Jolly - The Audio Guide to Happiness

Het eerste album van dit jonge viertal uit New York is enigszins ongemerkt gepasseerd. Helemaal terecht was dat niet. ‘Forty Six Minutes, Twelve Seconds of Music’ kent een frisse aanpak met vooral een overrompelend begin, stevig en melodieus. Het is een niet opzienbarend maar goed debuut van een band vol ambities.
De opvolger, ‘The Audio Guide to Happiness’, is een muzikale gids naar geluk in vier delen waarvan er twee op dit “Part One“ zijn gezet. Een avontuurlijke reis is het geworden waarbij de lat hoog gelegd is. In de eerste fase heeft metal-prog de overhand waarbij best geluisterd zal zijn naar wat er al is. Maar er is een eigen draai aan gegeven. Fase twee is minder heftig en biedt zelfs ruimte aan atmosferische momenten en is meer prog-rock georiënteerd. Het blijft wel een gedreven werkstuk waarbij de afwisseling versus de duur van het album prima in verhouding is. Goed moet niet te lang duren en iets wordt uitstekend bij een juiste dosering.
‘The Audio Guide to Happiness’ biedt fase één en twee van een wetenschappelijk onderbouwde audiofiele therapie die de luisteraar in een gelukzalige toestand moet brengen. Dat blijft een moeilijk te vatten thema ook na de waarschuwing op te passen voor ‘Binaural Tones’. Het is in ieder geval ruim zesenveertig minuten aangenaam luisteren naar progressieve muziek van de beste soort. En er volgt nog meer.

Deel één en twee van ‘The Audio Guide to Happiness’ waren onvoldoende om de luisteraar naar een gelukzalige toestand te brengen. Na dit vervolg met deel drie en vier zou dat moeten lukken, zeker gezien de titel van het laatste nummer, ‘The Grand Utopia’. De band had zelf minder geluk want ze raakten hun hele hebben en houden kwijt door de orkaan Sandy waardoor dit vervolg nogal vertraagd werd. Fase drie begint al direct met de waarschuwing dat deel één en twee eerst beluisterd dienen te worden. En dat heb ik nog maar eens gedaan want ondanks de goede beoordeling destijds is dat eerste deel behoorlijk weggezakt. Zulke door gesproken tekst begeleide albums blijven altijd moeilijk houdbaar. Daarnaast speelt Jolly nogal hoekige muziek en misschien zijn er teveel betere - lees aansprekender - bands en muzikanten.
Goed beschouwd zitten er veel parallellen tussen de twee albums. Fase drie stevig, fase vier meer naar achteren leunend. Het zijn zonder uitzondering goede songs, weer uitstekend gespeeld, maar ingegeven door de hoogdravende en wollige doelstelling komt het soms geforceerd en compositorisch ver gezocht over. Men kan best eenvoudiger tot gelukzaligheid komen. Misschien een advies voor het vervolg op dit over-ambitieuze project. Want ik ben toch bang dat dit album, hoewel het dik in orde is, bij mij dezelfde weg gaat als de eerste.