Reviews Steve Hackett

De nieuwe cd van Steve Hackett is een klassiek symfonisch werkstuk geworden. Geen symfonische rock, want rock komt er niet op voor. In die zin is het de opvolger van ‘A Midsummer Night's Dream' uit 1997, waar het orkestrale karakter van zijn ‘songwriting' tot volle wasdom kwam. De cd werd zelfs enige weken in de Engelse klassieke topverkooplijsten genoteerd. Ik vraag mij altijd af of liefhebbers van progressieve rock zulk soort muziek ooit zouden kopen. Of er zelfs maar naar zouden luisteren als het niet toevallig, wat heet toevallig in dit kader, door een coryfee uit hun muziek zou zijn gemaakt. Ik denk het niet, maar misschien heb ik dit helemaal verkeerd en is het bruggenbouwen naar de klassieke muziek beter gelukt dan ik vermoed.
Hackett heeft op ‘Metamorpheus' de samenwerking gezocht met The Underworld Orchestra aangevuld met een aantal gasten waarvan broer John Hackett de bekendste is. De geschiedenis van Orpheus, de mythologische zanger en luitspeler, wordt in vijftien nummers muzikaal uitgebeeld. De door de akoestische gitaar gedomineerde songs laten Hackett horen zoals we hem kennen, vaak geïmiteerd maar nooit geëvenaard. Zijn compositorisch en speltechnische vakmanschap is onmiskenbaar en de wisselwerking met The Underworld Orchestra zorgt voor prachtige omlijstingen van zijn kunstwerkjes op de nylon snaren. Vooral ‘The Dancing Ground' en ‘That Vast Life', een lange track van ruim twaalf minuten, zijn hoogtepunten. Maar het is klassiek wat de klok slaat en af en toe is het voor de liefhebber van het hardere progwerk oppassen dat er niet ingedommeld wordt. Eventueel wordt dit moment treffend verstoord door ‘Under the World ~ Orpheus looks Back'. Dit nummer brengt halverwege de cd wat meer hectiek door het Bolero-achtige thema. Is wakker blijven daarmee niet gelukt, dan biedt ‘Severance' nog redding, het loopje is heel herkenbaar.
Duidelijk is dat we hier met een album te maken hebben dat in weinig opzichten doet denken aan zijn sterke voorganger, ‘To Watch the Storms', één van zijn meest veelzijdige producties. Orpheus kon niet alleen mens en dier in de ban brengen, maar ook levenloze natuur ontroeren. Maar of Steve Hackett and Friends dit nu ook lukt met de gemiddelde progfan betwijfel ik.
Hoe nu zo'n album te waarderen volgens de OJE-schaal gezien het afwezige rockgehalte? Vanuit dat zicht geredeneerd is voor mij drie OJE's het maximaal haalbare, ik heb een voorkeur voor de wat hevigere albums van Steve. Het is voortreffelijke muziek van een topgitarist maar dit zijn voor mij albums voor de zondagochtenden en late avonden.

JProg (03-2005)

Bezetting:
Steve Hackett - gitaar
The Underworld Orchestra
met o.a. John Hackett - fluit, piccolo
Christine Townsend - viool
Lucy Wilkins - viool
Richard Stewart - chello
Sarah Wilson - chello
Dick Driver - bas
Colin Clague - trompet
Richard Kennedy - Franse hoorn

Steve Hackett - Wild Orchids
*Label:*	Camino
*Site:*	stevehackett
*Jaar:*	2006
*Duur:*	57:25

*Recensent:*	OProg
*Waardering:*

Steve Hackett is altijd Steve Hackett gebleven. Daar bedoel ik mee dat wat hij ook deed in zijn alweer vijfendertig jaar durende loopbaan, de muziek klonk altijd als Hackett-muziek. Dat is knap als je je bedenkt dat hij het experiment nooit schuwde. Hij ging van rock naar klassiek ('Midsummers Night Dream'), om door te stromen naar blues ('Blues with a Feeling') om weer terug te komen bij rock. Ook op zijn ‘normale’ werk zijn altijd veel invloeden en variaties te horen. Vorig jaar nam hij nog met het ‘Underground Orchestra’ een klassiek album op en nu is hij weer terug met het logische vervolg op ‘Darktown’ en 'To Watch The Storms'. Toch is ook de klassieke invloed gebleven en is het orkest ook op dit album te horen.
Wat is er dan met een nieuwe Hackett te verwachten? Wereldschokkend zijn zijn albums, ondanks dat hij toch altijd veel variatie toepast, niet. Misschien voor de gemiddelde luisteraar net iets te veel variatie waardoor hij toch een artiest blijft voor een select publiek. Hoewel niet zo select als die andere gitarist die Genesis ooit had, Anthony Phillips. ‘Wild Orchids’ heeft redelijk wat afwisseling en Steve neemt je mee op een reis door allerhande verschillende invloeden. De ‘donkere verteller’ is weer terug, een paar momenten denk je een ‘schreddende’ Joe Satriani te horen. Hij speelt met Oosterse invloeden, gaat door naar jazz en zelfs de geluiden die ik zo goed ken uit ‘Voyage of the Acolyte’ zijn zo nu en dan te horen, in de typische stijl die zijn debuut zo goed maakt.
‘Wild Orchids’ is een album waar je heel veel over kan schrijven zonder er echt veel over te zeggen. De luisteraar die de afgelopen jaren met Hackett mee is gegaan en deel heeft genomen aan zijn muzikale belevenissen zal een idee hebben hoe ‘Wild Orchids’ klinkt en ook weten dat het zonder problemen gekocht kan worden. Hackett doet waar hij goed in is en niemand kan dat beter dan hij. Nu is het misschien de vraag of het album nog iets toe te voegen heeft aan zijn bestaande discografie. Nu zou het heel eenvoudig zijn ‘nee’ te roepen maar toch is er nog van alles te ontdekken. Mede door de afwisseling is het een ontoegankelijk werk geworden dat meer luisterbeurten vereist. Misschien is het dan wel geen absoluut meesterwerk, het is wel een fraaie nieuwe pagina in het boek dat Steve Hackett heet.
Voor een onbekende artiest zou dit album misschien wel een topnotering krijgen. Op de ‘Hackett-schaal’ geef ik het op dit moment vier OJE’s. Sterk maar hij heeft in mijn optiek materiaal gemaakt dat nog beter is, terwijl het wel bij zijn betere albums zal gaan horen.

OProg (09-2006)

Bezetting:
Steve Hackett - guitars, electric sitar, harmonica, psaltery, optigan, vocals
Roger King - keyboards, rhythm guitars
John Hackett - flute
Rob Townsend - sax, flute, tin whistle, bass clarinet
Gary O’Toole - drums, harmony vocals
Nick Magnus - keyboards
met:
The Underworld Orchestra

Steve Hackett - Out Of The Tunnel’s Mouth
*Label:*
*Site:*	stevehackett
*Jaar:*	2010
*Duur:*	45:58
*Recensent:*	JProg
*Waardering:*

Het is muzikaal gezien lange tijd stil geweest rond Steve Hackett. Het meest opmerkelijke was de breuk met zijn partner Kim Poor. En natuurlijk dook hij zo hier en daar wel op voor hand- en spandiensten, maar sinds het in 2006 uitgekomen ‘Wild Orchids’ was er geen nieuw werk van hem verschenen. Met ‘Out Of The Tunnel’s Mouth’ wordt de draad weer opgepakt. Biedt dit ook een verrassende muzikale wending of is het een logische voortzetting van waar hij al zo lang mee bezig is?
Eigenlijk zijn alle albums van Hackett de eerste luisterbeurt onvoorspelbaar. Zo wil hij nog wel eens een muzikaal pad inslaan dat erg klassiek getint is of waarop hij de blues intens verkent. Maar zodra duidelijk wordt wat de setting is overheersen de van Hackett bekende elementen. En dat zijn op ‘Out Of The Tunnel’s Mouth’ de rock georiënteerde invalshoeken.
Wat in eerste instantie bij de line-up opvalt is het ontbreken van een drummer, diverse basspelers waaronder Chris Squire en de aanwezigheid van Anthony Phillips op “12 string guitar”. Daarnaast zijn er flink wat backing-vocals, fluit, sax en violen aanwezig. De opening, ‘Fire on the Moon’, geeft direct aan dat experiment en rock de richting van ‘Out Of The Tunnel’s Mouth’ wijzen. Het unieke, slepende en herkenbare gitaarwerk van Hackett waarmee rondgestrooid wordt, zijn door de jaren heen steeds beter geworden zang, naast de muzikale invullingen van diverse gastspelers klinken vertrouwd en aantrekkelijk. ‘Emerald and Ash’ lijkt een favoriete song te worden, het dromerige ‘Sleepers’ dingt daar ook naar. De gitaarlopen op ‘Ghost in the Glass’ zijn groots in de Hackett-stijl en het Oosters tintje op ‘Last Train to Istanbul’ voegt een speciaal aspect aan het toch al ruime assortiment van compositorische benaderingen die de acht songs bevatten toe. Puntige rock en gedragen, loodzware instrumentaties wisselen elkaar moeiteloos af en zorgen voor een opvallend fris en aangenaam luisteravontuur. ‘Out Of The Tunnel’s Mouth’ blijkt een niet spectaculair, maar een degelijk en te verwachten vervolg van waar hij eerder mee bezig was.
Blijft de vraag wie de drums doet. Als dat “programming” door Roger King is dat een knap staaltje. En waar Squire nu bas speelt heb ik er nog niet uit kunnen halen. Maar duidelijk is dat Steve Hackett terug is met een album dat aan ‘Darktown’ uit 1999 refereert en waarmee hij weer helemaal actueel is. En dat is na veertien albums met Genesis, twee met GTR, tweeëntwintig solo- en twaalf livealbums geen geringe prestatie.

JProg (05-2010)

Bezetting:
Steve Hackett - vocals, guitars
Nick Beggs - bass guitar, Chapman stick
Dick Driver - double bass
Roger King - keyboards, programming
Ferenc Kovacs - violin
Amanda Lehmann - vocals
Jo Lehmann - vocals
Anthony Phillips - 12 string guitar
Chris Squire - bass guitar
Christine Townsend - violin, viola
Rob Townsend - soprano sax
John Hackett - flute
Laura King - vocals

Steve Hackett - Rails
*Label:*		*Bandsite:*	stevehackett
*Jaar:*	2011	*Duur:*	60:11, 55:56
*Recensent:*	John	Datum	05-2011
*Waardering:*

Een zoveelste live-dubbelaar van Steve Hackett. Wat gaat dat toevoegen aan wat reeds eerder live verschenen is? De tracklist waaruit hij kan putten wordt natuurlijk alsmaar langer hoewel de productiviteit de laatste jaren niet echt hoog was. In dit geval betreft het registraties van optredens uit de “Out Of The Tunnel’s Mouth” tour in 2009 en 2010. Een doorsnede van zijn werk, zowel solo als met Genesis, wordt gespeeld en het bijzondere is er onder meer aan dat hij een hele nieuwe band om zich heen heeft.
Ik denk niet dat er mensen zijn die zullen twijfelen aan de kwaliteit van het gebodene. Hackett blijft buitengewoon en is hoorbaar geïnspireerd en doordat hij met nieuwelingen speelt pakken de uitvoeringen van bekende nummers net iets ander uit. De gekozen nummers zijn voor de hand liggend waarbij prijsnummer ‘Firth of Fifth’ en persoonlijke favoriet ‘Serpentine’ niet ontbreken. En uiteraard een heleboel wel maar wat er overblijft is een uitstekende set gespeeld door een band die er prima mee omgaat. Aanbevolen voor de verstokte fan maar zeker ook voor hen die onbekend zijn met Steve Hackett. Maar dat die er zijn kan ik me nauwelijks voorstellen.

Steve Hackett - Beyond The Shrouded Horizon
*Label:*		*Bandsite:*	stevehackett
*Jaar:*	2011	*Duur:*	58:00 & 28:51
*Recensent:*	JProg	Datum	10-2011
*Waardering:*

De discografie van Steve Hackett solo is veelzijdig en lang. Met bijna dertig albums is het weer tijd voor iets nieuws waarvan je weet dat het niet echt verrassend zal zijn. Dat is met ‘Beyond The Shrouded Horizon' andermaal het geval. Maar niet verrassend kan ook uitstekend zijn en dat is het album zonder twijfel.
Het thema is, ook niet geheel nieuw, een muzikale wereldreis die onderhoudend en gevarieerd is. Er zijn wereldmuziek invloeden maar vooral Hackett's progrock kant overheerst. Bijzondere details die er zeker weer zijn blijven binnen de vertrouwde en veilige grenzen van zijn geheel eigen stijl en vormen een goed gebalanceerd geheel. Opvallend zijn daarnaast de medewerking van drummer Simon Phillips en Chris Squire (Yes). Het album kent een aantal uitschieters waarvan vooral het afsluitende ruim elf minuten durende ‘Turn This Island Earth' er één is. Gecomprimeerd laat hij daarop vanuit verschillende invalshoeken zijn weidse kunnen nog een keer horen. Vervelen zal zijn muziek niet snel dus er kan gewoon verder gegaan worden met een volgend album.
De “special digibook edition” bevat een leuke bonus cd met een aantal bewerkingen van oude nummers en een opmerkelijke maar prima cover van ‘Eruption: Tommy' van Focus. Dat wordt aan Thijs van Leer toegeschreven maar het is toch echt van Solution's Tom Barlage.

Steve Hackett - Genesis Revisited II
*Label:*		*Bandsite:*	stevehackett
*Jaar:*	2012	*Duur:*	73:20 & 71:29
*Recensent:*	JProg	*Datum*	10-2012
*Waardering:*

Een indrukwekkende lijst medewerkers, zo’n vijfendertig gasten, siert deze Genesis Revisited II. De opvallendste namen zijn voor mij Steven Wilson, Michael Ackerfeld, John Wetton, Steve Morse, Francis Dunnery en Roine Stolt. Er zijn er dus nog handenvol meer die mij iets minder zeggen. Dus Steve Hackett hoefde gelukkig zoals hij op Revisited I wel deed de "Vocoder" niet te gebruiken. De tracklist bevat veel Genesis klassiekers maar ook, vooral op cd twee, nogal wat Hackett songs solo en dat is vreemd voor een album met deze titel. Twee bomvolle cd’s of vier LP’s dus, totaal ruim twee uur muziek voorzien van fraai “Artwork”. Nu had ik hoge verwachtingen van deze reeds lang aangekondigde uitgave. Maar het resultaat is weliswaar goed maar niet bepaald spannend en verrassend. Het tempo is in vergelijking met de originelen aan de lage kant, het geheel komt in ieder geval trager en met veel minder vuur over. Er is gedocumenteerd wie er waar meedoet maar het blijft een zoek- luisterspeurtocht. En de kwantitatieve bijdragen van sommige grote namen zijn een beetje teleurstellend en je moet nog goed opletten ook. Bijvoorbeeld die van Steven Wilson, een nummer gitaar en één met zang. Roine Stolt op één nummer wat gitaarwerk. Neal Morse en John Wetton, beiden één nummer zang. En dat geldt evenzeer voor andere namen groots op de affiche.
Genesis Revisited II is een leuke en aangename aanvulling waarbij vastgesteld kan worden dat de originelen door slechts vijf mensen gespeeld superieur blijven.

Discografie:
Voyage Of The Acolyte (1975)
Please Don't Touch ! (1978)
Spectral Mornings (1979)
Defector (1980)
Cured (1981)
Highly Strung (1982)
Bay Of Kings (1983)
Till We Have Faces (1984)
Momentum (1988)
Time Lapse Live (1992)
Guitar Noir (1994)
There Are Many Sides to the Night (1994)
Blues With A Feeling (1994)
Watcher Of The Skies - Genesis Revisited (1996)
A Midsummer Night's Dream (1997)
The Tokyo Tapes (1998)
Darktown (1999)
Sketches of Satie (2000)
Feedback 86 (2000)
Live Archives 70,80,90s (2000)
To Watch The Storms (2003)
Metamorpheus (2005)
Wild Orchids (2006)
Out Of The Tunnel’s Mouth (2010)
Rails (2011)
Beyond The Shrouded Horizon (2011)
Genesis Revisited II (2012)

More H