Reviews Alan Morse

Alan Morse - 4 O’clock & Hysterica
Label:
Site:	spocksbeard
Jaar:	2007
Duur:	64:00
Recensent:	JProg
Waardering:

Ik heb lang uitgekeken naar een soloalbum van Alan Morse. Een gitarist die met zijn spel bij Spock's Beard mij vaak de oren doet spitsen. Iemand die solo’s “From the Top” kan spelen en daar zijn er niet veel van. Ik was enigszins teleurgesteld toen ik zag dat op deze Alan Morse-cd met als titel ‘4 O’clock & Hysterica’ het voltallige Spock's Beard van de partij is. Zelfs broer Neal doet mee. Daarnaast zijn er nog wat gastmuzikanten, waaronder violist Jerry Goodman (Mahavishnu), zodat er eigenlijk met twee bands gewerkt wordt maar toch….Wat kan hij dan nu kwijt wat voor hem eerder bij SB niet mogelijk was?
Met het nummer ‘Cold Fusion’ valt Morse direct met de deur in huis. Uiteraard vet door gitaar gedomineerd worden wervelende songs neergezet vol jazz- en fusioninvloeden. Compositorisch zijn de eerste drie songs niet altijd boeiend maar technisch begaafd en zonder opsmuk, haast improviserend gespeeld waarbij zijn bandmaatjes volop ruimte krijgen. Het eerste deel van het album is zeker niet het interessantste deel van de cd. Dat begint pas met track vier, ‘R Bluz’, een heerlijk bluesrock nummer met o.a. die typisch Nick D’Virgillio groove als drumbegeleiding. Alan kan zich hier als solist geheel uitleven, iets wat bij Spock’s Beard in die mate inderdaad niet kan. Super dus en dit niveau blijft met het geweldig mooie ‘First Funk’, waar Morse bijna de evenknie van gitaargod Joe Satriani blijkt te zijn en het speelveld volledig inneemt. Gedreven gaat het verder met ‘Dschungel Cruz’ waarna de hardrock wordt verkend met ’The Rite of Left’ waarin een opzwepend thema de toon zet. Via het lekkere gitaarnummer ‘Chroma’ komen we bij een nieuw hoogtepunt, ‘Spanish Steppes’, waarin de mandoline en akoestische gitaar fraaie accenten geven. Een uitstekend opgebouwd en boeiend gespeelde nummer. Het kan niet op, want de balad ‘Track 3’ is wederom een topper door de slepende gitaarsolo’s. Op ‘Major Buzz’ gaat men een stevigere kant op waarbij het goed gestructureerd en aangenaam virtuoos blijft. Afgesloten wordt met een onvervalste countrysong ‘Home’ doorspekt met piano en gitaar. Een gevoelige afsluiter maar het vuurwerk is op.
De cd kent een wat saaie start maar wordt gaande weg een uiterst sterk geheel. Een uitstekend album van een man die gewoon een geweldige gitarist is. En wat betreft de bandkeuze: Alan Morse had de intentie met andere muzikanten dan zijn SB-maatjes solo te gaan, dat is dus maar gedeeltelijk gelukt. Echter, hij had veel songs al met SB gespeeld en dat beviel uitstekend. Waarom dan ook niet, het is in ieder geval absoluut geen Spock's Beard album geworden.

JProg (4-2007)

Bezetting:
Alan Morse - guitar
Eric Darken - percussion
Nick D’Virgilio - drums
Jerry Goodman - violine
Gary Lunn - bass
Dave Meros - bass
Neal Morse - keyboards, acoustic guitar, mandolin
Ryo Okumoto - keyboards
Scott Williamson - drums

Discografie:
4 O’clock & Hysterica (2007)

More M