frost 2006 59:08
Recensent: JProg Waardering: Jem Godfrey is een hitsingleproducer van onder andere Atomic Kitten. Na jaren van songs schrijven die vooral niet te moeilijk moesten zijn en maar één doel hadden, verkopen, heeft hij het licht opeens gezien: ik ga progressieve muziek spelen. Met als uitgangspunt dat het dan vooral niet moet klinken alsof er dertig jaar niets gebeurd is. Hij vindt dat menige progband teveel zijn best doet om ‘seventies’ te klinken en dat kan volgens hem nooit progressief zijn. Alsof progressieve rock niet gewoon een manier van muziek maken kan zijn. Zelf heeft hij eerst zo’n veertig cd’s van leidende progbands van de laatste jaren beluisterd alvorens aan de slag te gaan. Met een nieuwe band genaamd Frost* met daarin John Mitchell (Arena, Kino), John Jowitt en Andy Edwards (beiden IQ). Dit relaas heeft bij mij de wenkbrauwen doen fronsen en enigszins gereserveerd ben ik aan het luisteren geslagen hoe progressief dit eerste album ‘Milliontown’ dan wel niet is.
Om maar direct met de deur in huis te vallen, het is een uitstekend album waarbij natuurlijk kanttekeningen gemaakt kunnen worden. Zo mis ik wat emotie, een gemis dat waarschijnlijk in de songs geslopen is door de ontstaansgeschiedenis van de band. Het is erg ambachtelijk gesmeed maar wel op een verantwoorde en vakkundige wijze.
De tracks langsgaand valt direct het lange afsluitende titelnummer ‘Milliontown’ op. Ruim zesentwintig minuten barstenvol met wat je maar in moderne prog bedenken kan. De song heeft daardoor wel tijd nodig om zich in het hoofd te zetten, de rode draad is niet direct en overduidelijk herkenbaar. Jem Godfrey is een geweldenaar op keyboards, dat is duidelijk. Zijn zang, veelal vervormd, is minder. Zijn stem lijkt daarnaast erg veel op die van John Mitchell, evenmin een groot vocalist. Maar de song is prachtig gestructureerd en groeit met elke draaibeurt. Andy Edwards is een geweldige drummer, dat belooft wat voor het volgende IQ-album. Gelukkig krijgt Mitchell voldoende ruimte voor splijtende solo’s waarbij John Jowitt er lustig op los bast.
Maar ook de overige vijf nummers mogen er zijn. De symfonische toetsenopening kantelt snel naar een heftig nummer getiteld ‘Hyperventilate’. Spock's Beard lijkt een goede referentie. ’No Me No You’ rockt behoorlijk hard waarbij men elkaar uitstekend weet te vinden. Op ‘Snowman’, met een grappige keyboardopening, wordt noodzakelijk gas terug genomen. Wie dit nu zingt is onduidelijk, ik hou het op Godfrey of is het toch Mitchell? Een heel fraai keyboardtapijt vormt de basis van deze interessante song. De geluidsmuur is op ‘The Other Me’ behoorlijk hoog en het ‘catchy’ refrein en funky intro maakt het een beetje glad. ’Black Light Machine’ is beter, de gitaarsolo van Mitchell is machtig mooi, progressieve muziek, maar op een moderne manier. Dat is de teneur van het gehele album, die belofte is Jem Godfrey absoluut nagekomen. De productie is daarbij top.
Een debuutalbum als dit maakt een band niet zo snel. Maar beginnelingen zijn het natuurlijk geen van allen. Ik vraag me wel af of deze cd tussen de vele gelegenheidsbandjes herkenbaar en dus zichtbaar zal blijven en of er ooit een vervolg komt.JProg (07-2006)
Bezetting:
Jem Godfrey - keyboards, vocals
John Mitchell - guitar, vocals
John Jowitt - bass
Andy Edwards - drums
Guest: John Boyes - guitar
frost 2008 55:35
Recensent: OProg Waardering: In 2004 verscheen ‘Milliontown’, het debuut van Frost* van Jem Godfrey. Het ontstaan van de groep is bekend en terug te lezen in de review van dat album. De eindconclusie was vooral dat nog niet duidelijk was of het album tussen al het andere werk niet onder zou sneeuwen. Zelf zet ik de cd nog wel eens op, hoewel ik eigenlijk altijd alleen het eerste en het laatste nummer draai en het naar mijn mening mindere middenstuk oversla. Toch waren er veel mensen die het album als hoogtepunt van het jaar zagen en ook live scheen het niet tegen te vallen. De toekomst leek rooskleurig tot Godfrey plots besloot de stekker uit het project te trekken. Dit gebeurde door middel van een brief op MySpace. Als reden voerde hij op dat hij niet meer genoeg tijd in Frost* kon steken, mede door zijn andere werkzaamheden. Hier kwam hij begin 2007 op terug toen hij liet weten bezig te zijn met nieuw materiaal. We zijn nu anderhalf jaar verder en er isdus een tweede album van Frost*, dat de titel ‘Experiments in Mass Appeal' kreeg. De band is deels hetzelfde gebleven. Dus met Jem Godfrey als toetsenist, John Jowitt op de bas, Andy Edwards achter het drumstel en de overigens zeer actieve John Mitchell als gitarist. Nieuw is echter wel zanger en gitarist Declan Burke. Godfrey zei dat de voornaamste kritiek die veel mensen op het vorige album hadden zich richtte op zijn zang. Zelf stoorde ik me er niet aan en vond ik het wel prettig luisteren maar een topzanger is Godfrey inderdaad niet. Of Burke dat wel is ben ik nog niet uit, tot op heden heeft hij me nog niet helemaal kunnen overtuigen. Dit zal ook te maken hebben met de nogal vreemde, hijgerige manier van opnemen van zijn stem in met name het eerste deel. Dit had het debuut van Frost* ook een beetje en zodoende doet zijn stem me erg denken aan die van Godfrey met een tintje Ray Wilson er doorheen. Op het vierde nummer, ‘Saline’ komt hij al een stuk beter tot zijn recht.
Maar wat kunnen we verwachten? Godfrey wil in ieder geval vooruit:I think of Frost* as a proper progressive rock band where one album isn’t the same as the next. A lot of what’s called ‘progressive’ these days is actually completely regressive – full of portamento, Mellotrons, Spinal Tap clichés and shit. That said, bands like Man On Fire, Lazuli or Tinyfish are admirably pushing the boundaries of Prog. I hope we will be counted among them eventually.”
De vraag of het gelukt is? Ik kan stellen dat ‘Experiments in Mas Appeal’ niet klinkt als een tweede ‘Milliontown’, maar wel als een logisch vervolg erop. Het is dan ook niet ‘regressief’, maar dat vooral omdat Frost* een heel ander soort muziek maakt dan de bands waar Godfrey op doelt. Zo gebruikt hij aanmerkelijk meer elektronica, een kunst die is afgekeken van bands als Radiohead. Veel van die elektronische ritmes die zo nu en dan opduiken doen me ook sterk denken aan Satellite, zeker de momenten dat het allemaal wat eenvoudiger en compacter klinkt. Het drie minuten durende ‘Toys’ is een nummer dat niet zou misstaan op albums van menig britpopband. De meeste songs zijn van gemiddelde lengte, maar de afsluiter van het album duurt bijna zestien minuten. Dit werk komt het meest in de buurt van de vorige Frost*, hoewel het nummer na twee uitstekende delen langzaam overgaat in geneuzel dat uitnodigt om afgezet te worden. De zang van Burke is hier wel het meest puur en komt daardoor het best tot zijn recht.
Maar is dit tweede album een onvergetelijk gebeuren? Wat mij betreft niet. Ik heb weinig hoogtepunten mogen ervaren en zo heel vernieuwend komt het me ook niet over. Toch verwacht ik wel dat het aan zal slaan, maar ik kan er te weinig in vinden om het echt uitstekend te vinden.OProg (11-2008)
Bezetting:
Jem Godfrey - keyboards
John Mitchell - guitar
John Jowitt - bass
Andy Edwards - drums
Declan Burke - vocals, guitarDiscografie:
Milliontown (2006)
Experiments in Mass Appeal (2008)More F
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
Frost* 
