Moongarden
Mellow Records moongardenweb 2000 45:32 en 55:06
Recensent: JProg Waardering: Moongarden is begin 90 (vorige eeuw) opgericht door Cristiano Roversi en David Cremoni. Het eerste album, 'Moonsadness', had een demokarakter en werd al snel gevolgd door 'Brainstorm of Emptyness'. Dit album kan gezien worden als het "echte" begin van de band. Wijzigingen in de bandbezetting hadden ook al plaatsgevonden met nu Massimiliano Sorrentini als drummer en Ricki Tonco die de zang voor zijn rekening nam. Vooral de inbreng van de laatste gaf het "Camelesque" album een speciaal effect niet in de laatste plaats door de vele zangvariaties van Tonco waarbij hij zich door zijn eigen zangtechnische beperkingen niet liet tegenhouden.
Daarna werd het door onder andere persoonlijke problemen bijna vijf jaar stil rond Moongarden. Roversi, de drijvende kracht achter de band, besloot met vers materiaal het project een herstart te geven. Een nieuwe zanger werd gevonden met Luca Palleschi. Enige maanden later was het derde Moongarden album een feit, 'The Gates of Omega', een dubbel cd met het meest complexe en gedragen werk van de band tot nu toe.
De cd één opent met vertelster Pamale Brooks, die sfeervol de toon van het album neerzet. Ruim anderhalf uur symfonische muziek met regelmatig een dominerend mellotron, goede zang zonder Italiaanse haren, gesteund door meeslepend gitaarwerk van Cremoni en helder en vooral puur drumwerk van Sorrentini.
Het eerste hoogtepunt dient zich al snel aan met de track 'Five Years'. Gedreven zang overgaand in een magnifieke gitaarsolo die samensmelt met de piano. Topklasse en vaak een beetje kippenvel. De titelsong opent heel spannend met mysterieus zangwerk en een lekkere baspartij welke de song langzaam richting ambient trekt. Het middengedeelte duurt naar mijn mening erg lang en kent weinig ontwikkeling waarna een krachtig eind het begin weer terugroept. Een mooie song die wat te lang (zevenentwintig minuten) is geworden. Pamale sluit met 'Moonsong' het eerste deel passend af.
De tweede cd kent weer een prachtige start met het lange Home sweet Home vol "seventies" elementen waarbij de goede zang weer opvalt en instrumentaal mooie momenten worden geboden. Ander hoogtepunt, 'Stars and Tears', dat schitterende analoge synthesizers bevat en bolstaat van mellotron en orgel. Een snellere 'Moonsong', nu met een 'Conclusion' sluit het album af.
'The Gates of Omega' is een schitterend werkstuk geworden welke bij mij al vele draaibeurten heeft gekend en de bestendigheid in de tijd inmiddels heeft bewezen. Misschien zou het materiaal met wat knipwerk ook op één cd hebben gepast, maar dan zou de liefhebber ook weer veel sfeer hebben gemist. En door het op twee cd's elk met een te hanteren lengte uit te brengen is het wel toegankelijk geworden.
Het drumwerk is in een aparte studio opgenomen en bij de eerste luisterbeurten vond ik het wat los in het geluidsspectrum staan. Dit is mij wel minder gaan opvallen en past anderszins ook goed bij de open en heldere productie.
Moongarden schijnt met dezelfde bezetting aan een vierde album, 'Round Midnight', te werken. Ditmaal bij Galileo Records. Ik kijk er naar uit.JProg (2003).
Bezetting:
Cristiano Roversi - Stick, Keyboards, Bass
David Cremoni - Guitar
Luca Palleschi - Voice
Max Sorrentini - Drums
Galileo Records moongardenweb 2004 52:31
Recensent: OProg Waardering: Ik ontdekte Moongarden ten tijde van hun 2e album 'Brainstorm Of Emptyness', een werkstuk dat qua geluid nog veel weg had van Genesis en Camel. Deze twee bands zijn immers van grote betekenis voor toetsenist/bassist Cristiano Roversi, die op dit album nog nagenoeg alle muziek componeerde. Door zijn afwisselende, sterke composities en toenmalige zanger Ricardo Tonco wist Moongarden indruk te maken. Groot was de verrassing dan ook toen ik in 2000 de dubbel-cd 'The Gates Of Omega' voor het eerst luisterde. Er was inmiddels een nieuwe zanger, Luca Palleschi, die zeker niet onder deed voor zijn voorganger, maar ook de muziek was anders geworden. Rustiger, ontspannender met schitterende lang uitgesponnen gitaar- en keyboardsoli en uitgebreide, instrumentale, haast ambient achtige stukken. Het was dan ook de vraag of de band 'The Gates Of Omega' zou kunnen overtreffen.
Om eerlijk te zijn was ik bij de eerste keer luisteren nogal verrast over het contrast met de vorige schijf. In tegenstelling tot wat te horen was op 'The Gates of Omega' zijn de nummers op 'Round Midnight' heel erg songmatig en direct. Geen lange instrumentale stukken maar relatief korte nummers met pakkende thema's en melodielijnen. De band komt zeer sterk uit de startblokken met het titelnummer dat één van de hoogtepunten van dit album is. Het Moongarden-geluid is meteen te horen met zijn warme basklanken en zweverige keyboards. Qua muziek doet met name het begin van het album bij vlagen aan Depeche Mode denken. Ook Luca Palleschi laat horen wat hij waard is. Wat een geweldige zanger is het toch met zijn warme stem vol emotie en het accentloze Engels. Na het afwisselende eerste stuk van dit nummer laat gitarist David Cremoni ook nog eens een geweldige solo horen. Zo is het hele album eigenlijk één groot hoogtepunt, met een speciale vermelding voor track vier, 'Lucifero'. Een schitterend begin met slechts toetsen en emotionele zang waarna een prachtig instrumentaal stuk begint met mellotron en gitaar. Ook is er voldoende afwisseling, wat te denken van 'Learning to live Under the Ground', dat uptempo is met stevig gitaarwerk. Dit nummer zou wel onder de noemer 'progmetal' kunnen vallen. Tot slot wil ik ook 'Nightmare Concrete' speciaal vermelden, een song met een vrij rustig begin met piano en acoustisch gitaar. Met name het 2e deel is geweldig, waarin langzaam een zweverige keyboard-solo op gang komt in de Genesis stijl. Wat een heerlijk stuk!
Over dit album kunnen wel eigenlijk kort zijn, dit is één van de hoogtepunten van 2004! Toch wil ik nog een kritische noot plaatsen. Het drumwerk klinkt met name in het begin van het album soms wat 'hol' en los. Ik had bij de eerste keren luisteren een beetje het idee sommige trommels niet van de beste kwaliteit zijn. Ook kwam het drumwerk soms wat geforceerd over, hoewel dat na een flink aantal luisterbuurten wel is gaan wennen en ik er inmiddels geen last meer van heb om heel eerlijk te zijn.
Dan de beoordeling waarbij, de twijfel is tussen vier en vijf OJE's. De aftrek zou hem dan in het drumwerk moeten zitten maar aan de andere kant zit dit album zo vaak in de speler, is het compositorisch zo enorm sterk en roept het zoveel emotie op dat het eigenlijk wel de hoogste waardering moet krijgen. Laten we het gewoon op vijf houden.OProg (6-2004)
Bezetting:
David Cremoni - gitaar
Luca Palleschi - zang
Cristiano Roversi - keyboards, stick, bass
Max Sorrentini - drums
Mirko Tagliasacchi - bass
Galileo Records moongardenweb 2008 71:06
Recensent: OProg Waardering: Jaren geleden nam toetsenist Christiano Roversi plaats op zijn bootje om de muzikale zee te gaan verkennen. Uiteraard kon hij niet alleen vertrekken, dus hij stelde een bemanning samen om de eerste reizen te gaan maken. Bij de groep zaten onder andere zanger Simone Baldani en de virtuoze gitarist David Cremoni, bijna twintig jaar ouder dan Roversi. Hun eerste cd, een veelbelovend begin, kreeg de naam 'Moonsadness' mee. Toen een haven aan- gedaan werd kreeg Baldani blijkbaar andere interesses en ging van boord. Als nieuwe zanger stapte Ricardo Tonco de loopplank op. Achter hem aan ook een nieuwe drummer, Massimiliano Sorrentini, een gedreven muzikant die reeds zijn sporen in de Jazz verdiend had. Het avontuur krijgt de naam 'Brainstorm Of Emptyness'. Bij de volgende bevoorrading krijgt de groep rond Roversi een belangrijke nieuwe kracht op het schip. Luca Palleschi stapt aan boord, een zeer getalenteerde en op het conservatorium geschoolde zanger. Vijf jaar zijn ze onderweg, het resultaat is te horen op 'The Gates Of Omega'. Hier haalt de band voor het eerst alles uit zichzelf, vastgelegd op twee schitterende cd's. Het hoge niveau weet men vast te houden en de band vaart in een rechte lijn het avontuur tegemoet. Ook bassist Mirko Tagliasacchi mag nog plaatsnemen op het dek, zodat Roversi zich volledig op zijn keyboards en stick toe kan leggen. De koers is gezet. Zodoende verschijnt 'Round Midnight', dat een enorme indruk achter laat. Op deze manier kan de band nog jaren vooruit en vele prachtige albums kunnen nog volgen. Het gaat echter geheel mis. De kapitein besluit van koers te veranderen. Blijkbaar tot ongenoegen van de bemanning. Roversi kent geen aarzeling en hij gooit een deel van zijn personeel van boord. Dat men genoot van de stem van Luca Palleschi laat hem koud en ook drummer Sorrentini kan het vergeten. Onduidelijk is of oudgediende David Cremoni dan nog aan boord is. Als de boot weer gaat varen is deze meestergitarist in ieder geval verdwenen. Roversi komt Simone Baldani tegen, die hierna gretig aan boord springt. Gitaristen Simone Baldini Tosi en Marco Tafelli staan dan al op het dek, laatstgenoemde overigens ook met een viool, hetgeen altijd aardig kan zijn. Tot slot neemt drummer Maurizio Di Tollo plaats op de achtersteven en men vertrekt weer. 'Songs from the lighthouse' wordt uitgebracht.
Helaas, het bootje blijkt niet mee zo soepel door de golven heen te komen. Ondanks goede ideeën lukt het Roversi niet zoals vroeger. Met 'My Darkside' zet men een goede opener neer, maar Baldani weet het niveau van zijn voorganger nergens te halen. Op 'Solaris' komt de meerstemmige zang beter tot zijn recht. Dit nummer kent ook één van de hoogtepunten van het album, de schitterende gitaarsolo van Tafelli op het einde in de stijl van Gilmour. Een zwak nummer is bijvoorbeeld 'Southampton Railroad', een nergens bij passende, zouteloze poging een simpel liedje te maken. Een poging tot het schrijven van een korter nummer komt beter tot zijn recht in 'Emotionaut' maar deze track valt weer behoorlijk uit de toon. We komen bij 'Dreamloard', dat langzaam doodbloedt in het deels instrumentale tweede deel. Jammer, want het begin met de meerstemmige zang laat veel potentie horen. Mooi is dan weer 'Sonya in Search of the Moon part five', de eerste vier delen staan op 'Brainstorm of Emptyness'. Heeft Roversi dit 's nachts geschreven toen hij in zijn eentje op het dek naar de maan zat te kijken en dacht aan vroeger? Bandleider van The Tangent, Andy Tillison, vaart even mee om gezamenlijk That Child' op te nemen, aanvankelijk voor een sampler van IO Pages.Het lijkt alsof Andy verdwaald is in de verkeerde band, ik vind zijn stem niet passen bij de muziek van Moongarden. De afsluiter van het album is 'The Lighthouse Song'. Dit nummer had gedragen moeten worden door de zang. Hier komt de stem van Simone Baldani in de buurt van het geluid van zijn voorganger, maar dat hij als zanger zijn beperkingen heeft komt hier duidelijk voren. Zodoende komt het nummer niet tot zijn recht, ondanks de fraaie keyboards en gitaarsolo in het tweede deel.
Inmiddels heeft kapitein Roversi met zijn bemanning opnieuw het ruime sop gekozen. Ik hoop dat hij deze reis de balans terug weet te vinden. Als 'Songs from the Lighthouse' Moongardens “maidentrip” zou zijn geweest was het misschien door ondergetekende beter ontvangen. Maar zeker na de vorige twee reizen waarin zulke schitterende dingen ontdekt zijn is deze boottocht een teleurstelling. Na veel draaibeurten moet ik concluderen dat er prachtige dingen op de cd te vinden zijn die een onsamenhangend geheel vormen.OProg (5-2008)
Bezetting:
Cristiano Roversi - keyboards, Chapman Stick
Mirko Tagliasacchi - bass
Marco Tafelli -guitar, violin
Simone Baldini Tosi - vocals, guitar
Maurizio Di Tollo -drumsDiscografie:
Moonsadness (1993)
Brainstorm of Emptyness (1995)
The Gates of Omega (2000)
Round Midnight (2004)
Songs from the Lighthouse (2008)
More M
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
