Recurring’ met restmateriaal van het laatste album ‘Fear of a Blank Planet’ ligt nog vers in de schappen. Nu is er weer een volgend mini-werkje. Dit keer akoestische versies van totaal ruim een half uur van acht bekende PT songs, zoals ‘The Sky Moves Sideways’, ‘Even Less’, ‘Stars Die’, ‘Waiting’ en ‘Lazarus’. De veilige weg dus. Het is de registratie van een “In Store” concert in een platenzaak in Orlando (VS) voor zo’n twee honderd mensen. Steve Wilson zingt en speelt alleen met zijn live-gitarist John Wesley - veel ruimte was er niet - dus de uitvoeringen zijn “Naked” met enkel gitaarspel. Het publiek vindt het allemaal fantastisch en ook de verstokte fan of verzamelaar van PT-uitgaven zal deze “midprice” digipack zeker waarderen. Zij die niet bekend zijn met Porcupine Tree kunnen beter met ander werk van de band aan de slag gaan.
Discografie (beperkte selectie):
In de serie DTS Surround Music is ‘Deadwing’ als 5.1 mix uitgebracht. Terugkijkend is dit album uit 2005 een sleutelalbum in de discografie van Porcupine Tree. Het betekende een uiterst progressieve wending die destijds niet door iedereen begrepen werd. Duidelijk was dat de band op dat moment een niveau had bereikt waarop een verdere ontwikkeling om een noodzakelijke verbreding vroeg om zodoende niet in de bekende herhalingen te vervallen. Het heeft de groep geen windeieren gelegd en men is vanaf dat moment onverdroten voortgegaan zich te manifesteren als een band voor een breder publiek, zonder zich te vervreemden van hun artistieke basis. Voor hen die ‘Deadwing’ reeds bezitten, deze dvd biedt, naast het prachtige “surround” geluid en wat video’s, drie bonusnummers. Twee instrumentale en het nummer ‘Half-light’ met zang. Vooral dat laatste is schitterend. Ze hadden eigenlijk gewoon op de originele eerste uitgave moeten staan. Porcupine Tree is berucht om de “Special Editions” die vervolgens in een te beperkte oplage verschijnen, maar dit heeft veel meerwaarde en het maakt de aanschaf, zeker met de aantrekkelijke wisselkoers van het pond op dit moment, aan te bevelen.
Roadrunner porcupine tree 2009 55:15 & 20:43 Recensent: JProg Waardering: Het tiende studio album van Porcupine Tree, de vele heruitgaven en “limited editions” niet meegerekend, is het conceptalbum ‘The Incident’ geworden. Veertien losse nummers die tot zowel wat betreft muziek als tekst tot een samenhangend geheel van vijfenvijftig minuten zijn gesmeed. Het thema is de wijze waarop allerlei gebeurtenissen door de verschillende media in de publiciteit gebracht worden versus de beleving ervan door Steven Wilson zelf. Want hij is - uiteraard bijna - de aangever van dit bandconcept.
Het resultaat is met een enkele luisterbeurt niet te doorgronden. Allerlei stijlen lopen door elkaar waarbij rustige en duistere momenten afgewisseld worden door energieke extremen. Het hart - en hoogtepunt - van het album is de ruim elf minuten durende song ‘Time Flies’. Daarin worden alle details uitgesponnen tot een boeiende en pakkend meesterwerk waarin zijn Pink Floyd beïnvloeding - 'Animals?' - onmiskenbaar boven komt. ‘The Incident’ kent minder commercieel getinte rockmuziek dan ‘Fear of a Blank Planet’ en zeker als ‘Deadwing’. Pakkende poppy melodieën zijn nauwelijks aanwezig. De stemming is overwegend donker en treurig, maar het heeft ook lichtere momenten, alles in de vertrouwde stijl van Porcupine Tree. Het is goed beschouwd een weinig commercieel album dat in aanvang zelfs niet erg toegankelijk is. Maar zoiets tekent artiesten die zich muzikaal ontwikkelen en dat is met Porcupine Tree nog altijd het geval. Zijn contract destijds met Lava Records, onderdeel van het grote Atlantic, heeft de band bredere bekendheid gebracht. Het huidige contract met Roadrunner zal dat niet minder doen worden. Samen met grof weg Dream Theater, Opeth, Radiohead, The Mars Volta en Arjen Lucassen behoort Porcupine Tree bij de weinige progressieve artiesten die ook buiten de media van dat kleine wereldje opvallen en waardering vinden.
‘The Incident’ wordt uitgebracht met een bonus cd waarop vier nummers staan die niet bij het concept van het album pasten. Het zijn duidelijk losse nummers, maar de hoge standaard zoals gewend hebben ze zonder twijfel. Het vormt een smakelijk toetje van twintig minuten.
Voor de audiofiele fan is de deluxe edition aan te bevelen. Daarin zit naast een tweetal fraaie fotoboeken ook een dvd met het album in 5.1 gemixt. Voor de ultieme beleving.
JProg (09-2009)Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitar, piano
Richard Barbieri - keyboards, synthesizers
Colin Edwin - bass guitar
Gavin Harrison - drums & percussion
On the Sunday of Life..... (1991)
Voyage 34 (1992)
Voyage 34 : Remixes (1993)
Up the Downstair (1993)
Staircase Infinities (1994)
Yellow Hedgerow Dreamscape (1994)
The Sky Moves Sideways (1995)
Signify (1996)
Coma Divine Live (1997)
Stupid Dream (1999)
Lightbulb Sun (2000)
Voyage 34 - The Complete Trip (2000)
Recordings (2001)
Stars Die: The Delerium Years 1991 -1997 (2002)
In Absentia (2002)
Deadwing (2005)
Fear of a Blank Planet (2007)
Nil Recurring (2007)
We Lost the Skyline (2008)
The Incident (2009)
More P
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
