Blackfield
Helicon Blackfield 2004 36:57
Recensent: H.'JoJo' de V. Waardering:
Blackfield is een project van Steve Wilson, voorman van één van mijn oogappels Porcupine Tree, en de Israëlische muzikant Aviv Geffen. Maar ik zou de volgende noodoproep uit willen laten gaan: "Opsporing verzocht want vermist: Aviv Geffen. Vermist reeds tijdens het maken van Blackfield". Ik heb natuurlijk zelf al pogingen ondernomen om hem te vinden, ik ken mijn burgerplicht, maar het is mij niet gelukt. Waar ik ook zoek, in alle hoeken en gaten van 'Blackfield', ik kan hem maar niet vinden. Zingt hij mee? Ik geloof niet dat ik het hoor. Welke instrumenten bespeelt hij? De hoes vertelt het mij niet. Welke nummers schreef hij zelfstandig? Het zijn er twee maar die hadden ook van Wilson kunnen zijn. Heeft hij onvermoede kwaliteiten uit Wilson gehaald en diende hij in die rol als inspirator en katalysator? Ook daar merk ik niets van want Blackfield klinkt als Porcupine Tree. Althans, als de wat commerciëlere versie van Porcupine Tree zoals we die kennen van hun laatsteling 'In Absentia'. U begrijpt het al. Steve Wilson is blijkbaar zo dominant in zijn werkwijze, tijdens het componeren en in het botvieren van zijn eigen creativiteit, dat de ongetwijfeld aanwezige kwaliteiten van Geffen jammerlijk het onderspit hebben gedolven. Het gevolg is dat we gewoon luisteren naar Porcupine Tree. Het feit dat ex-drummer Chris Maitland en de huidige drummer Gavin Harrison ook op 'Blackfield' meespelen, draagt daar op een bescheiden wijze ook nog aan bij. Kortom, ik twijfel derhalve zeer aan de toegevoegde waarde van het project Blackfield anders dan dat het voor Wilson/Geffen leuk zal zijn geweest om samen te werken.
Bovengenoemde kritiek en twijfels nemen niet weg dat 'Blackfield' een aardig werkstuk is. Het bewijst eens te meer dat Wilson niet in staat is om slechte composities te maken. Er staat zelfs een aantal topnummers op. 'Scars', 'Cloudy Now' en het titelnummer springen er bijvoorbeeld uit door hun smaakvolle arrangementen, mooie synths en mellotrons (of zijn het samples?). 'Glow' vind ik beklemmend, ook door de tekst: 'The glow was strong when I was a boy. But it's gone'. Dacht ik dat pas zèlf ook niet? Jammer dat het nummer wat vreemd eindigt; voor mijn gevoel is het niet af. Voor alle tracks geldt dat ze zeer toegankelijk zijn, zich snel vastzetten in het geheugen en uitdagen tot meeneuriën en meezingen. Het zijn dan ook nummers die gemiddeld zo'n drie minuten duren, daar lukt dat meestal wat gemakkelijker bij. Maar die toegankelijkheid heeft ook een schaduwzijde. De meeste nummers vind ik enigszins gemakzuchtig. De melodielijnen zijn te voorspellen, zelfs al bij eerste beluistering, ze komen me soms wel erg bekend voor en vormen derhalve een staalkaart uit de Porcupine Tree catalogus. En het veelvuldig en meerstemmig meezingen met de melodie die door de instrumenten reeds wordt gespeeld, is doorgaans een indicatie van commercialiteit. Zo ook hier. Het is helaas een weg die Wilson al eerder was ingeslagen .…..
Resumerend is 'Blackfield' een acceptabel werkstuk dat lekker wegdraait. Maar er had meer in gezeten als Aviv Geffen zijn Hebreeuwse kunsten wat meer had kunnen tonen. Er zou dan een synergie zijn ontstaan tussen Wilson en Geffen, resulterend in een 'nieuw' geluid. Eén plus eén had drie kunnen zijn. Hier is echter sprake van twee min één. En dan houden we Wilson over en luisteren dus naar meer van hetzelfde. Wat mij betreft hadden deze tracks dan ook als een extra CD kunnen worden bijgevoegd bij de volgende Porcupine Tree release. Daar hadden we best op kunnen wachten.
H.'JoJo' de V. (5-2004)
Bezetting:
Steven Wilson - performance and production of all songs
Aviv Geffen - performance and production of all songs
Chris Maitland - drums
Gavin Harrison - drums
Jeremy Kaplan - drums
Illusion Quartet - strings
Snapper blackfield 2007 42:36 Recensent: JProg Waardering: Drie jaar na het opzienbarende eerste album van Blackfield, een samenwerkingsverband tussen Porcupine Tree’s Steve Wilson en de Israëlische muzikant Aviv Geffen, is er de langverwachte opvolger in de vorm van Blackfield II. Het debuut was kort, nauwelijks achtendertig minuten, maar sterk. Hoe is dit volgende hoofdstuk?
Beïnvloed door Aviv Geffen, hij schrijft de meeste muziek, is Blackfield een met een poppy-saus overgoten Porcupine Tree gerecht. Dat was al duidelijk na het eerste album en het eerste nummer van deze nieuwe cd, ‘Once’, bevestigt dit direct weer. Goed in het gehoor liggende songs die perfect uitgevoerd worden en de productie is opnieuw schitterend. Met wat “Airplay” zou de hitpotentie van dit nummer, het is ook als single uitgebracht, zomaar waar gemaakt kunnen worden. Maar er is ook ruimte voor aan ouder PT-werk refererende werk zoals het melancholieke ‘1.000 People’. Geffen zorgt voor een prachtig toetsentapijt en hij doet dit doorgaans nadrukkelijker dan PT’s Richard Barbieri. Op de tweede single ‘Miss U’ neemt Aviv de solozang voor zijn rekening, op alle andere tracks is dat Wilson, waarbij een catchy refrein en de eerste mooie gitaarsolo opvallen. Met ‘Christenings’ wordt duidelijk gas terug genomen en de laid-back sfeer, gevat in deze prachtige compositie, is bijna weldadig. De uitstekende communicatie over en weer tussen gitaar en toetsen op ‘This Killer’ illustreert de vruchtbare samenwerking tussen Wilson en Geffen. En dat proef je door het hele album heen, die twee gaan prima samen. De tegendraadse piano op ‘Epidemic’ kenmerkt dit nummer waarbij op de goede momenten voor meer power wordt gekozen. De rust keert terug met ‘My Gift of Silence’ waarop de gitaar domineert en de keyboards een ondergeschikte maar passende invulling geven. Aviv Geffen is evenals Steve Wilson met zijn teksten niet het zonnetje in huis zoals op ‘Some Day’, waarbij de meer dan uitstekende ritmesectie van Blackfield met drummer Tomer Z en bassist Seffy Efrati zeker vermeld moet worden. Het rockende, wat eenvoudige ‘Where is my Love?’ gaat de Geffen kant van Blackfield op waarna het afsluitende, door prominente toetsen gedragen ‘End of the World’ bevestigt dat het logisch is dat Wilson bijna alle leadvocals doet. Aviv Geffen is een goede zanger maar wat vlak en Steve Wilson is hier gewoon nog beter in.
Het gebeurt niet vaak - tweede album syndroom - dat een uitstekend debuut zo sterk wordt vervolgd als met deze Blackfield II. Iets langer dan de eerste cd, maar lang genoeg en Wilson en Geffen hebben in “A World which is a Prison for Dreams” hun droom opnieuw waargemaakt. Het biedt een perfecte melange van prog- en popmuziek, eigentijds, goed gedoseerd, zonder zwakke momenten. Een topalbum van 2007, dat is zeker.
JProg (3-2007)
Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitars, additional keyboards
Aviv Geffen - vocals, keyboards, additional guitars
Daniel Salomon - piano
Seffy Efrati - bass guitar
Tomer Z - drums, percussion
Snapper blackfield 2007 90:00 Recensent: OProg Waardering: Slechts twee niet al te lange albums uitgebracht hebben en toch een live-DVD lanceren. Bij menige band zou het maken van een goede setlist een probleem zijn. Meestal is niet elk nummer even sterk en, mocht het besluit genomen worden toch iets op te nemen, dan wordt er gekozen voor een aantal covers uit de enorme schatkamer van klassiekers. Blackfield heeft echter met haar twee schijfjes een dusdanige verzameling nummers tot zijn beschikking dat er zonder problemen een uitstekend concert gegeven kan worden. Men nam gewoon de tracklists van Blackfield 1 en 2. Van het debuut werden drie nummers geschrapt en van het tweede album slechts ‘The Killer’. Het hele gebeuren werd goed door elkaar gehusseld en het resultaat is een afwisselend avontuur door de wereld die Blackfield heet.
De vraag is altijd of het zin heeft een album als dit te kopen als je de twee albums al bezit. Als een band inspiratieloos hetzelfde doet als in de studio kan het eindresultaat van weinig toegevoegde waarde zijn. Bij Blackfield is dit echter niet het geval. De nummers klinken allemaal net iets voller dan het origineel en het fraai gefilmde concert is boeiend om naar te kijken. Geen overdonderende lichtshow of meedraaiende videobeelden maar gewoon vijf mannen die met zichtbaar veel plezier staan te spelen. Daarnaast is ook de geluidskwaliteit geweldig. Steve Wilson heeft in zijn eigen No Man’s Land studio het geheel zeer zuiver afgewerkt en omgezet in een DTS 5.1 mix. Hierbij heeft hij hulp gehad van recording engineer Nir Z, ook wel bekend als drummer van Genesis op ‘Calling all Stations’. Hij is tevens de broer van Blackfield-drummer Tomer Z. Op het concert is er overigens nog wel één cover terug te vinden. Met ‘Thankyou’ had Alanis Morrisette ooit een wereldhit en het is voor dit concert overgoten met een sterke Blackfieldsaus.
Het is in ieder geval een zeer mooie dvd geworden waarvan ik denk dat hij best een groot publiek aan zou kunnen spreken. Het enige minpuntje is het extra materiaal. Slechts drie videoclips die overigens wel erg fraai zijn. Ondanks dit is het album toch een absolute aanrader die ook nog eens goed van prijs is.OProg (11-2007)
Bezetting:
Aviv Geffen - zang, gitaar, toetsen
Steven Wilson - zang, gitaar
Met:
Seffy Efrati - basgitaar
Eran Mitelman - toetsen
Tomer Z - drumsDiscografie:
Blackfield (2004)
Blackfield II (2007)
NY Live in New York City
More B
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
