Kansas
Compendia Music Group kansas 2002 67:43 + 32:01
Recensent: H. ‘JoJo' de V. Waardering: Kansas had vroeger mijn warme belangstelling. Ten tijde van de releases van ‘Leftoverture' en ‘Point of Know Return', half jaren 70, behoorde de band tot het illustere rijtje namen dat ik opsomde als iemand mij vroeg van welke muziek ik hield. Later ben ik de band uit het oog verloren om hernieuwd kennis te maken via hun prima ‘Somewhere to Elsewhere' uit 2000, waarop zelfs oudgedienden Kerry Livgren en Dave Hope weer meededen. De voorliggende live-dubbelaar was de laatste jaren echter toch aan mijn aandacht ontsnapt. Beter laat dan nooit want het gebodene is zeer aantrekkelijk.
Mijn laatste ervaring met een live-optreden van Kansas was via het album ‘Two for the Show' uit 1978. Ik vond en vind dat een matig werkstuk dat maar niet wilde beklijven. Het gat dat er gaapt tussen de studio-uitvoeringen van de tracks en de live-interpretatie vond ik te groot en het was alsof er een dikke deken over het geluid was gedrapeerd. Deze bezwaren gelden bij het in Atlanta opgenomen ‘D-V-D' geenszins. De band is, ondanks een aanzienlijk aantal speltechnische schoonheidsfoutjes, geweldig op dreef en speelt alsof de jeugd nog in hen zit. Die foutjes heeft men er gelukkig in laten zitten, hetgeen de spontaniteit en oorspronkelijkheid ten goede komt. En de produktie is ook uitstekend te noemen. De heren zijn bovendien meesters op hun instrumenten waarbij vooral het goedgeplaatste drummen van Ehart opvalt en Steve Walsh weer volledig hersteld is van zijn fysieke en psychische malheur en de sterren van de hemel zingt en speelt. Hij heeft het niet gemakkelijk omdat de toetsenpartijen complex zijn en hij tegelijkertijd vaak moet zingen. Dat gaat niet altijd goed zoals in ‘Icarus' en ‘The Wall', maar zoals gezegd heeft dat ook zijn charme. Overigens vind ik zijn orgelpartijen een lust voor het oor. Walsh wordt ontlast doordat violist Robby Steinhardt en bassist Dave Greer regelmatig op verdienstelijke wijze zangpartijen voor hun rekeningen nemen. De tweede schijf van deze dubbelaar bevalt mij iets beter dan de eerste. Waarschijnlijk toe te schrijven aan de geweldige uitvoeringen van mijn ‘all time favourites' als ‘Miracles Out of Nowhere', ‘Point of Know Return' en de lange uitvoering van ‘Carry on my Wayward Son'. Maar ook op CD 1 trekt men kwalitatief hoogstaand van leer in ‘Belexes', ‘Song for America', ‘The Preacher', ‘Journey from Mariabronn' en ‘Cheyenne Anthem' waarbij overigens de schitterende gitaarpartijen van Richard Williams niet onvermeld mogen blijven. Waardoor per saldo de kwalitatieve verschillen tussen CD1 en CD 2 minimaal blijven.
Terugkijkend mag Kansas een unieke band worden genoemd met een geheel eigen geluid dat je herkent uit duizenden. Dat bewijst dit liveconcert eens te meer. Het betreft hier een ‘enhanced CD', hetgeen betekent dat er een videotrack is toegevoegd waarop men ‘Distant Vision' uitvoert. Hoewel ik daar doorgaans niet zo op zit te wachten, krijg je als luisteraar door deze bewegende beelden wel een inkijkje in het spelplezier dat Kansas die avond uitstraalde en wordt het enthousiasme van het publiek nog tastbaarder. Mijn enthousiasme over ‘D-V-D' heb ik tastbaar proberen te maken via deze lovende review.H. ‘JoJo' de V. (04-2005)
Bezetting:
Steve Walsh - keyboards, vocals
Robby Steinhardt - violin, vocals
Phil Ehart - drums
Billy Greer - bass guitar, vocals
Richard Williams - lead and acoustic guitars
kansas 2009 1:44:48 Recensent: JProg Waardering:
Kansas bestaat vijfendertig jaar. Op 7 februari 2009 heeft men dit gevierd met een concert in hun thuishaven Topeka (Kansas). Een spetterend optreden van de meest recente bezetting, de band is nog altijd actief, aangevuld met het Washburn University Orchestra, is het resultaat. Nu kon er niet veel misgaan. De tracklist is een veilige met alle sleutelnummers uit hun omvangrijke discografie waarbij het accent wel op ouder werk lag. Uiteraard werden ‘Point of Know Return’, ‘Song for America, ‘On the other Site’, ‘Icarus’, ‘The Wall’, ‘Dust in the Wind’ en ‘Carry on Wayward Son’ niet overgeslagen. Alles werd uitstekend en met enthousiasme vertolkt, een discussie over de kwaliteiten van Kansas lijkt me een ruimschoots gepasseerd station. Nu kan dat na jaren best gaan tegenvallen, maar met name door de klasse en spirit van zanger/toetsenist Steve Walsh en violist David Ragsdale is de kans daarop niet groot. De samenwerking met het vijftig koppige orkest verliep opvallend soepel en dynamisch waarbij het publiek keer op keer letterlijk en figuurlijk op de banken ging. Opvallend is ook het verschijnen van de twee vroegere gitaristen, Kerry Livgren en de tegenwoordig in Deep Purple spelend Steve Morse. Veel brachten ze niet in, slechts een enkel nummertje en dat was het dan. Maar dat hoefde ook niet, de band kon het zonder hen ook prima af. Overigens werd Livgren enige maanden na dit concert door een beroerte getroffen waarvan hij maar langzaam schijnt te herstellen.
De surround geluidskwaliteit en de wijze waarop alles in beeld is gebracht zijn voortreffelijk, zoals het hoort bij concerten van dit niveau. En de hele entourage is - met alle respect - van een andere orde dan bijvoorbeeld optredens in de Zoetermeerse Boerderij. Maar daar is het ook Kansas voor.
JProg (10-2009)
Bezetting:
Steve Walsh - zang, keyboards
Billy Greer - zang, bas
David Ragsdale - viool
Richard Williams - gitaar
Phil Ehart - drums
Discografie:
Kansas (1974)
Song for America (1974)
Masque (1975)
Leftoverture (1976)
Point of Know Return (1977)
Two for the Show (1978)
Monolith (1979)
Audio-Visions (1980)
Vinyl Confessions (1982)
Drastic Measures (1983)
Power (1986)
In the Spirit of Things (1988)
Freaks of Nature (1995)
Somewhere to Elsewhere (2000)
Device-Voice-Drum (2002)
There's Know Place Like Home (2009)More K
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
