Neal Morse
Iedereen die deze site leest zal Neal Morse kennen. Na zijn vertrek bij Spock's Beard maakte hij het geweldige 'Testimony'. Dit was een dubbelalbum en nu, ongeveer een jaar later, is de opvolger alweer uit. Voor mijn gevoel is het vorige album, ondanks de vele draaibeurten, nog redelijk vers en komt 'One' wel heel erg snel. Maar wat is snel als een band of persoon wederom een geweldig album weet te maken. Als dat lukt tenminste, want dit werkstuk haalt wat mij betreft niet het hoge niveau van zijn voorganger.
Er valt over te twisten of de vorige dubbelaar echt iets nieuws wist toe te voegen aan het materiaal dat Morse tot op dat moment op de markt had gebracht. Natuurlijk was het nergens vernieuwend, maar het album wist wel, misschien doordat het voor de maker een enorm emotioneel werkstuk was, bij heel veel mensen de juiste snaar te raken. Toen ik bij het concert in Tilburg was vroeg ik me eigenlijk al af of hij het zou kunnen overtreffen. Na een behoorlijk aantal draaibeurten moet ik concluderen dat dit niet gelukt is. Het probleem met 'One' zit hem nog geeneens in de kwaliteit van het album, want het is allemaal prima in orde met ook nog eens een geweldige productie. Het euvel is meer dat ik het idee heb de gehele inhoud van de cd al eerder op andere albums te hebben gehoord.
Het eerste nummer, genaamd 'The Creation', is tevens het eerste epic. Het nummer begint als een klassiek stuk met viool waarna het zich ontpopt als een mengsel van Spock's Beard met progmetal elementen. Wat mij betreft één van de beste nummers van het album, ondanks dat ik bepaalde loopjes herken van met name 'Testimony'. Opvallend zijn de stukken piano en cello en uitstekend is het gitaarwerk. Na een kort poppy nummer stuit de luisteraar op 'Author of Confusion'. Een stuk dat doet denken aan Gentle Giant met wederom progmetal invloeden. Fraai is de gitaar in combinatie met hammond aan het begin. Jammer is voor mij persoonlijk de meerstemmige passage in het eerste deel van het nummer. Ik kreeg een beetje een 'niet weer' gevoel. Het tweede epic, 'The Seperated Man', neemt de luisteraar terug naar de eerste twee albums van Spock's Beard. 'Cradle to Grave' is een ballad met als tweede zanger de gospelartiest Phil Keagy. Juist zijn stem tilt het nummer naar een hoger plan. 'Help me / The Spirit and the Flesh', is een zeer ritmisch nummer met prima gitaar. 'Father Of Forgiveness ' is typisch Morse en het laatste nummer, 'Reunion', is vreemd door het eerste deel. Hier is veel sax en trompet te horen waarna het overgaat in bekender geluid.
Het album is dus in feite prima. Ik kan ook geen echte kritiek geven op de nummers, het is allemaal kwaliteit. Nergens zit er een misstap in die afgestraft kan worden. Overal klinkt het goed, maar toch mis ik iets. Een bepaald gevoel dat ik op bijvoorbeeld 'Testimony' wel had. Desalniettemin zullen veel liefhebbers van de heer Morse dit een erg goed album vinden en zal het bij menig progliefhebber veel in de speler zitten. Mits de mega-geestelijke teksten van 'Father Morse' geen probleem zijn natuurlijk. Ik stoor me er zelf overigens niet echt aan en wat mij betreft is er al genoeg over geschreven.
Ook is er overigens nog een editie met een bonus-cd. Daarop een paar restjes en covers van onder andere 'Where the Streets Have no Name' van U2 en 'What is Life?' van George Harisson. En echt waar, die bonus-cd is een hele leuke toevoeging.OProg (11-2004)
Bezetting:
Neal Morse - almost everything, except:
Mike Portnoy - drums
Randy George - bass
nealmorse 2005 56:32
Recensent: JProg Waardering:
Moet muziek gaan over drank, drugs en sex of over de Heer en Jezus? In artikelen en interviews wordt dit regelmatig zo zwart/wit aan de orde gesteld, niet alleen in progressieve muziekscène. Sinds Neal Morse het licht gezien heeft, is door hem nadrukkelijk voor het laatste gekozen. Dat daar niet iedere liefhebber van de progressieve muziek gelukkig mee is zal duidelijk zijn. Moeten wij album na album overspoeld worden met de Heer? Daar lijkt het wel op met dit, sinds het door Mr Morse verlaten van Spock’s Beard, derde soloalbum.
Het nieuwe werkstuk van Neal Morse heeft de titel ‘?’ - Question - gekregen omdat er lange tijd een enigszins mysterieuze sfeer hing wie er nu aan zijn nieuwe project zou meewerken. Het is een conceptalbum geworden met als onderwerp: goddelijke mysteries en aanverwante zaken. De ongelovigen onder ons, en ik behoor daarbij, zouden nu direct af moeten haken, maar het muzikale aspect van de musicus Morse blijft trekken. Daarnaast heeft hij zich, naast zijn vaste ritmesectie Randy George en Mike Portnoy, door een rijtje gasten laten omringen dat de aantrekkingskracht van deze cd alleen maar vergroot. Steve Hackett, Alan Morse, Mark Leninger en Jordan Rudess naast de haast onvermijdelijke Roine Stolt zijn o.a. van de partij. Ik mag aannemen dat ze niet op zijn preken afgekomen zijn maar dit uit waardering voor de muziekmaker Morse doen.
Een vakman met geniale muzikale ingevingen is Neal Morse, dat bewijst deze cd ‘?’ opnieuw. De twaalf nummers op het album zijn tot één geheel gesmeed. De start met ‘The Temple Of The Living God’, daar gaan we weer, is muzikaaltechnisch hoogstaand. Symfonisch, dynamisch, bombastisch, het knalt er uit met spetterende toetsenmomenten en scheurende gitaren, geweldig door Portnoy aan de lijn gehouden. De overgangen naar de verschillende songs gaan ongemerkt en vlekkeloos waarbij invloeden van Gentle Giant, Yes, Genesis en The Beatles, zoals eveneens in zijn SB-tijd, aanwezig zijn. Het volgende ‘Another World’ heeft, naast indrukwekkend keyboardspel en een mooi refrein, een pracht gitaarloop, van Stolt denk ik. ‘The Outsider’ is een korte ingetogen ontboezeming, zeer fraai begeleid, waarna met 'Sweet Elation’ met grote klasse de versnelling wordt gezocht overgaand in het langere 'In The Fire’. En die vaart blijft er het hele album goed in met rustpunten op de juiste ogenblikken. ‘Solid as the Sun’ blijft snel in de kop hangen en biedt een muzikaal spektakel zoals je dat van dit groepje kan verwachten. Maar de ingemixte preek is een duidelijke min en voor mij een misser. ‘The Glory Of The Lord’ zou ik gauw overslaan, leve de programmeerknop, waarna het gevoelige ‘Outside Looking In’ door de tekst een twijfelgeval blijft, hoewel het een erg mooie melodielijn heeft en de toetsen en gitaar weer hoogstaand zijn. ‘Deliverance’ springt er ook positief uit en biedt het compositorische vernuft waar Morse bekend om is. En waar blijft vriend Hackett nu? Als ik het goed heb verschijnt hij dominant op ‘12’ in het schitterende tweede gedeelte, het eindstuk van ‘Inside His Presence’ en in de slotsong ‘The Temple Of The Living God’. Het geeft direct voor de Hackett-fans de toevoeging die je horen wilt.
Maar toch blijft de OJE-waardering op twee steken. Voor de tekstuele boodschap, dat zal niemand verbazen, heb ik een negatieve waardering die door de muzikale krachtpatserij, want dat is het zeker, niet in die mate gecompenseerd wordt dat het tot een hoge score leidt. Het blijft voor mij, naast de goede tot uitstekende, perfect uitgevoerde muziek die Neal Morse maakt, een dissonerend gebeuren zulk soort cd’s als progressieve rock te bespreken. Het lijkt mij ook hoog tijd dat Morse het tekstueel over een andere boeg gaat gooien in plaats van ons telkens met dit Christelijke gezever te willen laten delen in zijn ervaringen. Maar ik ben daarin somber gestemd, hoewel het licht nog wel eens opnieuw bij lieden die een rigoureuze wending in hun leven maken wil doorbreken. En om de vraag “moet muziek gaan over drank, drugs en sex of over de Heer en Jezus” nog eens aan de orde te stellen, het antwoord is als het progressieve muziek betreft: geen van beiden op de manier die met die vraag bedoeld wordt.JProg (11-2005)
Bezetting:
Neal Morse - vocals, keyboards, guitars
Jordan Rudess - keyboards
Mike Portnoy - drums
Randy George - bass
Steve Hackett - guitars
Alan Morse - guitars
Roine Stolt - guitars
Mark Leninger - saxophone
nealmorse 2007 76:00
Recensent: Holand Waardering:
“Vergeet alle voorgaande albums, ik ben weer helemaal opnieuw begonnen”, aldus Neal Morse. Dit keer heeft hij gefascineerd door het leven van Maarten Luther een thema gevonden om zijn in 2003 verworven licht uit te dragen. Luther, omdat die niet alleen de waarheid achter de dogma’s van die tijd vond, maar ook de moed had die boodschap uit te dragen. Progressief was hij maar of het past bij progressieve muziek?
Morse heeft naast zijn vaste bandmaten Randy George, bas, en Mike Portnoy, drums, dit keer gitarist Paul Gilbert gestrikt. De laatste is bekend van de hard-rock band Mr Big en het Yellow Matter Custard project waaraan ook Portnoy deelnam.
Ondanks de, naar zijn zeggen, nieuwe start van Morse heeft hij nu eenmaal een manier van spelen die onlosmakelijk met hem verbonden blijft. Geen schande, want de meeste artiesten hebben dat. Maar opnieuw begonnen is hij niet. De kenmerkende stijl van eerder werk is nadrukkelijk aanwezig. Dus wervelend, soms maniakaal, toetsenwerk, balladpassages ingebouwd in de lange songs, hevig drumwerk, pompende baslijnen en meeslepende gitaren. Dit alles uitmondend in een heavy en bombastisch muzikaal theater om de goede zanger die Morse is te laten acteren.
Het album bestaat uit vier delen, ‘The Door’, ‘The Conflict’, ‘Heaven in my Heart’ en ‘The Conclusion’. Alle stukken zijn weer verdeeld in korte en langere tracks waarin Morse en zijn maten wisselend los gaan of op adem komen. De teksten moet je kunnen verdragen maar muzikaal technisch en compositorisch is het weer virtuoos. Morse heeft natuurlijk wel in Dream Theater’s Mike Portnoy een unieke drummer en met bassist Randy George een koppel dat dit allemaal bijeen kan houden. Gitarist Paul Gilbert is een welkome aanvulling op Neal Morse’s gedrevenheid op zijn toetsen. Een sterke gitarist die zowel met akoestisch als elektrisch spel van hoog niveau is.
Het probleem met de albums van Morse is vooral dat ik me van voorgaand werk niet direct karakteristieke passages kan herinneren. Morse speelt en zingt daarnaast regelmatig herhalingen van eerdere loopjes en zangkunstjes, hoewel die na diepere beluistering net weer even anders zijn. Maar daardoor wordt het wel snel een muziekbrei. Je moet het gewoon een kans geven, dan komt het wel goed. En de tekst en boodschap daarin hoeft niet het probleem te zijn. Maar of zoiets nu past bij progressieve muziek, daar blijf ik vraagtekens bij zetten.Holand (01-2007)
Bezetting:
Neal Morse - zang, keyboards, gitaar
Mike Portnoy - drums
Randy George - bas
Paul Gilbert - gitaar
Mascot Records nealmorse 2007 60:22 & 77:35 Recensent: JProg Waardering: Een live optreden van Neal Morse is op zich niet verrassend, maar wel als hij dit doet met een band die - voor mij in ieder geval - uit louter onbekenden bestaat. Geen enkele naam uit beproefde formaties van eerdere concerten of studiowerk is aanwezig. Daarnaast zijn die “onbekenden” nog vijf Nederlanders ook. Onderzoek leerde dat het vijftal ook te zien is op de ‘Sola Scriptura’ dvd waarvan een demo op de website van Neal Morse beschikbaar is. De verdere namen in het met twee pagina’s summiere cd-boekje zijn ook merendeels landgenoten zodat men zich gaat afvragen: wat is hier aan de hand? Heeft hij de Nederlandse “Bible Belt” ontdekt?
Bezetting:
Het optreden van 14-7-2006 in de ‘Columbia Club’ in Berlijn tijdens zijn Europese toer is uitgesmeerd over twee cd’s en het geheel is van een eenvoudige hoes voorzien die een samensmelting is van die van ‘?’ en ‘One’. Deze twee albums zijn over de twee schijven integraal verdeeld waarbij cd 2 nog een medley heeft met van o.a. ‘We All Need Some Light’ en ‘Open Wide the Flood Gates’.
Kritiek op de zendingsdrang van Morse hebben mijn collega’s van OJE Music en ik al eerder geuit, daar zullen we het niet opnieuw over hebben. Of het moet de constatering zijn dat vriend Morse onverdroten op deze weg voortgaat.
Maar goed, de muziek dan. Ik had daar niet een bijzonder hoge verwachting van maar Morse heeft een band om zich heen met uitstekende muzikanten, die bovendien de nummers perfect beheersen. En dat is gewoon knap maar ook een kwaliteit van Neal Morse om vaklui zo aan te kunnen sturen. Het licht doen zien zal hij zelf ongetwijfeld vinden. De nummers worden met vuur gebracht en het publiek geeft een enthousiaste respons. Waarbij ook de opnamekwaliteit top is. Alleen het nummer 'Cradle to the Grave', waarop o.a. Neal's zoontje Wil meezingt, is werkelijk tenenkrommend.
Deze dubbelaar was in aanvang alleen te koop tijdens zijn concerten, maar hij ligt nu in de virtuele en gewone winkels. Bekeerd zal je er niet van worden maar Neal Morse verbindt als geen ander muzikale uitersten uit verschillende muzikale richtingen tot opnieuw smakelijk progressieve rockmuziek. Zijn erg Amerikaanse getuigenissen worden me af en toe wel te veel - zoals op ‘Entrance’ - maar dat blijft heel persoonlijk.
JProg (02-2008)
Neal Morse - keyboards, gitaar, zang
Elisa Krijgsman - gitaar, zang
Henk Doest - keyboards
Jessica Koomen - zang, keyboards
Wilco van Esschoten - bas, zang
Collin Leijenaar - drums
Radiant Records nealmorse 2008 5uur:52min Recensent: John Waardering:
De Zoetermeerse Boerderij is opvallend vaak het podium voor dvd-opnames van prominente progressieve artiesten. Deze keer is de beurt aan Neal Morse. Hij heeft opnieuw zijn Nederlandse band om zich heen, ditmaal aangevuld met de Engelse gitarist Paul Bielatowicz. Op het repertoire heeft men integrale uitvoeringen van de twee laatste albums van Morse, ‘Question’ en ‘Sola Scriptura’. Daarnaast zijn ‘One’ en ‘Testimony’ ruim vertegenwoordigd. En - hij kon het niet laten - vijf nummers van Spock’s Beard en een Transatlantic Medley. Duidelijk is dat dit allemaal even gaat duren, de dubbel-dvd beslaat bijna zes uur. Daarbij zijn wel een uur andere concerten en bijna twee uur de tegenwoordig onvermijdelijke ‘The Making of…'.
Ondanks het altijd opvallend kleinschalige, bijna kneuterige gebeuren van concerten in de Boerderij is deze registratie een uiterst boeiend schouwspel geworden. Vanaf de eerste tonen spettert de geestdrift er vanaf en met maar liefst zes camera’s wordt het spektakel - want dat is het - zeer vakkundig weergegeven. Het geluid is verrassend alleen in stereo. Zoiets hoort toch anno 2008 een Dolby 5.1 of DTS Surround Mixing te ondergaan, de muziek van Neal Morse is daarvoor een aantrekkelijk onderwerp. Jammer dus, ondanks het redelijk goede geluid.
Een merkwaardig artiest, dat is en blijft Neal Morse. Zijn geloofsgetuigenissen zijn bekend, bij sommigen berucht, maar het is zonder discussie een rasartiest die als zanger en multi-instrumentalist virtuoze hoogstandjes uithaalt. En zijn enthousiasme werkt zichtbaar heel aanstekelijk, hij voert zijn jonge band naar grote muzikale hoogten. Nu kunnen die mannen en vrouw er wat van, maar het blijft een uitmuntende prestatie dat men alle songs zo trefzeker en vol elan neerzet. Een bijzondere vermelding verdient gitarist Paul Bielatowicz die werkelijk de sterren van de hemel speelt.
Los van alle discussie die Neal Morse gewild en ongewild door zijn songsteksten en aanverwante uitspraken en gedrag heeft opgeroepen en nog oproept is duidelijk dat zijn muzikale output nog altijd van uitzonderlijk hoog niveau is. Met deze beelden wordt een veelbelovend signaal afgegeven als aanloop naar zijn binnenkort uit te komen nieuwe album. Ik voorspel dat hij de bodem van zijn artistieke emmer nog niet bereikt heeft en niet in een herhalingsoefening zal verzanden.
John (09-2008)
Bezetting:
Neal Morse - keyboards, gitaar, zang
Paul Bielatowicz - gitaar
Henk Doest - keyboards
Jessica Koomen - zang, keyboards
Wilco van Esschoten - bas, zang
Collin Leijenaar - drums
Radiant Records nealmorse 2008 68:08 Recensent: OProg Waardering: Neal Morse, er is al veel over hem geschreven en ik ga er wel van uit dat iedereen zijn verhaal kent. Zo niet, dan verwijs ik graag terug naar eerdere stukken over hem die op deze site zijn verschenen. Laat ik eerst het gevoel over de muzikant Neal Morse neerzetten dat ik zelf heb gekregen sinds mijn review van ‘One’, overigens al weer bijna vier jaar geleden. Ik was het een beetje moe geworden om naar mijn idee zo weinig nieuwe dingen in zijn muziek te horen, een gemoed dat met terugwerkende kracht begon met ‘One’. Daarna kwamen ‘Question’ en ‘Sola Scriptura’, stuk voor stuk albums van hoge kwaliteit, maar die niet echt bleven hangen. Snel verdwenen de schijfjes in de kast en toch kocht ik tussendoor nog een keer ‘Cover to Cover’, waar ik veel plezier aan beleef ondanks dat bijna alles al op de ‘Limited Editions’ van zijn cd’s terug te vinden was. Zodoende zat ik dus niet te wachten op een ‘Nieuw Morse’. Tot er een paar weken geleden spontaan een schijfje op de mat plofte met daarin ‘Lifeline’. Het schrijven dat erbij zat zei onder andere ‘Morse unleases another progressive rock masterpiece with ‘Lifeline’. Is het meer van hetzelfde of is Morse een andere weg ingeslagen?
Het zal niemand verbazen dat Neal precies dezelfde kant op is gegaan als op eerdere albums en er is in dat opzicht dan ook niets nieuws onder de zon. Of toch? In ieder geval is het deze keer geen conceptalbum geworden zoals de vorige keren. Geen verhaal rond de Tabernakel of Maarten Luther, maar gewoon weer terug naar een aantal op zichzelf staande nummers. Tekstueel is Morse nooit ver weg van zijn rol als goddelijke zendeling en ook dit keer eert hij de Heer weer, dus in zoverre geen veranderingen. Wel moet ik zeggen aangenaam verrast te zijn door de muziek. Natuurlijk lijkt het veel op eerder werk, kennen we de typische Morse-keyboardstukken, weten we hoe Mike Portnoy dit soort werk met grote klasse aan elkaar drumt en vervult ook Randy George weer een nuttige taak op bas. Zodoende klinken de eerste minuten direct al als een stuk dat zo van zijn vorige solo-album af kan komen. Maar toch ben ik weer ouderwets enthousiast over zijn nieuwste telg. De reden is me na een behoorlijk aantal luisterbeurten nog niet geheel duidelijk, maar wat wel opvalt is dat dit album bij mij allemaal wat beter vastpakt dan de vorige drie. De laatste waarmee ik dit had was ‘Testimony’. Zodoende is het een zeer sterk album geworden in de Morse/Spock’s Beard traditie. Niet om nieuwe zieltjes mee te winnen maar zeer geschikt om oude zieltjes tevreden te stellen. Om er nog iets uit te lichten, het rustige ‘Childeren of the Chosen’ en het daarop volgende, bijna een half uur lange ‘So Many Roads’ zijn zeer sterk en voor mijn gevoel het hoogte- en zwaartepunt van het album.
Met deze cd realiseer ik me wel dat Morse echt een ware meester is in het maken van dit soort muziek en dat er weinigen zijn die wat dat betreft zulke pakkende melodieën kunnen maken die direct klinken als een feest van herkenning. Je kan het beoordelen als meer van hetzelfde maar ook als een kwaliteit op zich.OProg (9-2008)
Bezetting:
Guest musicians:
Neal Morse - keyboards, guitars, vocals
Mike Portnoy - drums
Randy George - bass
Paul Bielatowicz - 2nd guitar solo (7)
Carl Groves - background vocals (1, 2, 5 & 6)
Jonathan Willis - strings (2, 7 V)
Jim Hoke - saxophone (3 & 6 III)
Ivory Leonard and Danielle Spencer - background vocals (6)
nealmorse 2010 63:37, 78:36, 70:57 Recensent: JProg Waardering:
Het lijstje albums van Neal Morse wordt aardig lang bij OJE Music. Productief is hij maar in dit geval bedriegt de schijn. ‘So Many Roads’ is een live 3-cd met nummers van de Europese toer uit 2008. Erger nog, in dat jaar is hiervan al een dubbel dvd, ‘Sola Scriptura & Beyond‘, uitgebracht. Dus wat gaat dit nog toevoegen?
Een nauwkeurige bestudering van de tracklists van deze uitgave en die van de dvd's van 2008 leert dat er wel nummers dubbel - ‘Question Mark Medley’, ‘Testimedley’, ‘We All Need Some Light’ als de voornaamste brokken - maar dat er verder weinig overeenkomsten zijn. Daarnaast zijn deze uitvoeringen van andere optredens. ‘Sola Scriptura & Beyond ‘ is opgenomen in Zoetermeer in het voorjaar van 2008 en de Zoetermeerse opnames en die van De Reehorst in Ede zijn hier van het najaar. En alle overige live-nummers zijn van verschillende optredens in Europa waarvan niet eerder nummers zijn gebruikt. Dus het voegt wel degelijk iets toe. Het is trouwens een lappendeken, want alle locaties staan kriskras door elkaar op de cd’s. Hoorbaar is dit niet, het is vlekkeloos en zonder verschillen in opnamekwaliteit gemonteerd.
De bandbezetting is uiteraard het bekende Nederlandse viertal, echter de gitarist is niet Paul Bielatowicz maar Elisa Krijgsman. Dat Morse een band om zich heen had die een grootse prestatie neerzette is al uitgebreid besproken. Vastgesteld kan worden dat hij met zijn band niet alleen in Zoetermeer in vorm was, maar dat hij overal een hoog niveau behaalde.
Muzikale zieltjes zullen er met dit drieluik niet worden gewonnen. Het is preken voor eigen parochie. Uit een prima en uitgebreid overzicht - ruim drie en een half uur - van het kunnen van Neal Morse. En dat naast de dvd ‘Sola Scriptura & Beyond‘ gelegd kan worden voor als een beeldscherm even niet voorhanden of mogelijk is.
JProg (03-2010)
Bezetting:
Neal Morse - keyboards, gitaar, zang
Elisa Krijgsman - gitaar, zang
Henk Doest - keyboards
Jessica Koomen - zang, keyboards
Wilco van Esschoten - bas, zang
Collin Leijenaar - drums
Bandsite: nealmorse 2011 Duur: 78:24 & 36:54 Recensent: OProg Datum 09 -2011 Waardering:
Maanden, jawel, u leest het goed, maanden heb ik dit nieuwe schijfje van Neal Morse al klaar liggen om te reviewen. En eigenlijk weet ik al maanden niet zo goed wat ik er precies mee aan moet. Mijn verwachting was niet dat dit het album van het jaar zou gaan worden, maar toch wel redelijk hooggespannen. 'Testimony', dat al weer acht jaar geleden verscheen, is namelijk mijn favoriete solowerk van de beste man. Stiekem bestond misschien dan toch de hoop dat dit vervolg net zo'n verpletterende indruk zou maken als zijn eerste album na het verlaten van Spock's Beard. Een fraai vervolg, met zo nu en dan een vleugje muziek van de originele plaat, net als Dream Theater dat ooit zo goed deed met 'Metropolis 2'.
Helaas heb ik moeten concluderen dat voor mij 'Testimony 2' een behoorlijke tegenvaller is. Hoewel ik mijn best heb gedaan om het werk in me op te nemen is dat tot op heden niet echt gelukt. Het klink allemaal nogal belegen en weinig origineel. Morse moest toch al uitkijken niet te veel herhalingsoefening te doen, nu is hij toch wel een stapje te ver gegaan. Terugkomende thematjes uit het originele album raken me toch niet zoals ze dat oorspronkelijk deden. Ook een tweede cd, met daarop slechts zesendertig minuten muziek die niet bij het concept hoort, doet me eigenlijk vrij weinig. De 'epic' die het grootste deel van het schijfje vult heeft het tot op heden ook nog niet echt voor elkaar gekregen om me te boeien zoals bijvoorbeeld de lange stukken van 'Lifeline' dat wel deden. Toch is het wel weer vakmanschap en zou ik, indien dit muziek zou zijn van een onbekende band, waarschijnlijk tevreden zijn. Bij Morse vind ik dat er al zo veel beter materiaal uit is gekomen waardoor een ietwat bittere nasmaak overheerst.
Bandsite: nealmorse 2012 Duur: 61:20 Recensent: JProg Datum 10-2012 Waardering:
De vele hier reeds gepubliceerde reviews leren dat de verrassing in de muziek van Neal Morse er niet meer is en dat zijn albums herhalingsoefeningen aan het worden zijn. De verwachting was dat dit ook weer met dit ‘Momentum' het geval zou zijn. En dat is dus zo. Alle bekende Morse elementen zitten er weer in tot en met de staccato zangpartijen toe. Uiteraard een superlange song, ‘World Without End', waarin ruim een half uur alle hoeken en gaten die progressieve muziek zo graag opzoekt gezocht en gevonden worden. De band kent de vertrouwde gezichten, Portnoy, George en de gitaristen Gilbert en Adson Sodré, een nieuwe. Morse adepten kunnen weer smullen. Virtuoos als altijd en kwaliteit bovengemiddeld tot buitengewone klasse. Maar het blijft binnen de lijnen van zijn blikveld. Je zou willen dat Neal Morse die eens verbreedt. Dan wordt het ook voor wie het allemaal wel eens heeft gehoord opnieuw interessant.
Discografie:
Neal Morse (1999)
Merry Christmas From The Morse Family (2000)
It's Not Too Late (2001)
Testimony (2003)
Testimony Live - dvd (2004)
One (2004)
Question (2005)
Sola Scriptura (2007)
Question Live (2007)
Sola Scriptura & Beyond - dvd (2008)
Lifeline (2008)
So Many Roads (2010)
Testimony 2 (2011)
Momentum (2012)More M
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
