osiband.com 2006 48:10
Recensent: OProg Waardering: Het was 1998 toen ik ineens met een album in mijn handen stond dat de naam ‘Liquid Tension Experiment' had. Het was een project rond het duo Petrucci/Portnoy, u waarschijnlijk wel bekend van Dream Theater. Samen met Tony Levin en Jordan Rudess, die op dat moment nog geen lid was het droomtheater, experimenteerden ze twee albums vol. Het resultaat van hun muzikale reis was van begin tot eind een succes en de twee albums zijn nog steeds ‘veeldraaiers'. Voor mijn gevoel werd met Liquid Tension het startsein gegeven voor een hele reeks gelegenheidsbands. Deze groepen brachten hun materiaal meestal uit op de labels Magna Carta en InsideOut, hadden vaak (ex)Dream Theater leden, waren veelal instrumentaal en vaak bleef het bij één of twee albums. De vraag is dan wat de reden moet zijn om het zoveelste album dat volgens deze wijze gemaakt is te kopen. Is OSI weer wat anders of meer van hetzelfde?
Wat mij betreft is ‘Free' een sterk album geworden dat zich redelijk weet te onderscheiden van al het andere. Het titelloze vorige album is nooit een album geweest dat aan de lopende band in de speler lag maar toch een groter succes qua luisterbeurten dan veel andere projecten. ‘Free' is een logisch vervolg op het eerste album hoewel ik het idee heb dat er tijdens het maken meer samenwerking is geweest dan op het debuut. We horen weer een mix van wat hardere stukken die aan de laatste albums van Fates Waring doen denken. Dit gemixt met de melancholie van Kevin Moore zoals ook te horen op de albums van zijn eigen band Chroma Key. De hardere passages hebben een heel hoog Liquid Tension gehalte en missen soms een eigen gezicht. De welkome afwisseling die op de eerste schijf twaalf minuten duurde, doelend op de aanwezigheid van Steve Wilson als zanger, ontbreekt hier en dat is een gemis. De stem van Moore gaat na verloop van tijd wel een beetje vervelen. Sean Malone heeft de bas voor dit album overgedragen aan Joey Vera en de stukken waarop deze te horen is zijn allemaal wat steviger. Hij draait er als het ware minder omheen en speelt harder. Mike Portnoy is zoals altijd in topvorm en is en blijft geweldig!
Wat is dan de slotconclusie bij een album als ‘Free'? Dat het zeker een goed album is met een aantal zeer sterke passages. Ondanks dit maakt het niet de indruk die het als eerste genoemde Liquid Tension Experiment wel maakte. Misschien een flauwe vergelijking aangezien die band toch anders van opzet en idee was maar wel iets waar ik, zoals ik al zei, dit soort projecten mee vergelijk. Het is echter wel een goed werkstuk dat een selecte groep liefhebbers zal kunnen bekoren. Ik kom zelf qua normering tussen de drie en vier OJE's. Ik rond het op dit moment af naar boven, als aan het einde van het jaar blijkt dat het een album is dat niet ondersneeuwde tussen ander geweld dan is het een juiste keuze geweest. Als echter blijkt dat dit niet het geval was dan had het toch op drie OJE's moeten blijven. Tijd zal het leren.OProg (4-2006)
Bezetting:
Jim Matheos - guitars, keyboards and programming
Kevin Moore - vocals, keyboards and programming
met:
Mike Portnoy - drums
Joey Vera - bass on 'Sure You Will', 'Free', 'All Gone Now', 'Bigger Wave' & 'Kicking'
osiband.com 2009 47:21
Recensent: OProg Waardering: Het is alweer een jaar of vijf geleden dat er voor het eerst melding werd gemaakt van alweer een heuse progressieve supergroep. Heel kort samengevat hoe OSI op gang kwam: Fates Warning gitarist Jim Matheos was bezig met een soloproject en vroeg Mike Portnoy (Dream Theater) als drummer. Samen gingen ze aan de slag en het idee ontstond om Steven Wilson (Porcupine Tree) te vragen als zanger. Laatstgenoemde was niet geheel content met de stijl van de band maar zijn bijdrage was uiteindelijk toch te horen in het nummer ‘shutDOWN’. Matheos vroeg Kevin Moore (ex-Dream Theater, Chroma Key) die steeds meer invloed op het project kreeg en tot slot kwam Sean Malone (Gordian Knot) op bas en stick de gelederen versterken.
We schrijven inmiddels 2009 en OSI bleek meer dan een eenmalig project te zijn. Mike Portnoy gaf al na het eerste album aan niet content te zijn met het eindresultaat en zei ermee te stoppen. Vervolgens drumde hij toch als gast op ‘Free’ en inmiddels is Gavin Harisson de nieuwe slagwerker, die blijkbaar nog tijd over heeft naast Porcupine Tree en King Crimson. Malone maakte na het debuut ook geen deel meer uit van de groep en werd vervangen door Joey Vera (ook Fates Warning) waarna men besloot dat Matheos zelf ook best kon kon bassen. Tot slot nog het vocale deel van de muziek. Nadat Wilson geen deel uit wilde maken van OSI kwam Daniel Gildenlöw (Pain of Salvation) in beeld. Moore was echter al zo ver met het toevoegen van zijn eigen zang dat de heren besloten dat dit het stemgeluid van de band zou worden.
Als ik kijk wat de status van de twee OSI albums is die ik in de kast heb staan kom ik tot de volgende conclusie: Het debuut pak ik, zeker het afgelopen jaar, nog wel eens uit het schap en dat blijft ook wel aardig hangen. De afwisseling, de sterke opening en Steven Wilson in het midden van het album doen de cd goed. Het tweede album heeft echter niet al te lang na verschijnen permanente kost en inwoning gevonden in de kast. Toen ik het in het kader van het verschijnen van ‘Blood’ hem weer terugluisterde moest ik concluderen dat het best goed in elkaar zit. Toch heb ik een beetje hetzelfde probleem met het album als bijvoorbeeld met ‘Chroma Key’, het is op de lange termijn allemaal veel van hetzelfde en de lijzige zang van Kevin Moore gaat op den duur ook vervelen. Daarnaast weet het album me muzikaal niet echt te raken, ondanks zonder meer goede fragmenten.
Met dit gevoel van twijfel heb ik nu al een paar weken ‘Blood’ in de speler zitten. Het is een album geworden dat goed aansluit bij de vorige twee. De toon is vrij snel gezet met een rustig intro dat Mattheos overrompelt met een stevige solo die niet had misstaan op een album van Fates Warning. Als de storm gaat liggen komt de sfeervolle, doch ietwat eentonige zang van Moore op. Wat al snel opvalt is het sterke drumwerk. Robert Fripp heeft hem niet voor niets naar King Crimson gehaald. Over het geheel is de muziek sterk, doch wederom wat eentonig. Zou de explosiviteit op het einde zitten waar Mikael Åkerfeldt (Opeth) de zang verzorgt? Helaas, ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens de eerste keer luisteren bezig was met andere zaken en het album plots af was gelopen. Hoe had ik Åkerfeldt kunnen missen?
Bij het terugluisteren blijkt zijn stem op het album qua sfeer aardig naar die van Moore te gaan. Hij weet niet echt een stempel op het nummer te drukken, zoals Steven Wilson dat toch eerder wel deed. Wat een geweldige zanger Opeth ook heeft, hij is met muziek zoals bijvoorbeeld zijn eigen band maakt toch een stuk sterker. Wilson weet er meteen wel uit te springen met zijn sterke, heldere, Britse stemgeluid.
Nu zijn we drie jaar verder en heb ik weer een OSI voor me liggen. Wederom vraag ik me af of het wel echt een werk is voor de lange termijn, zoals achteraf de eerste cd dat veel meer was dan de tweede. Ik twijfel of het wel echt een album is geworden dat zich sterk weet te onderscheiden van de ‘massa’.OProg (5-2009)
Bezetting:
Kevin Moore - vocals, keyboards
Jim Matheos - guitar, bass
met:
Gavin Harrison - drums
Mikael Åkerfeldt - vocals on "Stockholm"Discografie:
O.S.I. (2003)
Free (2006)
Blood (2009)
More O
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
OSI 
