Headspace

Headspace - I Am....
*Label:*	Blueprint
*Site:*	headspace
*Jaar:*	2007
*Duur:*	25:32

*Recensent:*	JProg
*Waardering:*

"Headspace is een nieuwe vijfmansband waarin onder meer Adam Wakeman als toetsenist en Damian Wilson (Threshold, Landmarq) als zanger deel vanuit maken. Gezamenlijk heeft men als doel om grootse rockmuziek te maken, de weg gewezen door illustere artiesten zoals Led Zeppelin, Pink Floyd, Yes en Jimmy Hendrix. Muzikanten waarvan men geleerd heeft dat rockmuziek meer is dan harde gitaren en schreeuwende zang. Muziek die zich ontwikkeld heeft met meer diepgang dan men ooit heeft mogen denken".

Aldus de ronkende introductie bij de debuut EP ‘I am…….’

De biografieën van het vijftal liegen er ook niet om. Naast de genoemde twee vinden we daar gitarist Pete Rinaldi die als extra inspiratiebronnen o.a. Rush, Dream Theater en Pain of Salvation noemt. Bassist Lee Pomeroy heeft als muzikale invloeden Genesis, King Crimson, Gentle Giant en The Mars Volta en bezit daarnaast een mellotron. Hij noemt zichzelf een “prog-head”. Drummer Richard heeft met allerlei artiesten samengewerkt van Roger Daltrey tot Rick Wakeman.
Vier nummers dus, totaal ruim vijfentwintig minuten, waarbij de tweede, ‘Sane Life’, een interessantere song is, door de tempowisselingen is het veel meer gevarieerd, dan de vlakke opener ‘Never Let Go’. Met een zanger als Damian Wilson heeft het onvermijdelijk veel Threshold-referenties en ik zou de genoemde inspiratiebronnen niet direct herkennen. Gelukkig maar, want geïnspireerd hoeft niet te betekenen het na te gaan spelen. Rockmuziek is het resultaat, waarbij de nummers een betonnen fundament hebben. ‘Symbol’ bevat mooie sferische elementen, waarna de recht vooruit track ‘Sober’ goed beschouwd te snel het einde van de kennismaking brengt en de luisteraar met een neutraal gevoel achter dreigt te laten.
Of Headspace een band is waar de wereld op heeft zitten wachten en waarvan materiaal in elke muziekverzameling dient te zitten zal de tijd moeten leren. Na alle mooie aanbevelingen is het mij tegengevallen. Vooral de productie is niet top, waarbij in het bijzonder de baspartij - dat moet ik echt even kwijt - veel te hard in de mix staat. De nummers hebben mij niet op de punt van de stoel gebracht ondanks de kwaliteit die er zeker in zit. Wat niet is kan bij een vervolg nog komen, maar op dit moment mist de band iets bijzonders. Speltechnisch zijn de mogelijkheden er, de intentie is lovenswaardig, en met een betere opnametechniek en mixing zal de muziek beter uit de verf komen. Want dit is jammer.

JProg (3-2008) Bezetting:
Damian Wilson - zang
Adam Wakeman - keyboards
Pete Rinaldi - gitaar
Lee Pomeroy - bas
Rich Brook - drums

Headspace - I Am Anonymous
*Label:*		*Bandsite:*	headspace
*Jaar:*	2012	*Duur:*	73:38
*Recensent:*	JProg	Datum	09-2012
*Waardering:*

Met nogal wat tamtam werd vijf jaar geleden een debuut EP met vier nummers uitgebracht. Het was een beetje een tegenvaller hoewel er veel potentie in de band moest zitten. Het heeft liefst vijf jaar geduurd voordat er een volwaardig album als vervolg het levenslicht zag.
De bezetting is in al die jaren ongewijzigd gebleven waarbij Damian Wilson en Adam Wakeman de opvallendste namen blijven. En om maar direct met de conclusie te komen, dit ‘I Am Anonymous’ is een ijzersterk album en behoort bij de besten van dit jaar. Nu kan er met een topzanger als Damian Wilson weinig misgaan, de songs moeten wel goed zijn. En de productie is nu ook uitstekend in orde in tegenstelling tot het debuut.
De acht uiterst gevarieerde nummers vormen geen concept, ze hebben hooguit een gemeenschappelijk thema rond de tragiek in het leven waarin het verschijnsel “oorlog” domineert. Maar dit biedt een goede kapstok om boeiende progmetal te spelen met zoveel rustpunten dat de “metal” schaars is. Het album is zeer toegankelijk, aangenaam complex en gelaagd waarbij de band zich naar hartenlust kan uitleven. Prijsnummers zijn er zeker en dat zijn vooral, hoe kan het haast anders met progressieve muziek, de langere nummers zoals ‘Fall of America’, ‘Daddy Fucking Loves You’ en ‘The Big Day’. De band leeft zich hier werkelijk uit en bewandelt allerlei muzikale paden zonder vermoeiend of geforceerd te gaan klinken. Een opvallende song is ‘Soldier’ waarin de ritmiek van de “Bells” doet denken aan Pink Floyd’s ‘High Hopes’.
‘I Am Anonymous’ kent geen zwakke momenten en zal veel progressieve toplijsten gaan sieren. En terecht. Of haalt Damian Wilson nog meer uit met de nieuwe Threshold? Want dat lijkt toch wel zijn hoofdact op dit moment.

Discografie:
I Am.... (2007)
I Am Anonymous (2012)

More H