1 |
Brian Eno |
Small Craft on a Milk Sea |
De studio als instrument waarbij de sfeer door het geluid bepaald wordt en niet door de melodie. Gitarist Leo Abrahams en toetsenist Jon Hopkins brengen het evenwicht. |
2 |
The Orb & David Gilmour |
Metallic Spheres |
Door de samenwerking met David Gilmour komt deze psychedelische ambient-techno bovendrijven. Met dank aan de karakteristieke gitaar- en zangtoevoegingen van hem. |
3 |
Paul Weller |
Wake up the Nation |
In Engeland 'Man of the Year' niet in de laatste plaats door dit album vol verrassingen waarin zestien songs in amper veertig minuten veel van de luisteraar vergen. |
4 |
Joe Satriani |
Black Swans and Wormhole Wizards |
Beter in balans en gevarieerder dan voorgaande albums waarbij stevige rock afgewisseld wordt met bijna stille songs. Zelfs een hammond en piano doemen op. |
5 |
Ozark Henry |
Hvelreki |
David Bowie zei ooit dat hij Ozark Henry één van de meest interessante en gedurfde artiesten van dit moment vond. Dan maakt je nog geen prog-rock, maar Piet Goddaer kijkt wel vooruit. |
6 |
The Ocean |
Anthropocentric |
Een post metalband uit Duitsland die vroegere fans teleurstelt door de gewijzigde muzikale richting. Een complexe zoektocht vol extremen zorgt voor een bijzonder spektakel. |
7 |
Tame Impala |
Innerspeaker |
Deze Australische band leunt met een mix van psychedelica en seventies rock dicht tegen progressieve muziek aan. |
8 |
The National |
High Violet |
In jaarlijstjes buiten de prog scene scoort deze opvalland vaak de topnotering. De eerste beluisteringen lijkt dat overdreven maar opeens wordt duidelijk waarom. |
9 |
Kamelot |
Poetry for the Poisoned |
Op dit negende album zijn bij de powermetal meer symfonische elementen gevoegd dan ooit. Een mega act op festivals is opnieuw gewaarborgd. |
10 |
Efterklang |
Magick Chairs |
Merkwaardige post-rock uit Denemarken met interessante aspecten. Creatief en origineel zoals je bij menig prog-band van tegenwoordig niet vindt. |